Als je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, en in feite in elk contact met anderen, dan kan het gebeuren dat anderen op je reageren. Ik zie dat gebeuren als ik stukjes post op m’n website en in Facebook-groepen. Het is leerzaam om te zien wat de reacties van anderen met me doen. Met “leerzaam” bedoel ik dan geen afstandelijke interesse of geamuseerdheid maar een leerzaamheid als grondstof voor groei en ontplooiing. Ik wil dit graag proberen duidelijk te maken en in eerste instantie vlieg ik het thema daarbij wél wat verstandelijk aan door onderscheid te maken tussen de vorm van de reactie en de afzender van de reactie. Ik nodig je uit om tijdens het lezen te zoeken naar voorbeelden uit je eigen leven zodat het dieper bij je binnen kunt komen.

Eerst de vorm van de reactie. Deze kan neutraal zijn bijvoorbeeld als iemand zich echt focust op de inhoud van wat ik heb geschreven en daar een vraag over stelt of eigen inzicht en ervaring deelt. De vorm kan echter ook meer gericht zijn op mij als afzender van het bericht en getuigen van genoegen of ongenoegen bijvoorbeeld in de vorm van een compliment / bedankje of in kritiek die stelt dat ik er geen bal van snap en er beter aan zou doen om mijn onzinverhaaltjes voor me te houden.
Dan de afzender van de reactie. Dat kan iemand zijn die ik totaal niet ken of iemand die ik wat beter ken, met wie ik een al dan niet hechte band heb en die ik al dan niet bewonder, op een voetstuk plaats of juist verguis.

Dan, nog steeds een beetje als beperkt mentaal experiment, de impact van de reactie. Deze is het product van vorm en afzender. Dus: impact = vorm x afzender. Wat voorbeelden ter illustratie.

1. Onbekende afzender stelt vraag: nauwelijks impact
2. Onbekende afzender heeft kritiek: licht vervelend
3. Iemand waarmee ik veelvuldig schrijf vindt bijdrage van vandaag echt niks: het doet me wat
4. Dezelfde persoon vindt het vandaag geweldig: ik ben blij
5. Mijn partner leest mijn stukje en wijst me op spelfouten: snetver
6. Eén van mijn kinderen krijgt het onder ogen en toont interesse: yes!
7. Hé plotseling Koos Janson op de website en zo fel en negatief heb ik hem nog nooit bezig gezien: shit, wat moet ik nu doen?
8. David Hoffmeister aan de telefoon, of hij iets van mij mag gebruiken in zijn nieuwe boek: yesss, blij en trots!

Dit alles opschrijven kost me moeite want ik geloof in het beeld van een gevorderde student die boven alle complimenten en kritiek staat en mild glimlachend iedereen even wijs en liefdevol te woord staat. Iemand die glimt van trots of in de verdediging schiet past niet bepaald in dit plaatje. Deze reacties kan ik maar beter niet tonen, laat staan het internet op slingeren. Maar nee, ik wil dit toch graag doen. Want de gevoelens die in mijn bewustzijn verschijnen zijn als een soort zintuigen die gebruikt kunnen worden en uiterst behulpzaam kunnen zijn.

Als ik het kunstmatige onderscheid tussen vorm en afzender los laat en de projectie terugneem kom ik uit op de volgende gevoelighed bij mezelf. Ik heb als het ware twee knoppen die ingedrukt kunnen worden; de compliment-knop en de aanval-knop. Bekende Cursus-begrippen komen naar boven: de speciale liefdesrelatie en de speciale haatrelatie. Daar kun je verstandelijk over nadenken maar voelen wat het betekent is spannender en bruikbaarder. Zeker als het lukt om de eerste prille reacties bij het lezen van een compliment of kritiek op te pikken in bewustzijn. Het voelt als een soort trilling, een tinteling. Ik voel deze tinteling en daarmee voel ik dat op dat moment het ego geboren wil worden en zich wil laten horen. Het ego-ik wil zich koesteren in het compliment als surrogaat voor liefde of het wil zich verdedigen zodat een geloof kan groeien in een ego dat afgescheiden is en verdedigd zou moeten worden (Als ik me verdedig word ik aangevallen: bijvoorbeeld WB 26, 56, 135). En dan de uitnodiging om opnieuw te kiezen. Als die eerste tinteling wordt opgemerkt en gevoeld dan mag ik deze er gewoon laten zijn. Dít is de uitnodiging die ik nú krijg, precies voor mij, precies op maat. Ik heb de vrijheid om niet “zelf” te reageren en mee te gaan in het geven van vaste grond aan het geloof in het ego. De mogelijkheid om te ontdekken dat het ego geen leven heeft in zichzelf als ik het niet voed. Ik heb een keuze. Een keuze om slechts te kijken en stil te blijven. Een keuze om in vertrouwen te wachten op gedachten en reacties die niet van mij zijn. Reacties die schoon zijn, onbezoedeld en nieuw. Wat een heerlijke, zachte keuze.

LES 223

God is mijn leven. Ik heb geen leven buiten dat van Hem.

Ik heb me vergist toen ik dacht dat ik los van God leefde, als een afzonderlijk wezen dat zich in afzondering bewoog, aan niets gebonden, en gehuisvest in een lichaam. 2Nu weet ik dat mijn leven dat van God is, ik geen ander thuis heb en los van Hem niet besta. 3Hij heeft geen Gedachten die niet deel zijn van mij, en ik heb geen andere dan de Zijne.