Momenteel lees ik het boek “De boodschap van ECIW” door Kenneth Wapnick. Ik heb aardig wat boeken en toelichtingen van hem gelezen en ook nu ben ik weer onder de indruk van de helderheid van zijn verstand en zijn manier van redeneren. In “De boodschap van ECIW” hamert Ken telkens op het non-duale karakter van ECIW. Hij beschouwt veel teksten uit ECIW als metafoor en als symbolisch. Hierin gaat hij veel verder dan die andere grote leraar, Robert Perry. Zonder de verschillen in beide visies uitgebreid op te rakelen kan ik hier volstaan met het voorbeeld van hun zienswijze op de Heilige Geest. In mijn eigen woorden samengevat zegt Robert dat de HG een eeuwige schepping is van God die ons kan leiden in deze wereld. Ken hamert op het symbolisch karakter van de HG en doet er alles aan om aan te tonen dat de HG vooral niet beschouwd mag worden als een onderscheiden aspect van de Drie-eenheid die kan ingrijpen in de wereld (zie uitgebreid artikel: https://eciwcoach.com/handelt-de-heilige-geest-echt-in-de-wereld)
Ons ego smult van geschillen en wil meediscussiëren om te bepalen wie er gelijk heeft. Enkele jaren geleden heb ik Robert gemaild en vroeg ik of het zo kon zijn dat Ken als het ware meer voor gevorderde studenten schrijft en daarom kiest voor een hoger abstractieniveau. Maar Robert was stellig; hij vond dat Ken zich op bepaalde punten simpelweg vergiste.
In mijn beleving is de juiste vraag niet wie er gelijk heeft en wie niet, maar de vraag of een bepaalde visie al dan niet behulpzaam is. Hiermee komt dan direct de ontvanger in beeld, de lezer van de toelichtingen van Ken en Robert. Ik zie bij mezelf en anderen dat de uitleg van Ken snel een eigen leven gaat leiden bij studenten die erg vanuit hun hoofd bezig zijn met ECIW. De focus op het non-duale karakter van ECIW leidt dan tot een anti-duale houding en deze is dan paradoxaal genoeg weer uiterst duaal. Een voorbeeld om het minder abstract te maken. Als je heel erg hamert op het verschil tussen werkelijkheid (de eenheid van God) en onwerkelijkheid (alles wat maar riekt naar differentiatie zoals de Heilige Geest, Jezus, of andere Zonen van God) dan zorgt dat in een nog niet genezen denkgeest voor spanning. Het verstand maakt daarbij overuren om alles wat riekt naar iets buiten zichzelf te ontkennen en er als het ware afstand van te nemen. Dit ontkennen van “de onwerkelijkheid” wordt dan de voornaamste missie met als verwachting dat middels de ultieme ontkenning de liefde gevonden wordt.
Maar voor de meesten van ons geldt dat een intellectuele en ontkennende houding, waarbij alles en iedereen in de fysieke wereld moet worden ontkend en afgedaan als illusoir, slechts leidt tot een soort terugtrekken in een ivoren toren, tot een ultieme zegetocht van de afscheiding van het slimme zelf. Deze weg van ontkenning voelt in mijn beleving niet zo liefdevol. Het hoofd raakt oververhit maar dit is niet de liefdevolle warmte van het hart. In het genoemde boek van Ken is iets van frustratie en zelfs enige verbetenheid voelbaar over die verkeerde duale manier waarop studenten ofwel hun ego’s er toch telkens weer instinken.
Ik waardeer het oprechte verlangen van Ken om ons te behoeden voor een terugval naar het klassieke duale Godsbeeld maar in mijn beleving is benadrukken van transformatie beter geschikt voor de meeste studenten dan de weg van ontkenning. De weg van transformatie loopt via de “duale” hulp van Jezus en de HG en via de “duale” omarming van onze naasten naar een diep besef van verbondenheid. Naarmate we dan vorderen op het pad van aanvaarding en vergeving, dus als we “gevorderde” studenten worden, beginnen de woorden van Ken op hun juiste plaats te vallen. Maar het diepe besef van de eenheid van de schepping komt dan naar boven vanuit het zoeken naar liefdevolle verbinding, eerder dan uit intellectuele afwijzing.
In mijn beleving kiest Jezus er niet voor niets voor om duaal taalgebruik te hanteren in ECIW. Het is goed voor ons om ons te laten leiden door de HG en om de uitgestoken hand van Jezus aan te pakken. Dat is in mijn optiek voor velen behulpzamer dan een verhandeling over het symbolisch karakter van de HG en van Jezus, hoe juist zo’n non-duale visie metafysisch gezien ook moge zijn. Ons denken is er namelijk een meester in om te zeggen hoe de schepping niet in elkaar steekt maar slaat daarna makkelijk door in het formuleren van een wat kille, weinig inspirerende en abstracte non-duale visie op “eenheid”. Ik vermoed dat Jezus ons daarom Een Cursus van Liefde (ECVL) heeft gegeven, zo’n dertig jaar na ECIW. In ECVL geeft hij aan dat ECIW behulpzaam is om de muren van het ego te slechten maar dat de uitnodiging is om nu verder te gaan vanuit de liefde van ons hart. Het is, voor mij althans, heerlijk om het hoofd af te laten koelen en onder curatele te stellen van dit hart. Ik sluit daarom graag af met het volgende citaat uit ECVL:
“Deze Cursus is geschreven voor het denken, maar alleen om het denken ertoe te bewegen een beroep op het hart te doen. Om het ertoe te bewegen te luisteren. Het ertoe te bewegen verwarring te accepteren. Het ertoe te bewegen zijn weerstand tegen mysterie op te geven, zijn zoektocht naar antwoorden te staken en zijn focus te richten op de waarheid, weg van wat alleen door het denken kan worden geleerd.” (I.1)
ECIW coach 
Simon dank je wel. Dit had ik juist nodig. Want ik heb ook moeite met de abstracte manier van de cursus.
LikeGeliked door 1 persoon
In Q&A 566 van de Foundation for A Course in Miracles staat onder andere over Jezus:
“Jezus is de manifestatie van de Heilige Geest – een symbool in onze denkgeest. Onze denkgeest heeft zich zozeer geïdentificeerd met specifieke zaken dat we ons het meest comfortabel voelen in een relatie met iets of iemand die specifiek is, wat voor ons het meest betekenisvol is. In zijn liefdevolle zachtaardigheid als onze leraar, weerspiegelt Jezus ons uiteindelijk de liefde die wij van ons bewustzijn hebben afgesplitst. In het begin staan we in relatie tot hem als tot een afzonderlijke persoon, maar naarmate we hem meer beginnen te vertrouwen en zijn liefde steeds meer ervaren, vervagen de verschillen tussen onszelf en Jezus, totdat we, net als hij, volkomen vereenzelvigd zijn met liefde. In de loop van dit proces verliest onze individualiteit aan waarde en betekenis; het begint met het gevoel dat hij gezonden is, het eindigt wanneer wij dit en alle andere concepten over afscheiding volledig overstegen hebben.”
Ik heb die ‘persoonlijke’ band met Jezus heel diep ervaren, omdat ik me openstelde voor dat wat mijn denkgeest op dat moment kon horen. En ook ervaar ik de beweging daarin naar het oplossen van afscheiding naarmate inderdaad de waarde van de individualiteit aan betekenis verliest.
Als je de video’s van Ken Wapnick bekijkt zal je merken dat hij het voortdurend heeft over Jezus’ leiding als heel persoonlijk, omdat zolang er nog de identificatie is met het lichaam we ook alleen die ‘taal’ kunnen begrijpen. Oftewel de Cursus ontmoet ons steeds op het niveau waar we denken en geloven te zijn. Ondertussen als we onze reis vervolgen onder leiding van Jezus en of de Heilige Geest is het ook handig de metafysica van de Cursus te kennen welke puur non-dualistisch is. En tegelijkertijd houden we Jezus’ ‘hand’ vast en laten we hem de weg wijzen.
LikeLike
Dank voor je reactie. Ik herken wat je vermeldt als je eigen ervaring. Het is de beweging van een specifieke relatie naar een heilige relatie. In deze beweging kun je bemerken dat schijnbare grenzen tussen jou en Jezus (en tussen jou en andere broeders en zusters) oplossen. Ken Wapnick en zijn organisatie (de bron van de Q&A) extrapoleren de heilige relatie naar absolute eenheid. Merk op dat je dit een logische extrapolatie kunt vinden maar dat je deze niet kunt bevestigen vanuit je eigen ervaring. Het mysterie van schepping bestaat volgens de andere visie (die van Robert Perry en de CoA) uit de schepping van de zoon die bestaat uit zonen (het zoonschap). Weer dat mysterie van ogenschijnlijke meervoudigheid en differentiatie binnen eenheid.Een Heilige Relatie is nog steeds een relatie; dit suggereert meervoudigheid en toch is er sprake van eenheid; wow! Ken Wapnick ziet dit als een tijdelijk bruikbare metafoor en Robert Perry ziet het als het mysterie van de schepping.
Ik bezie beide visies (ook) vanuit het effect wat deze hebben als ze landen in ons overactieve brein. Dan zie ik Ken’s visie bij sommigen ontsporen in de richting van solipsisme en sociopathie. Zijn visie ontspoort dan in een houding die de wereld en de medemens ontkent, een houding die niet liefdevol maar ultiem liefdeloos is.
LikeLike