Afgelopen maanden herlas ik A Course of Love (ACOL), opgeschreven door Mari Perron. Net als Helen Schucman met A Course in Miracles (ACIM) geeft Mari aan dat ze in ACOL de woorden van Jezus doorgeeft. ACOL wordt weleens gezien als het vervolg op ACIM maar dit geeft onnodig verwarring. Als je spreekt over een “vervolg” dan wek je de suggestie dat ACIM nog niet helemaal “af” was of, met andere woorden, dat het onvolledig is. In feite kunnen we in de houding die we aannemen ten opzichte van ACOL onze klassieke ego-trekjes herkennen. Zoals gebeurd is met alle zogenaamd heilige geschriften kunnen we menen dat we ACIM als enige waarheid moeten verdedigen. Dit zou het ultieme woord van Jezus zijn en dus is alles wat erna komt onnodig en onecht. Een ander trekje van het ego is dat het eindeloos wil blijven leren. Dit wordt overigens haarfijn uitgelegd in ACOL. Via die ego-route kom je bij de “on-af-theorie” terecht. ACIM zou ons een stukje op weg hebben geholpen maar we zijn er nog niet en moeten nog wat verder studeren. Voilà ACOL.

Zo is het echter niet. In ACOL wordt aangegeven dat het ons wil helpen om via “the mind” te komen tot “the heart” in een verbinding die wordt aangegeven als “wholeheartedness”. Slechts het eerste deel van ACOL is vertaald in het Nederlands en ik ben geen gekwalificeerd vertaler maar ik neem de vrijheid om het in eigen woorden uit te proberen te drukken. In de kritiek die men uit op ACIM stelt men dat deze cursus te mentaal is en je naar het hoofd trekt. Vanuit deze invalshoek lijkt ACOL een soort correctie die meer recht doet aan de taal van het hart. Toch doet deze kritiek de cursus (ACIM) zwaar tekort. Dat laat zich simpel illustreren met de werkboekles van vandaag (209-189): Ik voel de Liefde van God nu in mij. Hoezo verstandelijk en liefdeloos? Door een duaal brilletje bekeken zou dan ACOL vooral heel gevoelsmatig en liefdevol zijn. Hiervoor geldt echter dat het ook bijna 700 bladzijden dik is en ook niet bepaald een pageturner is die je even onnadenkend kunt doorbladeren.

In mijn beleving vullen ACIM en ACOL elkaar prachtig aan. Ik sta mezelf toe om hier niet-wetenschappelijk maar intuïtief over te schrijven. Ik merk en voel dat degene die in ACOL aan het woord is dezelfde is als onze broeder in ACIM. Ook hier spreekt Jezus met een zachte autoriteit. Hoe moet ik dan ACOL duiden naast ACIM? Het beeld dat dan naar boven komt is dat van Yin en Yang voor respectievelijk ACOL en ACIM. ACIM is vol van liefde maar werkt op mij vooral corrigerend. ACIM verricht sloopwerk bij me; mentale concepten en vooroordelen worden ontmanteld en ontmaskerd. Er wordt hiermee ruimte gemaakt voor iets dat niet van ego-makelij is. Er wordt een openheid gecreëerd waarin van alles kan gaan gebeuren. Dit gebeurt grotendeels via de “niet-dit-niet-dit” route. Al mijn eigen bedenksels (maaksels) worden gesloopt zodat er ruimte ontstaat voor de ervaring van Gods schepping. ACIM komt haast mannelijk over maar bevat reeds het zaad van het vrouwelijke, als het zwarte bolletje in het witte vlak van het yin-yang symbool.

ACOL voelt haast vrouwelijk, intiemer en meer gericht op directe ontvankelijkheid. Jezus legt uit dat we uitgeleerd zijn en dat ons mentale werk prima was en een plaats verdiende maar dat het accent mag verplaatsen naar het hart. We gaan van correctie via ontvangen naar directe en onmiddellijke expressie. ACOL gaat over inspiratie, over de verandering van het “self” in de “elevated form of Self”. Dat klinkt duaal, als een proces en als het verheerlijken van een droombeeld. Maar dan kijken we toch weer door een ego-bril die denkt in termen van of-of. Het is echter en-en. Ook in ACOL draait het in feite om vergeven hoewel er meer gesproken wordt over verbinding en relatie. “Vergeving” heeft meer dat accent van correctie en “verbinding en relatie” het accent van zegenen en liefdevol omarmen. Maar ook dit is een waterscheiding die niet hard en absoluut is.

Het wonder bestaat eruit dat in die vervloeiing van mannelijk en vrouwelijk het nieuwe leven geboren wordt. Na correctie en echte verbinding (in en door liefde) is daar die heilige relatie van ACIM en die elevated form of Self van ACOL. Het zal lastig voor me worden om woorden te vinden in toekomstige stukjes. Het leren zoals we dat kennen heeft zijn rol vervuld en daarmee zal ook het spiegelbeeld van leren (uitleggen, onderwijzen) moeten transformeren. Ik ben verwachtingsvol. Een oud patroon echoot in mijn hoofd en vraagt “hoe dan?”. Maar een nieuw vertrouwen glimlacht slechts en durft dit open te laten. Ik kan dit niet bedenken, ik hoef dit niet te plannen en mag vertrouwen dat de bevruchting vanzelf zal leiden tot nieuw leven. Samen met jou.