Misschien was het OSHO die ooit zei dat het leven geen puzzel is die moet worden opgelost maar een mysterie dat geleefd mag worden. Mooie woorden. Zelf ben ik nogal een denker, een piekeraar. “Hoe zit het nu eigenlijk allemaal in elkaar?”, is een vraag die ik me van jongs af aan stelde. Toch herinner ik me dat ik het fijn vond om dat zogenaamd krachtige denken bewust op een dood spoor te zetten met onmogelijke vragen. Koans, zouden ze in het boeddhisme zeggen. Ik stuurde m’n gedachten de kant op van het begin van de tijd, het einde van het heelal. “Wat was er eigenlijk voor de oerknal?”. Dat soort vragen.

Op levensbeschouwelijk gebied vond ik dat het ook moest kloppen. Maar toch. Toen ik kennis nam van de Advaita vond ik dat dit helemaal klopte. Toch miste ik in de manier waarop ik met Advaita omging iets; liefde. Dat bracht me naar een Baptistengemeente. Hier vond ik heel veel liefde maar het klopte naar mijn mening niet. Ik voelde gewoon dat het duale wereldbeeld met een God die zowel liefhad als offers eiste niet kon kloppen. Rond 2009 kwam met grote helderheid het besef binnen dat geloof in een concept als plaatsvervangend lijden nooit waar kon zijn. Conceptueel geloof op zich viel totaal door de mand. Erg verhelderend. (Een verslag van het doorbreken van dit inzicht verscheen in de vorm van twee boekjes: Een Christen op Satsang / Geen beeld van God).

Ik was op een heerlijke manier besmet geraakt met het eenheids-virus. Niet alleen intellectueel maar ook qua gevoel. Diep van binnen voelde ik dat dit de goede weg was hoewel ik tegelijk snapte dat er geen weg kon zijn naar de waarheid. Het zal niet toevallig zijn geweest dat toen de Cursus op m’n spirituele pad kwam. Heerlijk! Je hoeft niks aan te nemen maar slechts te overwegen wat er verteld wordt en de werkoeklessen te doen. Ervaring doet de rest. De Cursus is een stelselmatige manier om vraagtekens te zetten bij onze waarnemingen van ons duale wereldbeeld. Door dit te doen verandert de droom langzaam maar zeker in een lucide droom; we zijn nog steeds niet wakker maar er daagt iets van het besef dat we slapen.

Toch blijft het droomfiguurtje (ikje) zich af vragen wat ie nog allemaal moet doen en hoe lang het nog duurt voordat hij of zij wakker zal worden. We blijven ervan overtuigd dat dit ik nog iets kan bereiken. “Ik” kan echter zelf niet werken aan een ervaring waarin hij zelf verdwijnt en oplost. Want dat betekent wakker worden immers. Het realiseren van onze Christus-natuur kan geen prestatie zijn van “ik”. We kunnen onszelf niet de waarheid in denken, hoewel ik daar toch te veel energie in bleef steken.

En nu keert de wal het schip. Ik loop momenteel tegen de gevolgen aan van een hersenoperatie in 2011. Kort door de bocht; conceptueel denken kost me zoveel energie dat ik na ongeveer een uur sta te tollen op m’n benen. M’n hele aardse leventje staat op z’n kop. Ik werk nog maar 50% en dreig m’n baan te verliezen. In m’n vrije tijd kan ik maar zeer beperkt te dingen doen die ik leuk vind; lezen, schrijven, denken, sociale contacten en tv kijken. Ik word dus “gedwongen” om meer te “zijn” en minder te doen. Gods wegen (ofwel de wegen van ons Goddelijke Zelf) zijn voor ons ikje ondoorgrondelijk maar tevens heerlijk. Mijn ego-denkkracht(je) moet zich overgeven, loslaten. Als vanZelf ontstaat er een meesurfen op een golf, een beweging, die steeds groter wordt. Het luisteren, vertrouwen en overgeven aan Hem. Die stille Stem, mijn innerlijke leraar, mijn Heiland.

En dan zo’n werkboekles als die van vandaag (42):

God is mijn kracht, Visie is Zijn geschenk.

God is mijn kracht. Ik hoef zelf niks te doen. Mijn inspanningen op weg naar verlichting zijn niet alleen tot mislukken gedoemd maar ook totaal onnodig. Slechts dat kleine beetje bereidwilligheid wordt gevraagd. Heer, ik grijp Uw hand. Leid mij op Uw weg. En dan verder; Visie (ontwaken) is Zijn geschenk. Ik hoef niks voor elkaar te boksen maar krijg een wonderlijk Cadeau van Hem die onze Vader is. Ik hoef slechts mijn handen te openen, van vechtknuisjes naar open, uitgestrekte handen. En Hij geeft. Want dat is Zijn natuur, en de onze. Die wonderlijke zachte wet uit de Cursus. Door te (ver-)geven van denkbeeldige anderen, van de droomwereld, door niet te oordelen maar alles en iedereen te vertrouwen ervaren we die onverdiende genade. Zo zacht. Dank.