Ons ego is een expert in het stellen van onmogelijke vragen die tot gevolg hebben dat we onszelf voor ons gevoel nog verder de illusie in werken. Een paar voorbeelden:

– Hoe kon het nietig dwaas idee van de afscheiding ontstaan?
– Worden we allemaal tegelijk verlost?
– En vandaag: wie of wat ben ik?

Voor ons ego en ons verstand zijn dit erg wezenlijke en belangrijke vragen die beantwoord moeten worden. Maar we zien op pijnlijke wijze iets erg essentieels over het hoofd. Alle vragen gaan zodra ze gesteld worden al uit van een verkeerde aanname.

– Er is geen afscheiding van de eenheid en er is binnen de eenheid niets gebeurd
– Er is geen ‘allemaal’, er is alleen maar eenheid
– Er is geen ikje

Ons ego vindt het heerlijk om uit te gaan van zaken die niet waar zijn. ‘Het nietig dwaas idee is weliswaar niet waar, er zijn weliswaar geen andere mensen noch een aparte wereld, er is weliswaar geen ikje maar (houd je vast, want nu stinken we erin): hoe is dit dan allemaal gebeurd?’ Zie je het gebeuren? Zie je de twist? We lezen de Cursus, aanvaarden mentaal wat deze leert maar omdat de lezer niet bestaat stellen we daarna onzinnige vragen. Hoe komen we ooit uit deze vicieuze cirkel? En, jawel, in principe doe ik (?) het weer: er is geen ik die een vicieuze cirkel kan doorbreken.

Goddank komt de Cursus ons tegemoet in onze niet bestaande droom. Lees regel 9 maar eens: we hebben een opdracht. We mogen ons denkhoofd dat zoekt naar conceptuele antwoorden die niet gaan helpen gewoon even parkeren. Het helpt om te zien wat focussen op die onmogelijke vragen zoals ‘wie ben ik’ dit denkbeeldige ik-gevoel alleen maar versterken. Ook dit kan overigens een spirituele weg worden. Je mediteert dan zolang op deze onmogelijke vraag (een zogenaamde ‘koan’) dat je de beperktheid van het denken openbreekt en de eenheidservaring weer kan plaatsvinden. Maar de Cursus biedt als spiritueel pad onze dagelijkse lessen van vergeving van denkbeeldige anderen. We krijgen er steeds meer gevoel voor dat we ons ik-gevoel kunnen verminderen door onze projecties op / van denkbeeldige anderen kunnen laten terugnemen door de Heilige Geest. Duizenden keren mogen we bidden ‘Heer, ik meen een boos medemens te zien die mij wat aandoet. Ik voel me nu bang en boos. Leer me kijken door Uw ogen en voelen met Uw Liefde’. Langzaam maar zeker komt er een opening in onze denkbeeldige ego-muur. We merken dat vergeving niet resulteert in sterven maar in leven.

Vandaag vergeven we ‘ons eigen’ ik-gevoel. We zien hoe er een ikje lijkt die zijn die van alles moet doen en wil bereiken, ook en vooral op spiritueel gebied. We zien dat we dit ik-besef koesteren omdat we bang zijn om het bij de Liefde te brengen. Vandaag doen we een aarzelend denkbeeldig stapje naar Hem toe om te leren dat Hij louter Liefde is en ons niet wil wegvagen maar omarmen.

WB 139: ik aanvaard de Verzoening voor mijzelf want ik blijf zoals God mijn geschapen heeft.