Het lijkt wel of er een beerput is opengetrokken. We krijgen een blik achter de schermen van dit populaire programma en wat we daar zien is schokkend. Mannen met een machtspositie hebben deze macht misbruikt en deelnemers, zelfs minderjarige, ongepast en beschadigend behandeld. Laat ik het voor nu maar even zo uitdrukken, je weet waar ik het over heb. Verontwaardiging overheerst in de media. Hoe kon dit gebeuren? Wie waren erbij betrokken en wie waren hiervan op de hoogte? Er zullen koppen gaan rollen en ik vermoed dat enkele bekende gezichten zelfs achter de tralies zullen verdwijnen.

Nadat mijn eigen verontwaardiging een beetje tot rust was gekomen, probeerde ik dieper te kijken. Eerst zag ik dus die boosheid en toen een soort plaatsvervangende schaamte voor de mannelijke vorm die ik voor mijn huidige incarnatie gekozen heb. Wat drijft deze mannen toch? Ze zijn rijk en beroemd, hebben een partner en lijken niks tekort te komen. Die onverzadigbaarheid interesseert me. Ik hoorde ooit van een boek met de titel: “Niets meer te wensen en toch niet gelukkig”. Dat omschrijft het wel zo’n beetje.

ECIW maakt ons bewust van onze eigen verslaving om de dader-slachtoffer indeling te projecteren op wat we buiten onszelf menen te zien. Onze verslaving komt bij deze situatie duidelijk aan het licht. We hebben medelijden met de onschuldige slachtoffers en zijn boos op de schuldige daders. We willen de daders veroordelen en straffen. Op ons alledaagse droom-niveau is dit voorlopig mogelijk ook de beste aanpak om herhaling te voorkomen. Mogelijk is dit dus het meest liefdevol voor alle betrokkenen.

Maar toch heb ik / hebben wij vergevingslessen te leren. Het boek “Een Cursus van Liefde (ECVL)” werpt hier een wijze blik op. De hele situatie bij The Voice of Holland illustreert dat we niet weten wie we werkelijk zijn en hoe we werkelijk gelukkig kunnen worden. Kandidaten kunnen menen dat ze echt afhankelijk zijn van de goedkeuring en steun van bandleiders en coaches. De begeleiders denken dat hun seksuele uitspattingen iets toe zullen voegen aan hun geluk dat kennelijk maar niet compleet wil worden ondanks al hun zogenaamde succes. We zien niet in dat we liefde verwarren met zogenaamde behoeftes. We denken iets nodig te hebben van anderen of we denken dat we anderen kunnen gebruiken om zelf gelukkiger te worden. We verlangen naar iets wat we maar niet te pakken kunnen krijgen.  Over dit verlangen zegt ECVL:

C4.3 Liefde en verlangen zijn zo nauw met elkaar verbonden omdat ze zich hebben verenigd op het moment van de afscheiding, toen zowel de keuze om van liefde weg te gaan en ook de keuze om naar liefde terug te keren gelijktijdig werden geboren. Daarmee was de liefde niet voor altijd verloren maar werd ze overschaduwd door het verlangen dat, geplaatst tussen jou en jouw Bron, zowel haar licht verduisterde als jou herinnerde aan haar eeuwige aanwezigheid. Verlangen vormt het bewijs dat liefde bestaat, want zelfs hier zou je niet kunnen verlangen naar iets waaraan je geen enkele herinnering hebt. 

ECIW legt het ons uit in termen van de speciale relatie. Wij denken een soort ruilhandel te moeten bedrijven om gelukkig te kunnen worden. Ten diepste gaat het steeds over hetzelfde patroon of deze ruilhandel nu vrijwillig gebeurt of meer de vorm krijgt van ‘offer’ of ‘roof’ zoals in de Voice.

De uitnodiging aan mijzelf en aan ons is tweeledig. Eerst mogen we ons bewust worden van onze neiging om te oordelen, om per se de etiketten ‘slachtoffer’ en ‘dader’ te willen opplakken. Kunnen we zien hoe het fundamentele verlangen naar liefde, naar de herinnering van wie we zijn, vervormd is geraakt tot de rare karikatuur die we op de tv zien? Kunnen we voelen hoe ons oordeel zich naar binnen keert en zorgt voor een verharding van onze houding? Tot aanvalsgedachten? Daarna volgt de uitnodiging om de blik naar binnen te slaan en te onderzoeken hoe wij marchanderen in onze speciale ‘liefdes-‘ relaties.  Kunnen we hier de ruilhandel ontdekken? De subtiele vormen van manipulatie en chantage? Kunnen we onder al dit gekonkel het oerverlangen herkennen, dat verlangen om te ontdekken wie we werkelijk zijn? ECIW reikt ons dat machtige instrument van ‘vergeving’ aan. Een instrument dat we niet kunnen misbruiken. We mogen ons oordeel laten wegnemen door de Heilige Geest, hoezeer ons ego ook schreeuwt om rechtvaardigheid en straf. En nogmaals; het kan voor nu het meest liefdevol zijn om, zonder haatgedachten, te zoeken naar manieren om misbruik van deelnemers te voorkomen. Ik heb niet de expertise om uitspraken te doen over de beste vorm van slachtoffer- en daderhulp, om dit onderscheid voor de laatste keer te maken.

Graag sluit ik af met mooie woorden uit ECVL.

4.5 Elke vorm van angst eindigt wanneer het bewijs voor jouw bestaan is geleverd. Alle angst is gebaseerd op je onvermogen om liefde te herkennen en dus te herkennen wie je bent en wie God is. Hoe zou zo’n hevige twijfel geen angst veroorzaken? Hoe zou je niet verblijd kunnen zijn wanneer twijfel heeft plaatsgemaakt voor liefde? Alle schaduwen vervliegen wanneer twijfel verdwijnt. Niets staat meer tussen het Kind van God en zijn eigen Bron. Er zijn geen wolken meer waarachter de zon kan schuilgaan, en de nacht maakt plaats voor de dag.  

4.6 Kind van God, je bent een vreemde hier, maar je hoeft geen vreemde voor jouw Zelf te zijn. In het kennen van jouw Zelf verdwijnt alle angst voor tijd, ruimte en plaats. Je mag dan nog steeds lopen door een wezensvreemd land, maar niet meer in een mist van geheugenverlies die dat wat slechts een kort avontuur zou zijn, heeft veranderd in een nachtmerrie en zo’n totale verwarring dat er geen greintje veiligheid mogelijk is en de dag eindeloos overgaat in de nacht in een lange mars naar de dood. Herken wie je bent en Gods licht zal je voorgaan, ieder pad verlichten en de mist van dromen oplossen zodat je ongestoord ontwaakt.  

4.7 Uitsluitend liefde heeft de macht om deze doodsdroom te veranderen in een ontwakend gewaarzijn van eeuwig leven.