De Cursus kan zo leuk uit de hoek komen en relativeren. Wij zijn druk met van alles en nog wat en nemen alles bijzonder serieus. Dit geldt vooral voor situaties die ons totaal niet bevallen. Vanuit onze identificatie met ons lichaam beoordelen we de zogenaamde buitenwereld naar de mate dat deze prettig voor ons is of juist erg vervelend. In het eerste geval kabbelt ons leven op een vanzelfsprekende manier verder maar als problemen op ons pad komen dan komt de Cursus meer in beeld en willen we deze weer gebruiken om ons happy te voelen. Niks mis mee, elke wake-up call is welkom.

Merk eens op hoe je als je in problemen denkt te zijn een hele sfeer in je hoofd weet te creëren. Ik stel me wel eens een leeg toneel voor dat ik zelf inricht met donkere kleuren en allerlei bedreigende beelden. Donkere wolken drijven over, de zon is verduisterd en er klinkt dreigend gedonder van het onweer. Iets minder poëtisch geformuleerd: je ziet vervelende mensen voor je en je fantaseert over wat er allemaal niet fout kan gaan in de toekomst. Dan iets wat we meestal over het hoofd zien. We plaatsen onszelf als hoofdrolspeler geheel vanzelfsprekend midden op het toneel. We zijn totaal geïdentificeerd met onze rol en al die ellende die we op het podium zien heeft een duistere echo in ons hoofd. Depressies, angsten, boosheid; allemaal direct veroorzaakt door de vermeende rampspoed, denken we.

Het kost ons moeite om in één oogopslag dit hele tafereel te zien, dus zowel de nare “buiten-“situatie én de duistere “binnen-“wereld. We vinden beiden totaal echt en geloofwaardig. Probeer als je dit een beetje in de picture hebt eens even onbewogen hier bij te blijven. Doorvoel de nare emotie, kijk naar die bedreigende gedachten en nare situatie maar verrek simpel gezegd om een poot te verzetten. Dat kan heel raar voelen want onze haast onbedwingbare neiging is om totaal gedachteloos de hoofdrol te aanvaarden en aan de slag te gaan. We wentelen ons in het slachtoffer gevoel of we vinden onszelf dapper en gaan de strijd aan. We gaan “doen”.

Houd je in en beweeg niet. Laat die impuls om in actie te komen maar gewoon in je bewustzijn verschijnen en onderken dat het toegeven hieraan neerkomt op het meegaan in het toneelstuk. De Cursus zegt het in werkboekles 300 zo mooi: “Want wij, Uw liefhebbende Zonen, zijn even de weg kwijt”. Alles in ons protesteert tegen deze, in onze ogen, understatement. Even de weg kwijt? Ik ben ernstig ziek, ik heb een groot conflict, ik word bedrogen, ik raak mijn baan kwijt ik, ik.. Zie dit protest en kijk er gewoon even naar. Dit is overigens niet hetzelfde als het ontkennen van wat zich aan lijkt te dienen. Ontkenning is gewoonlijk een sterke indirecte bevestiging van het feit dat je ernstig gelooft in wat je lijkt te overkomen. Zie gewoon dat je echt gelooft dat je zwaar in de shit zit. Zie dat elke move die je maakt de illusie slechts bevestigt. En dan geeft dezelfde werkboekles je de gouden tip: Maar we hebben naar Uw Stem geluisterd en precies geleerd wat we moeten doen om de Hemel en onze ware Identiteit te hervinden”.

En zo is het lieve broeders en zusters. We zijn niet voor niets bij les 300. We zijn niet voor niets dagelijks bezig met vergevingsoefeningen. De Cursus is een mind-training. Dit is niet synoniem met “trucje”. Maar we hebben nu minimaal al 299 dagen en waarschijnlijk al jaren geoefend in die op zich zo simpele les: de kleine bereidwilligheid om je hand uit te strekken naar Hem. En dát is wat we nu doen. We zien het toneel inclusief onszelf als hoofdrolspeler en we weigeren hierin mee te gaan. Direct slaan we de ogen op naar Hem. Hier ben ik Vader, Uw Wil geschiede. En potverdorie wat mogen we dan blij zijn, zoals ook de les vervolgt: En we zeggen vandaag dank dat de wereld maar een ogenblik duurt. Wat een zegen..