Als we denken aan ‘oordelen’ dan denken we hierbij gewoonlijk aan het veroordelen van andere mensen hoewel ‘oordelen’ veel verder gaat en ons leven doordrenkt. Niettemin vormt een negatief oordeel over een medemens een prima startpunt om een beetje feeling te krijgen hoe wijd verbreid onze neiging tot oordelen is en hoe we hiermee onze vrede de nek omdraaien.

Ogenschijnlijk kunnen we anderen óf onszelf (ver)oordelen. Ik merk dat ik mensen die kritisch zijn op zichzelf wat sympathieker vind dan mensen die snel met hun oordeel over anderen klaar staan. Dit is echter een knap staaltje van zelfbedrog. In beide gevallen hebben we iets in het vizier (onszelf of een ander) waarvan we zeggen: dit is niet oké! We menen een lichaam te zien, van onszelf of anderen, dat zich niet gedraagt naar onze zin. Vervolgens maken we ons hier boos of angstig over.

Neem maar eens iemand of jezelf in gedachten voor wat betreft een eigenschap waar je van baalt. Je dikke buik, je pukkeltjes, je onzekerheid, zijn grote mond, haar asociale gedrag of zijn eeuwig pessimisme. Onderzoek maar eens hoe serieus je dit neemt. Je denkt dat het 100% waar is. Zo ben ik of zo is die ander! En ik ben niet de enige die er zo over denkt, anderen zijn het met me eens! Dit is geloof. Je gelooft dat een projectie werkelijkheid is.
Het is echter mogelijk iets anders te geloven. Namelijk dat jezelf of dat die ander liefde is, een onbegrensde, onbenoembare Zoon van God zonder waarneembare eigenschappen. En nu iets belangrijks, als je tenminste nog niet afgehaakt bent: merk je weerstand op tegen het loslaten van je negatieve oordeel. Je kiest ervoor om een negatief (zelf)oordeel te koesteren en bent niet of nauwelijks bereid dit los te laten.

Het vergt eerlijkheid om te zien hoe je geniet van het vasthouden aan die negatieve beelden. Merkt dat de uitnodiging om ze los te laten angst veroorzaakt. Bizar. Het is eng om door de ogen van liefde naar jezelf of anderen te kijken en ieder etiket dat in gedachten komt niet op te plakken. Als je een (zelf)oordeel naar boven ziet komen kun je kiezen dit niet serieus te nemen en te vragen om een andere blik hoezeer je deze mogelijkheid ook betwijfelt. Merk op wat dit met je doet. Al lukt het maar een beetje. Ervaar die vreemde openheid. Dit is vergeving.

Als je ziet hoe je aan ‘grote negatieve’ oordelen vastklampt uit angst om liefde te ervaren dan kan dit besef generaliseren. Je begint dan te zien dat de kleinste irritatie jegens jezelf of anderen niets anders is dan het vastklampen aan een (negatieve) vorm met als doel om je gevoel van afgescheidenheid te bevestigen. Telkens zie je de vanzelfsprekendheid waarmee je vindt dat je toch echt gelijk hebt. En steeds kun je de weerstand ontdekken, letterlijk, tegen het loslaten van het negatieve beeld door overgave aan liefde. Het voelt als verlies van identiteit, en dat is het ook. Maar je ontdekt slechts onze ware Identiteit. Onbegrensde Kinderen van God, van onnoembare Liefde.