Zojuist zat ik lekker te lezen in MIC-magazine (2/20). Prachtige en bemoedigende stukjes en ook heel actueel over de Corona-pandemie. De volgende zin trof me (p7): “Een wonder is volgens de Cursus een verschuiving in de waarneming: van een angstige kijk naar een liefdevolle kijk”. Dit zal velen van jullie bekend in de oren klinken. Deze wijze en ware boodschap klonk ook door in andere stukjes uit het Magazine. “Het is maar hoe je kijkt”, “het gaat om een innerlijke houding van acceptatie”, “sneller de plek in mijn denkgeest boven het slagveld bereiken” enzovoorts.

En ja; dit is een belangrijk deel van de boodschap van ECIW en we hebben deze boodschappen zo dikwijls gehoord dat we zijn gaan denken dat het de hele boodschap van ECIW is. Niet iedereen van jullie zal een Christelijke achtergrond hebben, maar iedereen zal weten dat in de Bijbel het woord “wonderen” toch wat anders geïnterpreteerd lijkt te worden. Jezus verricht allerlei wonderen die duidelijk zichtbaar zijn voor zijn omstanders. Hij geneest zieken en geeft hongerige mensen brood en vis. Ook in de Bijbel spreekt hij over “de vrede van God die alle verstand te boven gaat”, maar daar blijft het niet bij. Jezus deinst in de Bijbel niet terug voor praktische, alledaagse hulp. Een prachtig voorbeeld vind ik de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Het gaat om het hulp bieden aan iemand die gewond is. Jezus geeft ons niet als tip om bij zo’n voorbeeld ons vooral te richten op het behoud van onze innerlijke vrede. Nee, we worden gevraagd om onze naastenliefde letterlijk handen en voeten te geven.

Terug naar ECIW. Jezus vindt wonderen zo belangrijk dat hij ECIW aanvangt met een uitgebreide beschrijven ervan. De originele tekst die Helen Schucman opschreef begon als volgt: “You will see miracles through your hands through me” (Je zult wonderen zien gebeuren door jouw handen door mij). En nogmaals, wat staat hier niet? Jezus begint ECIW niet met “Je zult innerlijke vrede in je denkgeest ervaren door mij”. Dan gaat Jezus verder en spreekt van “uitingen van liefde”, “ze worden door hen die tijdelijk meer hebben, verricht voor hen die tijdelijk minder hebben”, “ze zijn een soort uitwisseling”, “het zijn leermiddelen waarmee gedemonstreerd wordt dat het even zalig is te geven als te ontvangen”, “het is de maximale dienst die jij een ander kunt bewijzen”, “de manier om je naaste lief te hebben als je zelf” (Een verwijzing naar de Bijbel!) etc.

Zie je mijn punt? Wij menen dat we precies weten wat wonderen zijn (onze verandering van perceptie) terwijl dat noch in de Bijbel noch in ECIW de belangrijkste focus is. Hoe komt het toch dat we zo geneigd zijn om onbewust “te kiezen” voor de focus op het verkrijgen van innerlijke vrede. Ik kan twee verklaringen bedenken. De eerste is haast wat banaal maar laten we even eerlijk zijn. We vinden onze eigen gemoedsrust nu eenmaal erg belangrijk en wellicht ook belangrijker dan de nood van onze broeders (naasten). Dit hebben we helaas ook leren goedpraten doordat de huidige versie van de Cursus (ons blauwe boek) ontdaan is van praktische voorbeelden van wonderen die wel genoemd worden in de complete editie van ECIW. Daarbij kwam later een uiterst listige ego-redenatie: als je iets zou doen, dan zou je de illusie echt maken.  Dit klopt als we handelen vanuit ego-motieven maar laat ons dit er niet van weerhouden om liefde praktisch uit te drukken. Jezus vraagt ons juist om via wonderen uiting te geven aan onze broeders. Moeten wij dan op onze handen blijven zitten, de wereld buitensluiten en ons uitsluitend richten op onze innerlijke vrede? Dit is niet een beetje onjuist, maar diametraal tegengesteld aan de oproep van Jezus, zowel in de Bijbel als in ECIW.

Maar pas op! Moeten we dan kiezen? Is het óf de focus op innerlijke vrede óf de focus op het uitdrukken van liefde? Nee, de focus op innerlijke vrede is een halve waarheid, maar nog steeds waarheid. We zijn ook niet schuldig als we ons een paar jaar vooral op deze innerlijke vrede hebben gericht, maar we vergeten wel een belangrijk deel van de boodschap van Jezus en doen ook onszelf tekort met deze zelfgerichte houding. En daar komt het “geven en ontvangen zijn in waarheid één” om de hoek kijken, ofwel wonderprincipe 9:

“Wonderen zijn een soort uitwisseling. Zoals alle uitingen van liefde, die in de ware zin altijd wonderbaarlijk zijn, draait deze uitwisseling de natuurkundige wetten om. Ze brengen gever en ontvanger beiden meer liefde”.

Het is inderdaad wonderlijk hoe de vrede kan neerdalen in onze denkgeest als we de verzoening voor onszelf aanvaarden. Daar mogen we dankbaar voor zijn. Maar we ervaren pas echt hoe wonderlijk de liefde werkt (!) als we de wonder-impuls die we ervaren (de Stem van de Heilige Geest) daad-werkelijk opvolgen, en doen wat ons gevraagd wordt ten behoeve van onze broeders.  Wil je meer lezen over deze ruimere en ECIW-getrouwe visie op wonderen? Klik op onderstaande link!

https://eciwcoach.files.wordpress.com/2020/10/hoe-moeten-we-wonderen-verrichten.pdf

Ik sluit graag af met een Bijbelcitaat Lukas 6:46-49:

Tweeërlei fundament

Wat noemt gij Mij Here, Here, en doet niet wat Ik zeg? Een ieder, die tot Mij komt en mijn woorden hoort en ze doet, Ik zal u tonen aan wie hij gelijk is. Hij is gelijk aan iemand, die bij het bouwen van een huis diep gegraven en het fundament op de rots gelegd heeft. Toen een watervloed kwam en de stroom tegen dat huis aansloeg, kon hij het niet aan het wankelen brengen, omdat het goed gebouwd was. Doch wie hoort en het niet doet, is gelijk aan iemand, die een huis op de grond bouwt zonder fundament. Toen de stroom daar tegenaan sloeg, stortte het terstond in en het huis werd één grote bouwval.