Mijn lieve partner leest zelf niet in ECIW. De blogs die ik schrijf leest ze echter meestal wel. Ze vindt vooral de blogs leuk die gaan over concrete situaties en natuurlijk helemaal als ze deze situaties herkent uit ons leven. Ze is niet de enige die de voorkeur geeft aan duidelijke voorbeelden van het toepassen van de Cursus in de praktijk. Ik kan dat terugzien in de statistieken van de website waarop ik de blogs post. Zodra ik iets schrijf over Corona, The Voice of Holland of over een actuele politieke situatie schieten de lezersaantallen omhoog.

Het is prettig om als uitgangspunt voor een ECIW-les een concrete situatie te nemen. In de eerste jaren dat ik ECIW-bijeenkomsten volgde vond ik het knap hoe sommige leraren aan de hand van een concreet voorbeeld konden laten zien hoe de Cursus daadwerkelijk ‘werkt’. De leraar begon de bijeenkomst met het voorlezen van een stukje uit de Cursus en stelde vervolgens de vraag of iemand een kwestie wilde bespreken waar hij of zij mee zat. Ik vond het knap hoe de leraar zo’n concreet voorbeeld kon terugvoeren op een algemeen metafysisch principe en, belangrijker nog, kon laten zien dat toepassing van zo’n principe kan leiden tot een ervaring van vergeving en vrede.

Laat ik zelf een voorbeeld geven. Het vergt niet zo veel om te roepen dat het niet handig is om ‘grieven of aanvalsgedachten te koesteren’ richting broeders of zusters. Vrijwel iedereen die deze uitspraak aanhoort zal instemmend knikken zolang je dit hoort als je met een kopje koffie op de bank zit. Het klinkt logisch en we hopen dat meer mensen dit eens in de oren zouden knopen. Dat hoop ik ook. Maar werkt dit diep door in ons systeem? Heeft het instemmend knikken een transformerende werking? Niet dus.

De laatste weken heb ik veel telefonisch contact met de KPN. Ik hielp mijn partner om een mobiel nummer met nummerbehoud af te sluiten en haar moeder om een Alles-in-één pakket, ook met nummerbehoud, aan te schaffen. Lang verhaal kort: ik ben nu 7 telefoontjes verder, ik werd van kastje naar de muur gestuurd, kreeg bij track-and-trace pogingen de melding dat er een storing was opgetreden, ik zou teruggebeld worden maar dit gebeurde niet enzovoorts. De huidige status is dat nu, goddank, het mobieltje van mijn partner werkt, mijn schoonmoeder wel al moet betalen maar niet langer haar vaste telefoonlijn kan gebruiken maar dat de monteur pas kan komen als een zoekgeraakt modem weer boven water komt. Aaarrrrchhhh!!! Kijk, now we are talking. Nu gaat het ergens over. Want natuurlijk borrelt er ergernis naar boven als telefoniste nr 5 aangeeft dat ze “nu even niks kan doen omdat ik vanmiddag niet werk”.

Toch merk ik in dergelijke situaties dat het fijn is om bekend te zijn met de basisprincipes van de metafysica. Iedereen kan een eigen aanvliegroute hebben maar mij helpt het om, zodra ik onrust in welke vorm dan ook bespeur ‘in mijn hoofd’ te weten dat ik óf oordeel óf bang ben (en ik weet dat deze twee niet los van elkaar staan). Zodra ik dat stapje terugzet zie ik mijn veroordeling en de daaraan gekoppelde boosheid en aanvalsgedachten richting de, in mijn beleving, niet zo snuggere en weinig coöperatieve noch proactieve medewerkster. Ik moet bekennen dat ik tijdens het gesprek nog niet bepaald een bron van stromende liefde was maar de herkenning van de neiging om een sneer te geven (tegenaanval!) kwam op tijd en we konden overeenstemming bereiken over vervolgstappen. Helaas kwamen haar geruststellende woorden niet uit en dit bood me de gelegenheid voor een volgende vergevingsoefening.

Bij gesprek nr 7 besloot ik vooraf een zegening te sturen naar de medewerker die ik aan de lijn zou krijgen. Misschien is het toeval, wie zal het zeggen, maar ik kreeg een vriendelijke proactieve dame aan de lijn, we konden samen wat lachen om alle toestanden en warempel, het lijkt erop dat er een modem voor mijn schoonmoeder onderweg is.

Wat wil ik nu zeggen met dit kijkje in mijn binnenste? In mijn beleving werkt een gecombineerde benadering van de Cursus het beste. Eenzijdige aandacht voor de abstracte metafysica kan leiden tot een nieuw geloof met weinig praktische waarde. Eenzijdige aandacht voor ‘praktijksituaties’ kan leiden tot het eindeloos blussen van ogenschijnlijk van elkaar verschillende brandjes. Natuurlijk vertel ik hiermee niets nieuws. ECIW bestaat uit een Tekstboek én Werkboeklessen; kort door de bocht: theorie en praktijk.

Aan lezers die weinig hebben met de ‘abstracte theorie’ van de Cursus zou ik de tip willen geven om toch echt te lezen in het Tekstboek en om te studeren. Dat is niet per se direct leuk, smeuïg of aansprekend. Toch helpt het om ego-patronen sneller te herkennen, om verbanden te zien en daarmee sneller kwesties te doorzien en op te lossen via vergeving. Aan studenten die menen de principes van ECIW wel zo’n beetje door te hebben is telkens weer de uitnodiging om dat te laten zien in de praktijk van het leven. Dat is de toetssteen, het klaslokaal.

We kunnen met ons hoofd in de wolken beweren dat er geen doener is, dat er niks te bereiken valt en dat alles al goed is zoals het is. Metafysisch ongetwijfeld allemaal juist, waar en prachtig. Maar ondertussen heeft Jezus ons een dik boek gegeven en mogen we studeren en stevig aan de bak. Ik vertrouw erop dat hij weet wat goed voor me is.