Donkere scenario’s galopperen achter elkaar de denkgeest binnen. Het nu onafwendbare verlies van mijn baan, zorgen over de hypotheek, de UWV-procedure, het verlies van de leaseauto en ga zo maar door. Even is daar de wanhoop, de overmacht lijkt te groot. Het voelt als een donkere nachtmerrie in het kwadraat. De neiging om hier in mee te gaan, om me te laten overweldigen is groot. De mensen met wie ik spreek bekijken me bezorgd en met medelijden dus wat ik meemaak moet wel heel ernstig zijn. Lief bedoelde telefoontjes, kaartjes in de brievenbus. Iedereen erkent de angst en het verdriet die onlosmakelijk met deze gebeurtenis verbonden lijken.

Ja inderdaad: “lijken”. Gelukkig komt het licht uit de Cursus steeds sneller de duisternis binnen. Ik zie de duistere gedachten aan komen stormen en voel de hete adem van de angst. Ik wil vechten, ik wil strijden en ik wil niet in de duisternis blijven. Maar ik weet dat er iets te kiezen valt, hoe onwaarschijnlijk dat nu ook lijkt. En dat doe ik dan ook; ik besef dat mijn kleine wil en mijn vechten de angst alleen maar groter zullen doen lijken. Teven durf ik die onwaarschijnlijke gedachte toe te laten: ik doe dit mezelf aan. Al die doemscenario’s zijn projecties in de denkgeest bedoeld om als spiegelbeeld een bange Simon te bestendigen. Ik ben de maker van de droom en tegelijkertijd degene die de droom ondergaat. Dromen, spartelen en vechten met het doel om het beeld van een bang en afgescheiden ikje overeind te houden.

Ik denk aan John Mark Stroud. Keer op keer vertelt hij dat hij steeds één les moest leren: blijf dicht bij Jezus. Terwijl de duistere stormen nog door de denkgeest razen laat ik de werkboekles (360-365) in mijn gedachten toe die me al dit hele jaar zo enorm inspireert. Vooral de Engelse versie maakt op mij diepe indruk en is mijn baken in de nacht:

This holy instant would I give to You
Be You in charge. For I would follow You,
Certain that Your direction gives me peace.

<Dit heilig ogenblik wil ik U geven.
Neemt U het in handen. Want U wil ik volgen,
in de zekerheid dat Uw leiding mij vrede geeft>

Ik laat de woorden direct van mijn hoofd naar mijn hart zakken en probeer te vertrouwen op Hem ondanks het geweld om mij heen. Niet meer dan dat. Direct wordt mijn uitgestoken hand gepakt door een trouwe Vriend en word ik opgetild. Boven het slagveld, zoals de Cursus dat zo passend omschrijft. Ik volg de ingeving om de werkboekles van vandaag te lezen op mijn smartphone. Het schermpje verlicht de nog duistere slaapkamer en ik lees:

WB 293: Alle angst is voorbij, en hier is louter liefde.

Ik kan slechts ontroerd en dankbaar buigen en afsluiten met de tekst van deze les waaraan niets hoeft te worden toegevoegd:

Alle angst is voorbij, nu zijn bron is verdwenen en daarmee alle angstgedachten verdwenen zijn. Liefde blijft de enige toestand in het nu, waarvan de Bron voor eeuwig en altijd hier is. Kan de wereld stralend en helder, veilig en uitnodigend lijken, terwijl al mijn vroegere vergissingen op haar drukken en mij verwrongen vormen van angst laten zien? Maar in het heden is liefde onmiskenbaar en zijn haar gevolgen zonneklaar. Heel de wereld straalt in de weerspiegeling van haar heilig licht, en ik zie een wereld die ten langen leste is vergeven.

Vader, laat Uw heilige wereld vandaag niet aan mijn blik ontsnappen. En laat evenmin mijn oren doof zijn voor alle dankliederen die de wereld zingt onder de klanken van de angst. Er is een werkelijke wereld die door het heden wordt behoed voor alle vroegere vergissingen. En ik wil vandaag alleen deze wereld voor mijn ogen zien.