Wanneer we onbewust geïdentificeerd zijn met ons lichaam zullen we ook onbewust allerlei besluiten nemen om dit lichaam te beschermen of om het meer te laten genieten. Binnen de droom is dit totaal oké maar als we vanuit dezelfde motieven aan de slag gaan om te ontwaken dan foppen we onszelf. Binnen onze droom zijn het inderdaad die twee hoofdmotieven die ons doen en laten bepalen: minder van het kwade en meer van het prettige. Voor het lichaam of, iets ruimer uitgedrukt, de illusie van afgescheidenheid is dit dé manier om zichzelf onbewust te bevestigen.

Op weg naar ontwaken dienen we die onopgemerkte aanname dat we echt een lichaam zijn te bevragen. Gewoonlijk schieten we direct uit de startblokken bij ons spirituele werk en gaan op zoek naar manieren om voor elkaar te krijgen wat we willen: minder lijden en meer genot maar nu in spirituele verpakking. Wij, in ons geloof in eigen afgescheidenheid, menen te weten wat we willen, wat we daarvoor moeten doen en we menen te kunnen beoordelen of het al een beetje opschiet en of we er al bijna zijn. Het gaat echter al fout bij het startschot: de “wij” die ik actie komt en als vanzelfsprekendheid en waarheid wordt aangenomen.

Er is maar één actie binnen de droom die weliswaar nog steeds een duaal karakter heeft maar de boel niet erger maakt en de kans vergroot op een wonder. Hierbij besluit diezelfde illusoire “wij” dat hij wel ervaart dat hij nu niet gelukkig is maar totaal geen idee heeft wat hij zelf zou kunnen doen laat staan wat de gewenste uitkomst zou moeten zijn. Daarom beperkt die “wij” zich tot het bekijken en doorvoelen van de situatie zonder te bewegen. Terwijl hij zo stil gadeslaat ziet hij de neiging om wat zich voordoet aan narigheid te willen ontvluchten, bevechten of veranderen. Op dat moment wordt echter het roer overgegeven aan het Geheel. Dit is lastig te omschrijven. Het voelt een beetje als een oneindige verbreding van de blik op het geheel waarbij die kleine wil van dat wij (ons ikje) gezien wordt als gewoon iets wat zich toont maar niet direct gehoorzaamd hoeft te worden.

Voorbeeld: je bent met iemand in gesprek en telkens als jij iets wilt zeggen dendert die ander over je heen. Na een paar keer voel je je niet mer serieus genomen en heb je de neiging om woedend uit te vallen dat die ander zijn of haar waffel eens moet houden. Je hebt echter de tegenwoordigheid van geest om niet direct de aanval te openen. Je voelt nu de gekwetstheid van het niet serieus genomen worden door die ander. Je beseft dat dit jouw interpretatie is en dat het appelleert aan het geloof in eigen afgescheidenheid en kwetsbaarheid. Je voelt nu gewoon je eigen geloof in afscheiding en je ziet ook dat je dit met een woedeaanval alleen maar bevestigt. Je kleine zelfje weet niet wat te doen maar je laat Hem je blik nu verruimen en al jouw ideeën en gevoelens omsluiten. Nu kan verlossing plaatsvinden. En hoe het dan verder gaat? Dat weten wij niet maar het Geheel wat jij eigenlijk bent weet dat wél. Vanuit dat Geheel komt een passende respons die waarlijk behulpzaam is voor jou en voor de ander. Dat kan zomaar een ogenschijnlijk boze reactie van jou zijn maar de herkomst is nu anders. Het stellen van een grens aan het gedrag van die ander kan precies zijn wat die ander nodig heeft voor zijn of haar ontwaken. Als klein ikje weten we dat niet. Het kan ook zomaar zijn dat we bewogen raken omdat we bij die ander (en onszelf) de schreeuw om aandacht en liefde herkennen. Mogelijk zwijgen we liefdevol, leggen we ons hand kort op de arm van die ander en zetten we een lekker kopje thee.