Soms lees ik berichten van medestudenten die vertellen over de heftige dingen die ze meemaken. Onlangs las ik een verslag van een lieve zuster die vertelde hoe ze had geschreeuwd tijdens ruzies, met voorwerpen had gegooid, gehuild etc maar alles gadegeslagen vanuit de stille en onbewogen getuige. Ik merkte dat dit wat dubbele gevoelens bij me opriep.

Enerzijds geeft ECIW helemaal geen richtlijnen voor zogenaamd juist gedrag. En het klopt dat in bewustzijn van alles kan oprijzen en dat zo’n beetje elk spiritueel pad wijst op het omarmen van wat zich ook maar voortdoet. Het afwijzen van boosheid, angst, verdriet enzovoorts werkt immers niet helend en versterkt het kritische ego dat beweert te weten hoe een spiritueel persoon zou moeten zijn.  Anderzijds merk ik toch dat ik me niet goed kan voorstellen dat iemand die vervuld is van liefde als een briesende woesteling tekeer blijft gaan. In de Bijbel staat zo mooi dat je een boom herkent aan zijn vruchten. Groeien er vruchten van blinde razernij aan de boom van liefde?

In werkboekles 155 staat de volgende alinea:

“Er is een manier om in de wereld te leven die niet van deze wereld is, ook al lijkt ze dat wel te zijn. Je verandert niet van uiterlijk, hoewel je vaker glimlacht. Je voorhoofd is sereen, je ogen staan rustig. En degenen die door de wereld gaan zoals jij herkennen hun gelijken. Maar ook degenen die de weg nog niet hebben gezien herkennen jou, en geloven dat jij bent zoals zij, zoals je vroeger was.”

Die vredige glimlach wordt vaker vermeld in ECIW. Het is een glimlach die inderdaad aantrekkelijk is. Ik moet denken aan Adyashanti en Mooij. Wat een mooie uitstraling hebben zij! Maar hoe zit het nou? Is het enige wat ECIW oplevert dat we gaan leren vanuit stilte waar te nemen hoe we blijven rondbuitelen in de mallemolen van ons leven? Of mogen we toch iets anders verwachten?

“Het antwoord” weet ik natuurlijk ook niet en een zo-zit-het-mening zou ook niets toevoegen aan de kwestie. In mijn beleving is het echter goed om hier toch aanvankelijk onderscheid te maken tussen leerweg en doel van deze weg. Tijdens ons leerproces hier in de droom is eerlijkheid het handigst. Als je boos bent dan ben je boos, als je schreeuwt dan schreeuw je enzovoorts. Ik herken me niet zo erg in de broeders en zusters die al schreeuwend en tierend aangeven dat ze alles vanuit de stille getuige gadeslaan. Die stille getuige is gewoonlijk even een ommetje aan het maken als ik koppie onder ga in de situatie. Na afloop komt ie wel weer terug en dan nodigt hij me uit om de vergevingsoefening te doen en mijn boosheid, frustratie, schuldgevoel etc te laten helen door liefde.

In mijn ervaring worden oude reactiepatronen gelukkig wel langzaam maar zeker genezen door deze routine van vergeving. Het gebeurt dan, anders gezegd, gewoonweg minder vaak dat ik kopje onder ga. Pas dan kan ik zien hoe de impuls tot bijvoorbeeld het aangaan van een felle discussie opkomt maar dat ik nu de mogelijkheid heb om hier niet in mee te gaan maar rustig met beide voeten in liefde kan blijven staan. Zaken die voorheen steevast leidden tot een flinke emotionele buiteling verliezen langzamerhand hun lading. De glimlacht die op mijn gezicht verschijnt is dan oprecht en geen verkrampte grimas van ingehouden woede.

Pas las ik ook zoiets in The Way of Mastery. Het aanvaarden van alle ervaringen die zich voortdoen, dus ook die vanuit het ego, en het consequent naar het licht brengen hiervan zorgt ervoor dat je ontdekt dat er steeds minder situaties lijken plaats te vinden waarbij je gaat buitelen. Dit alles zonder moeite en zonder geforceerdheid. Het grappige is dat ik merk dat nog ongeheelde kwesties zich telkens opnieuw aandienen om mij de gelegenheid te bieden de denkgeest te openen voor genezing. Zo sprak ik enkele dagen geleden een aardige ex-collega waar ik vroeger pittige discussies mee had. Wederom bood hij me de gelegenheid deze discussie-fuik in te zwemmen maar ik zag nu eindelijk de keuze die ik hierin had. Ik wilde niet langer de verharding die het zou opleveren, de tweeheid en gunde hem zijn opvatting door rustig vast te stellen dat we gewoon een verschillende mening ergens over hadden.

Het stemt me hoopvol en blij om te zien hoe diep vergeving werkelijk kan genezen. Zelf zou ik niet blij worden van het vooruitzicht op onveranderd koppeltjeduiken in ruzies en twisten met een toekijkende stille getuige. Ik herken dit samengaan van stilheid en woede ook niet. Waar stille liefde verschijnt verdwijnt in mijn beleving het duister juist. Wellicht ervaren andere broeders en zusters dit anders, laat maar gerust weten! Ik wil geen recept geven van “zo doe je het fout en zoals ik het beleef is het juist”. Ieder zijn of haar weg!

Hartegroet,

Simon