In het denkbeeldige dagelijkse leven werk ik als productmanager binnen de farmaceutische industrie. Het is aardig om eens stil te staan bij het beeld wat over de farma in de media heerst. De farma-industrie zou maar op één ding uit zijn: geld verdienen over de rug van de arme premiebetaler door op slinkse wijze artsen naar haar hand te zetten.

Welke reacties roept dit bij mij op? En jawel, ik voel me aangevallen. Waarom word ik toch als boef gezien? We doen toch ook veel goeds, het is toch al sterk verbeterd, waarom krijgen uitzonderingen steeds de aandacht, hoe komen we toch uit die hoek waar de klappen vallen, waarom mag overal geld aan verdiend worden maar niet aan medicijnen, farma-medewerkers zijn toch niet wezenlijk anders dan iedereen die geld probeert te verdienen enz enz. Anders gezegd, ik krijg de neiging om me te gaan verdedigen.

De discussie kan op een oppervlakkig niveau blijven hangen waarbij argumenten heen en weer gaan tussen de twee partijen. Maar het gaat zoals altijd wat verder en dieper dan dit. Als het niet farma betreft dan wel de verzekeraars, de autofabrikanten, de tabaksindustrie, de pensioenverstrekkers, de politie, de overheid of de moslims. Het rijtje is eindeloos lang. We zoeken kennelijk graag zondebokken en als je in de hoek zit waar de klappen vallen wil je jezelf verdedigen.

Nu iets meer in Cursus-termen; we willen aanvallen (projecteren) en verdedigen. Ik ben het slachtoffer van de booswichten (daders) buiten mij en zij dragen schuld. Ik ben onschuldig. We doen dit in al onze speciale relaties. We doen het op individueel, maatschappelijk en internationaal niveau. We smullen ervan en het zit ons haast in de genen. Moet je eens naar het journaal kijken en opletten hoe vaak het over de vraag gaat wie de schuldige is. Foute politici, corrupte mensen, foute landen en schuldigen aan ongelukken. Daarna kun je doorgaan met het programma wegmisbruikers of opsporing verzocht of een spannende film of serie waarbij de goeden- tegen de fouten strijden. Smullen maar. Wat is er toch in ons dat we zo graag dit schuldig-onschuldig-spel, aanval-verdediging willen spelen?

En heel langzaam krijgen we zo zicht op het gevoel van oerschuld waar we zo hardnekkig in geloven. Op het moment dat we geloven dat we bestaan ontstaat direct het gevoel dat we de liefde, de eenheid geweld hebben aangedaan. Schier onmogelijk, maar dat beseffen we niet. Ik geloof dat ik besta ten koste van God, ten koste van de geprojecteerde anders. Om te voorkomen dat ik dit overweldigende schuldgevoel onder ogen moet zien wil ik het buiten me plaatsen. Niet ik ben schuldig maar die ander. Kijk God, ik heb niks gedaan maar die ander is fout. Pak hem, verscheur hem, dood hem zodat uw toorn gestild wordt.

En hierin zijn degenen die beschuldigen en degenen die verdedigen met exact hetzelfde bezig. Met aanval en verdediging rond een denkbeeldige schuld gebaseerd op de evenzo denkbeeldige gedachte van afscheiding. Die kleine dwaze gedachte waarom we vergeten te lachen.

Dus terug waar ik mee begon. Mogen we binnen de illusie dan geen commentaar meer hebben op het gedrag van anderen? Natuurlijk wel. Maar laten we goed kijken welk spel ons eigen ego hiermee wil spelen en ons afvragen of we onszelf zouden willen beschuldigen van wat we anderen verwijten. Laten we ons afvragen waartoe we zo fanatiek op zoek zijn naar schuldigen buiten ons. Laten we onze eigen angst voor de liefde herkennen zodat we deze naar de Liefde kunnen brengen en Zijn vrede mogen ervaren. En vanuit die vrede mogen we binnen de illusie het spel verder spelen in de vorm van de gelukkige droom. Hoe dit dan zal gaan weet ik niet maar de toon zal zeker veranderen. Deze zal mooier en zachter worden. Liefdevoller worden.