Ik word wakker en kijk op de wekker: 04:45h. Slapen lukt niet meer en kennelijk is het tijd voor ochtendschool. Het Zelf schijnt dit een prettige tijd te vinden. De ergste vermoeidheid van de vorige dag is verdwenen en de drukte van de nieuwe dag is nog niet begonnen. Persoonlijk ben ik er minder blij mee en wil ik het liefst nog een paar uur wegzakken in een bewusteloze toestand. Dus wentel ik me van links naar rechts, stop oordoppen in mijn oren en heb het eerst te warm en na wegslaan van het dekbed spoedig te fris. Wel verdorie. De minuten kruipen voorbij en de wekker tikt 06:00h aan.

Ik heb het nu niet naar mijn zin en wil iets anders dan wat zich nu aandient. De tijd lijkt mijn vijand. Ik wil gen besef van de tijd, geen opzien tegen de nu wel erg lange dag. Iets in me zegt dat ik de werkboekles moet lezen. Met mezelf heb ik de afspraak dat ik dit nooit vóór zeven uur ’s ochtends doe. Ik loer al genoeg op m’n iPhone en dat licht schijnt ook niet bepaald bevorderend te zijn voor een goede slaap. Toch maar even kijken:

Herhalingsles (184) De Naam van God is mijn erfgoed.

Gods Naam brengt mij in herinnering dat ik Zijn Zoon ben, geen slaaf van tijd, niet gebonden door wetten waardoor de wereld van ziekelijke illusies wordt beheerst, vrij in God, voor eeuwig en eeuwig één met Hem.

 Ik glimlach met slaperige ogen. Vandaar. Ik voel me een gevangene van de tijd. Wat mijn studie van ECIW betreft blijft er een onbewust bijgeloof bestaan waarbij ik het nu nog niet helemaal zou zien maar over een tijdje hopelijk wel. Ik schreef vaker over het motto van het ego: “zoek en vind niet”. Verstandelijk doorzie ik de truc van het ego maar ondertussen blijf ik geloven dat er “over een tijdje” iets te gebeuren staat.

Ik rust in deze spanning. Ik zie de afkeur van het ego van de huidige situatie en ik voel hoe het zichzelf hiermee juist bestendigt. Oké, kennelijk is dit nog even nodig. Kennelijk is daar nog de weerstand tegen dat peilloze nu. So be it. Ik nodig liefde uit, ontspan en val in slaap om vervolgens 07:45h redelijk uitgerust wakker te worden. Na het ontbijt en wat huishoudelijk werk pak ik in de tuin weer “This freedom” van Tony Parsons. Waar was ik? Oh ja, pagina 42:

Vraagsteller: Time is a concept of me?

 Tony: For the ‘me’ time is real. It may give lip service to there being no time but ‘me’ feels it is real. “I was born, live and will die”.

Dit soort toevalligheden maakt me dankbaar. Het oplossen van het ego is een natuurlijk gebeuren. Het hoeft niet gemanaged te worden door een doenertje. Realisatie is onpersoonlijk. Er is geen zelf dat verandert in een Zelf. Er is geloof in afscheiding, in “a me”, dat tijd nodig zou hebben om speciale ervaringen van vrede en vrijheid te krijgen. Maar dat is geen realisatie. Realisatie gaat veel dieper en is van een andere orde. Het niveau I waar we in ECIW-kringen graag over spreken, ligt niet in het verlengde van ons droomniveau II.

Ik lees verder in “This freedom”. Wat valt er te zeggen over dat mysterie? We weten vanuit ECIW dat waarnemen een duaal gebeuren is. Er is geen “ik” die waarneemt maar er is een geloof in de echtheid van waarnemingen opdat het geloof in een afgescheiden zelf (subject), dat de zogenaamd afgescheiden wereld (object) waarneemt, overeind kan blijven. Wij menen dat we een aardig eindje op weg zijn als we zoiets zeggen als “ik ben geen lichaam maar ik heb een lichaam”. Of als we zeggen dat alles (de wereld, het lichaam, mijn zelf) verschijnt in bewustzijn en dat wij dat bewustzijn zijn. Maar de goede verstaander bespeurt hierin nog steeds de dualiteit. Er is geen afgescheiden zelf dat een lichaam heeft en ook geen super zelf dat boven het slagveld van de wereld zweeft. Tony is daarom nog heftiger in zijn uitspraken. Wij willen “waarnemen” nog wel afdoen als duaal maar “awareness” (gewaarzijn) toch zeker niet. Als we gewoon bewustzijn van wat zich voortdoet dan is dit toch zeker wel prachtig non-duaal? Maar nee. Gewaarzijn en wat dit betreft synoniem aan waarnemen. Zodra we menen ergens van gewaar te zijn is de illusie geboren van een afgescheiden zelf dat zou kunnen toekijken. Ook dit geloof in afscheiding mag vergeven worden.

Voor mij is het onmogelijk om me voor te stellen hoe het zal zijn “wanneer God de laatste stap zet”, wanner vanuit de eenheid het spel van afscheiding en tijd niet meer gespeeld wordt. Dit is “the collaps of me”, waar Tony over spreekt. Het levert “mij” niks op. Er is dan geen ik dat van zichzelf zit te houden, dat erg tevreden is of onbewogen de gevaren van de wereld trotseert. It is a mystery. Er is dan vrijheid. Voor wie? Voor mij? Nee, hoe onbegrijpelijk het ook klinkt, er is dan vrijheid van mij.

Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij. Want ik blijf wie ik ben, zo schiep God mij.

(voor eeuwig en eeuwig één met Hem..)