Mijn jongste dochter is 15 jaar. Ze woont de helft van de week bij mij. Ik ben altijd blij als ik haar op woensdag middag zie verschijnen met een fiets vol tassen met kleertjes en schoolboeken. Als deeltijd ouder wil ik natuurlijk dat ze het naar haar zin heeft bij mij en m’n huidige partner. We zien het dan ook door de vingers als m’n dochter naar haar kamer glipt op momenten dat er een bijdrage van haar verwacht wordt aan bijvoorbeeld het dekken of afruimen van de eettafel, in- of uitruimen van de vaatwasser, een keertje ook drinken voor ons meenemen en ga zo maar door. Ik voel nu de glimlach van herkenning van lezers die kinderen hebben in dezelfde leeftijd en ik weet zeker dat mijn eigen moeder dit ook allemaal met terugwerkende kracht heel grappig zou vinden.

En natuurlijk herkent u dan ook dat moment dat de tiener-luiheid je toch even teveel wordt. Zoals gisteravond. ‘Wie heeft er zin om thee te zetten?’, vroeg ik dapper en keek daarbij veelbetekenend naar de jongste. Het voorspelbare antwoord volgde: ‘Ik niet, ik heb nu geen trek in thee’. Ik stak een zo vriendelijk mogelijk opvoedkundig preekje af waarbij ik zei dat het best fijn kan zijn ook eens iets voor iemand anders te doen. Tot opluchting van de jongste stond m’n oudste dochter, die op vrijdagavond soms mee-eet, op en zette thee voor ons. Grr. Kort hierna ging de jongste naar haar kamer. ‘Jaag ik haar nu weg? Is ze boos? Hé, ik wil zo graag dat ze het hier gezellig heeft’. M’n ego vond in mij als gescheiden vader een dankbare prooi om m’n schuldgevoel aan te wakkeren.

Vanmorgen gingen de aanvallen van het ego verder en ik verdedigde zo goed ik maar kon. Ego: ‘was dat nou nodig gisteravond?’. Moi: ‘Ze kan toch wel een keertje iets doen, ik mag toch wel zoiets kleins aan haar vragen, ik hoef toch niet altijd haar maar te ontzien om de lieve vrede te bewaren enz’. Dit soort inwendige dialogen zijn nooit leuk, dragen zeker niet bij aan het ervaren van vrede en hebben een vreemd soort macabere aantrekkingskracht. Er is bijna niet te ontsnappen aan deze mini-rechtszaak. En dan, heel vervelend, gaat de Cursus zich er ook mee bemoeien. ‘Wil je gelijk hebben of vrede ervaren’. Sodemieter toch op, denk ik, op dit gezever zit ik nu even niet te wachten. Helaas weet ik dat dit het enige spoor is dat ergens toe gaat leiden dus met tegenzin begin ik de vergevingsles te leren.

Les 63 dan maar; Het licht van de wereld brengt elke denkgeest vrede door mijn vergeving. ‘Iedereen’ vind ik prima, maar nu even niet die luie kleine meid van me. ‘Nee, haar ook’, zegt de Heilige Geest. Ik stribbel nog wat tegen maar begin dan met moeite toe te geven dat ook zij een Zoon van God is, totaal schuldeloos, wat ze ook doet of, in dit geval, niet doet. Ik merk weerstand om haar schuldeloos te zien. Wil ik de beschuldiging wel los laten, kan ik mijn interne rijdende rechter in z’n auto zetten en de denkgeest uit sturen? Ik heb Hulp nodig, zoveel is weer duidelijk.

In gedachten stel ik me voor dat er een grote vergevingsklus moet plaatsvinden en ik hoop op een steuntje in de rug van de Heilige Geest. Na enige minuten ploeteren merk ik dat er niks gebeurt. Dan pas merk ik dat ik zelf erg mijn best doe. Waarom? Omdat ik de kracht van het Licht hopeloos onderschat. Ik verwacht een kleine bijdrage van Hem aan mijn nobele pogingen. Ik meen dat ik zelf hoogstens met moeite de sluis van vergeving naar m’n dochter een beetje kan openzetten en dat hierdoor het allemaal een beetje beter zal gaan.

Wacht eens, wat is hier nu aan de hand. Geloof ik dat mijn dochter totaal schuldeloos is? Ja. Geloof ik dat God almachtig en totale liefde is? Jawel. Geloof ik dat ik in staat ben, waardig ben, als volledig geopend kanaal Zijn liefde en licht door te geven? Nee dus, hier zit hem de crux. Ik, voel mezelf onwaardig, niet in staat en daardoor schuldig dat ik vasthoud aan m’n wrok. Mijn dochter mag nu iets meer doen wat ze wil, helpen of op haar kont blijven zitten, maar ik ben wel nog steeds onderworpen aan de wetten van goed en kwaad. Ik kan het nog wel steeds goed of fout of iets hiertussen in doen.

Doordat ik mezelf nog schuldig acht kan ik niet volledig vergeven. Ik blijf schuld zien in de situatie; nog een beetje in haar maar vooral heel veel in mezelf.

En God? Die giet zich totaal leeg in belangeloze oneindige en onbegrensde liefde in de Denkgeest. Hij ziet totaal geen zonde in mijn dochter, noch in mij. Hij ziet 100% licht en schuldeloosheid en in Hem is geen spoor van duisternis. Hij geeft zich totaal aan mij, hij verklaar mijn totale schuldeloosheid en biedt mij de ervaring van totale vrede. Daarvoor hoef ik maar één ding te kiezen: ik hoef alleen maar, net als God, totale schuldeloosheid te zien in haar. Alle reserves mag ik laten varen. Juichend mag ik de sluis van vergeving wijd openzetten, ik trek de sluisdeur eruit en laat Zijn Liefde dwars door me heen stromen naar haar. Er verschijn licht in haar, ze straalt volledig en ik? Ik huil van geluk.