Onze poes Mies is graag buiten. We hebben geen kattenluik maar Mies heeft ons goed afgericht: als ze bij de keukendeur naar buiten gaat kijken dan doen wij de deur voor haar open. Het valt me op dat Mies niet in staat blijkt om, naar buiten kijkend, in te schatten of het al dan niet lekker weer is. Dus ook bij regen en wind posteert ze zich voor de deur. Pas als we de deur openen deinst ze na twee stapjes terug, duikt in elkaar en blijft op de drempel als versteend zitten totdat we de deur weer sluiten. Ook qua geheugen scoort Mies niet erg hoog. Vijf minuten na bovenstaand tafereel lijkt ze haar eerdere ervaring al vergeten en kijkt ze vragend of we de deur nog eens willen openen.  Aan ons als ECIW studenten wordt ook gevraagd een keuze te maken. Vandaag las ik werkboekles 133: “Ik zal geen waarde geven aan wat geen waarde heeft”.  Hierin lezen we:

Kiezen kun je, sterker nog, dat moet je. Maar het is verstandig de wetten te leren die je in beweging zet wanneer je kiest, en te weten tussen welke alternatieven je kiest.

Ook wij weten van tevoren niet goed wat onze keuze inhoudt en wat deze ons gaat brengen. Jezus zegt echter

..dat er geen compromis mogelijk is in wat jouw keuze je moet brengen. Ze kan jou niet maar een beetje geven, want er is geen tussenmaat. Elke keuze die jij maakt, brengt jou alles of niets

Zo kennen we Jezus en de Cursus weer, radicaal als altijd. Geen enkele doel dat we ons op droomniveau stellen zal de moeite waard blijken. Later herhaalt hij het nog eens:

Alle dingen zijn waardevol of waardeloos, wel of in het geheel niet nastrevenswaard, volkomen wenselijk of niet de minste moeite waard. Kiezen is juist hierdoor gemakkelijk.

 Net als Mies moeten we kiezen. Wat doen we? Blijven we binnen, in onze droom, of aanvaarden we de uitnodiging van Jezus die de deur voor ons openhoudt? Mies weet niet wat haar te wachten staat als wij de deur voor haar openen. Maar Jezus laat er geen onduidelijkheid over bestaan en spreekt in paragrafen 13 en 14 over “de Hemel”. Wij kunnen ons geen voorstelling maken van deze hemel. Jezus legt geduldig uit wat het niet betekent. Het zijn geen dingen die voorbijgaan of zaken die we kunnen “hebben” terwijl anderen het niet hebben. Maar wat is die hemel dan precies? Onlangs stelde een medestudente met ontwapenende eerlijkheid deze vraag in een Zoom meeting: “wat is toch die vrede waar iedereen het maar over heeft?”.

Daar kunnen we lang over nadenken en de vragen stapelen zich dan op. Kan ik vredig pijn hebben en lijden? Ben ik dan altijd blij? Er is niks mis met nadenken en Jezus spreekt ons in de Cursus aan met woorden die sowieso eerst via het denken binnen komen. Maar de reikwijdte van ons denken is beperkt. Het is volkomen bepaald en beperkt door onze identificatie met de droom waarin we menen te leven. Ook in deze werkboekles dienen woorden er slechts toe om aan te geven waar we het niet moeten zoeken en waar we het niet zullen vinden. En als we ons eigen zoeken moe zijn geworden mogen we een keuze gaan maken met ons hart, een keuze gebaseerd op vertrouwen. Jezus wil ons leiden naar een universele ervaring van liefde, niet naar een verstandelijk inzicht of een kortstondige en vluchtige extase. Om te ontdekken wie we echt zijn moeten we onze kleine wil in Zijn handen leggen die symbool staan voor ons ware Zelf. We worden uitgenodigd om onze eigen handjes leeg te maken:

De Hemel zelf wordt bereikt met lege handen en een open denkgeest, die met niets komt om alles te vinden en er als het zijne aanspraak op te maken

Dus mogen we bidden:

“Heer, ik heb zo lang gezocht hier in de droom en ik weet het allemaal niet meer. Ik weet niet wat ik moet doen of wat ik verkeerd doe. Ik ben zo bang en zo moe. Heer, ik wil op u vertrouwen en mijn kleine wil in Uw handen om me te laten leiden. Ik vertrouw u als mijn broeder, als mijn diepste Zelf en wil leren kijken door Uw ogen, de ogen van verbinding en liefde. Hier ben ik Heer.”

En ontvang dan wat iedereen wacht die onbelast de poort van de Hemel bereikt, welke bij zijn komst openzwaait…