Het valt me op hoe hetzelfde zinnetje, er is niets buiten mij, verschillende effecten kan hebben op ons. Onlangs sprak ik een zuster die eenzaam, somber en passief werd door aandacht te schenken aan de zin: er is niets buiten mij. Kort hierop beschreef een andere zuster hoe het lezen van deze tekst in een boek van Gary Renard voor haar enorm behulpzaam is in het doen van vergevingslessen. Dit lijkt een bizar gebeuren, haast alsof dezelfde boom (gedachte) twee verschillende vruchten kan dragen; de vrucht van eenzaamheid en de vrucht van verbinding en vrede.

De neiging bestaat om te gaan kijken of de stelling “er is niks buiten mij” dan wel klopt. Zijn we echt alleen op deze wereld en zijn de andere mensen die we menen te zien slechts projecties van ons? Dit moet toch wel de uitkomst zijn van een echt non-duale visie?
Zoals zo vaak verzand je in deze verwarrende vragen zodra je vergeet van waaruit de vraag gesteld wordt. We schieten snel uit de startblokken om een goed antwoord te bedenken zonder ons eerst eens af te vragen wie die “we” (of ik) zijn (is) die aldus aan de slag gaat. Gewoonlijk gaan we uit van ons huidig geloof in afgescheidenheid (ego) als we met deze vraag aan de slag gaan. Even ter herinnering: als we uitgaan van ons ego dan denken we in tegenstellingen. Voorbeeld: als ik één ben dan is er geen ander en ben jij dus nep. Het lukt me dan niet om over mijn eigen denkbeeldige schaduw te springen en concludeer: alleen Simon is echt en in zijn eentje droomt hij een droom waarin anderen lijken voor te komen, maar ten diepste is dit niet zo. Het is niet gek dat de vrucht van deze manier van denken nogal bitter smaakt. Het wordt een soort droevige “alleen op de wereld”.

Om deze valkuil te voorkomen is het handig om, als je er last van hebt, de vergezichten van mannen als Garry Renard en Ken Wapnick maar even te parkeren en je te laten onderwijzen door Jezus met behulp van de Cursus. De Cursus spreekt vrijuit van Zonen van God, meervoud dus. Het staat ons dus volkomen vrij om vooralsnog Anderen te zien, hier bewust even met een hoofdletter geschreven. Dit is een uitstekende remedie tegen gevoelens van eenzaamheid, depressie en futloos navelstaren in je eentje op de bank. Halleluja; Jezus vindt het oké als ik geloof dat er echte Broeders van mij bestaan met wie ik een relatie mag hebben. Beschouw dit als vreugdevol uitgangspunt van je studie. Deze manier van denken is volgens mij veel behulpzamer dan een vroegtijdig hameren op eenheid waar we vanuit ons geloof in afscheiding op een deprimerende manier aan de haal kunnen gaan.

Vanuit deze uitgangspositie (God heeft Zonen geschapen) kun je je gaan openen voor een waarheid die een prachtig mysterie vormt: als Zonen van God (of “Kinderen”, als je nog wat gevangen zit in de man-vrouw-illusie) zijn we verenigd in één Zoonschap. Die eenheid zien we nu, vanuit ons geloof in afscheiding, nog niet. Wij zien vooral verschillen die we serieus nemen. We zien andere mensen met andere belangen waar we last van kunnen hebben of waar we juist aandacht, respect en liefde van verwachten. Vergeven wordt nu eerst het onderkennen wat dit geloof met je doet. Zo kun je je bedreigd voelen of tekort gedaan. Bij mij verloopt het vergevingsproces dan als volgt:

• Hé, ik voel me angstig of teleurgesteld. Dit lijkt te komen doordat anderen niet doen wat ik wil. De Cursus leert me dat ik er gek genoeg voor kies om deze, in mijn ogen, negatieve gevoelens te ervaren omdat ze mijn geheime wens om me afgescheiden te voelen bevestigen.
• Kan ik hier mee stoppen en die angst, teleurstelling of ander vervelend gevoel zomaar loslaten?
• Wat raar, dat lijkt me niet te lukken. Ik meen echt dat ik dan mezelf opoffer ten koste van die ander.
• Dus mijn standaard ego programmering wil me vasthouden in deze ego modus van aanvallen, verdedigen, liefde verwachten van anderen enzovoorts.
• “Ik” kan deze gewoonte niet “zelf” doorbreken omdat die zogenaamde “ik” juist precies is wat ik denk te willen ervaren.
• En nu komt ie: “Heilige Geest, ik ervaar negatieve gevoelens en ik ervaar me afgescheiden van mijn broeders. Dit doe ik door ze allerlei eigenschappen toe te dichten zodat ik niet meer besef dat we eigenlijk wonderlijk en in eenheid met elkaar verbonden zijn. Ik wil nu zwijgen om mezelf niet verder vast te draaien in deze illusie en me openstellen voor Uw Heilige Blik. Ik open me om te ontspannen in Uw Liefde, de Liefde die ik ben”.
• Wat er in dit heilig ogenblik dan gebeurt is het wonder van vergeving. Je ziet die denkbeeldige verschillen tussen jou en anderen als het ware verdampen. Dan pas ervaar je, in die innige verbondenheid met je broeders, dat er in feite geen anderen zijn. Dan ervaar je de eenheid waar broeders Garry en Ken naar verwijzen.

Voor de duidelijkheid even de “valkuil” uitgespeld:

• Ik voel me niet lekker omdat de anderen of de buitenwereld me niet bevallen
• Ik begrijp dat er geen anderen en geen buitenwereld bestaan
• Ik moet me er dus gewoon niks van aantrekken want ze zijn niet echt
• Hé, hoe kan het nu dat ik me zo alleen, gefrustreerd en depri voel en nergens meer zin in heb omdat er niks buiten mij bestaat?

Zie je het verschil? Zie je het “gevaar” van te vroeg aan de haal willen gaan, vanuit je ego, met de absolute non-duale waarheid van de Cursus? Even heel praktisch. Geniet van de boeken en filmpjes van Cursus-leraren maar gebruik ze om één ding te leren: ik wil me bij de studie en beoefening van de Cursus laten leiden door de Heilige Geest. Dat relatieve gevaar zit hem hierin dat je die filmpjes beschouwt als lekkere fastfood, de Cursus opzij schuift en als ego jezelf nog verder versterkt door vanuit je geloof in afscheiding te schermen met absolute waarheden zonder deze doorleefd en werkelijk ervaren te hebben. Door gefocust te blijven op de woorden van Jezus in de Cursus voorkom je deze valkuil. Uiteindelijk komt alles goed omdat het al goed is maar je kunt jezelf wellicht wat (denkbeeldige) tijd besparen door niet te snel te denken dat je het allemaal door hebt omdat je mentaal snapt dat de wereld en anderen illusies zijn. De Cursus vraagt geen mentale ontkenning van dat wat we voor echt aanzien. Ze nodigt ons uit om door vergeving te ervaren dat er een mysterieuze eenheid is waarin we in liefde verbonden zijn met onze Vader en onze Broeders.