Op ons spirituele pad ontkomen we er niet aan om ons te bezinnen op onze houding ten opzichte van nare emoties. Toen ik nog Satsangs bezocht vond ik het fijn om te horen dat je niet je emoties bent maar dat je emoties hebt. Je bent dus niet bang maar je hebt angst. Je kunt erop toekijken. Het kan, zeker in eerste instantie, plezierig zijn om op deze wijze als het ware wat ruimte te ervaren, je voelt je iets minder geïdentificeerd met die nare emotie.
In eerdere blogs schreef ik over “het risico” van het gebruik van ontkenning. De bekendste ECIW-toepassing is de bekende zin: “Ik ben niet dit lichaam”. De primaire “methode” van ECIW is niet zozeer ontkenning maar vergeving. Vergeving is “veiliger” dan ontkenning omdat je er niet zo snel mee in de valkuil van de dualiteit stapt. Toegepast op “Ik ben niet dit lichaam” kun je via ontkenning de indruk krijgen dat jijzelf (denk-)geest bent en dat je niks te maken hebt met de fysieke wereld in het algemeen en je fysieke lichaam in het bijzonder. In plaats van ontkenning is het echter handiger om ons geloof in afgescheidenheid te vergeven. Wat dan duidelijk kan worden klinkt ongeveer als volgt: “Ik val niet samen met dat wat ik percipieer als mijn fysiek lichaam”. Door het zo te formuleren krijg je gevoel voor het feit dat jij als geestelijk wezen geloof hecht aan je projectie van een lichaam. Door te kort door de bocht het lichaam te ontkennen zonder te beseffen dat dit lichaam je eigen projectie is, ontken je de macht van je eigen denkgeest.
Je gewaarzijn van je lichaam verschilt niet fundamenteel van het gewaarzijn van nare emoties. Tegen deze emoties zeggen we in de eerste alinea: “ik ben niet deze emoties”. Net als de uitspraak “Ik ben niet dit lichaam” is “ik ben niet mijn emoties” zonder meer waar in de zin dat je niet beperkt bent tot deze emoties. Je valt niet samen met je lichaam noch met, bijvoorbeeld, je angst. Maar als de ontkenning resulteert in een neiging om er afstand van te nemen dan maak je de illusie van afgescheidenheid echt voor jezelf.
De reden dat ik weer over deze belangrijke kwestie begin is bijgevoegde video waarin Deepak Chopra in gesprek is met Rupert Spira. Na een (te) lange inleiding door Deepak (ca 6 minuten) bespreekt Rupert op zijn heldere manier twee manieren om om te gaan met nare emoties. De eerste duidt hij aan als de vedanta-manier. Dit is wat Advaita-studenten al herkend zullen hebben in mijn “ik ben niet…”-beschrijving. Het is de neti-neti aanpak die, zoals gezegd, niet zozeer verkeerd is maar wel kan leiden tot een duale, afstandelijke blik. In mijn beleving is de tweede houding die Rupert beschrijft, hij duidt deze aan als de tantra-benadering, meer in lijn met de benadering van Jezus in ECIW en zeker met de visie van Een Cursus van Liefde (ECvL). Het is een “aanpak” waarin een niet-oordelende houding centraal staat, een omarming van de zogenaamd negatieve emotie.
Als we naar de emotie toe bewegen (of naar het lichaam) en deze omarmen dan merken we dat wij het label “negatief” inderdaad “zo genaamd (genoemd)” hebben maar dat bij vergeving van dit oordeel een naamloze kwaliteit overblijft waarmee wij in eenheid verbonden zijn. Het onderscheid tussen ervaarder en ervaring valt weg. We zien dan dat, in de woorden van Rupert, de stroming in de oceaan niet verschilt van de oceaan zelf. Zo verschilt de stroming in de oceaan die wij duiden als “ons lichaam” ook niet van de oceaan zelf, (denk-)geest genoemd. Er is maar één werkelijkheid en deze is geestelijk. Het is lastig om dit te ervaren langs de weg van afstand nemen en ontkenning. Daarmee creëren we een onderscheid tussen oceaan en stroming alsook tussen denkgeest en een gepercipieerde emotionele of fysieke vorm binnen deze denkgeest.
Deze neiging tot afstand nemen gaat ver. Bovenstaand betoog kan ook opgehangen worden voor uitspraken als “er zijn geen anderen” of “god weet niets van de wereld”. Voor de goede verstaander, voor de student die middels vergeving het mysterie van de heilige relatie ervaart, zijn deze uitspraken parels van vreugde. Voor de student die nog redeneert vanuit afgescheidenheid bestaat echter de valkuil van dissociatie.
Je kan het ook als volgt aanvliegen. ECIW gebruikt de term kruisigen voor de ellende die we ervaren als gevolg van ons geloof in afgescheidenheid. Je kunt vanuit een verstandelijk begrip van de metafysica roepen dat er in werkelijkheid niks gebeurt, dat er niemand bestaat die gekruisigd kan worden. Dit kan nog zo waar zijn, maar hoe behulpzaam is het als je dit niet werkelijk doorleeft?
Ook binnen de Joods mystieke stroming, de Kabbala, ontkent men het lijden niet maar ziet men het als het ware als doorgang. Ook Rupert deinst niet achteruit voor emoties maar gaat er naar toe om er als het ware doorheen te gaan. Niet door (angstige?) ontkenning en achteruitlopen zal de alchemistische transformatie van dergelijke gevoelens plaatsvinden maar door oordeelloze, liefdevolle omarming. Rupert beschrijft hoe dan de lelijke kikker verandert in een mooie prins. ECIW geeft aan dat ons zogenaamde lichaam een liefdevol communicatiemiddel kan worden waarmee we onze functie, om het licht van de wereld te zijn, kunnen vervullen. ECvL spreekt van het verheven Zelf van vorm. Voor ECIW-studenten die gecharmeerd zijn van de weg van ontkenning is dit vloeken in de ECIW-kerk: het Zelf zou niks met vorm te maken kunnen hebben. Laat ik afsluiten met een prachtig citaat uit ECvL (Dialogen 3:18).
Dit is niet bedoeld om een onderscheid tussen het Zelf en het verheven Zelf van vorm te maken, maar om aan te tonen dat er een verschil in vorm bestaat tussen het Zelf en het verheven Zelf van vorm. Het Zelf was en blijft altijd meer dan het lichaam. Het lichaam, echter, is ook vernieuwd het Zelf. Het lichaam is ook, vernieuwd, één lichaam, één Christus.
ECIW coach 
En hoe zou het zijn als ik nog bij lange na niet ervaar, weet v heb, besef van heb dat iets in mijn geest dit lichaam projecteer zoals de meeste in theorie gelovenen?
hoe belangrijk is het niet te weten dat in iedere lichaamscel herinneringen liggen. Trauma’s die herleefd en gevoeld worden v jaren her?
Deze te ervaren met afstand of ontkenning is nog erger dan het niet erkend zijn in wat toen niet gevoeld kon worden.
ik heb geleerd dat God onze prachtige lichamen schiep. Het was wonderbaarlijk en vervreemdend te moeten leren dat ons lichaam een afgescheiden beweging was, eigenlijk een opstand tegen God.
wat is waar? Is waar niet wat jezelf voelt, ervaart? Ook al komt t door een onjuiste gedachte, waarvan we nog niet eens t besef vaak hebben dat deze onjuist is, nog niet de kracht of onderscheidingsvermogen dat er een andere keuze is met andere gevoelswaarnemingen.
we leren om goed te aarden, adem te halen, te gronden, te voelen omdat we hier een aardse ervaring op doen die vaak niet te kort is voor velen. Doen we dat niet dan zijn er behoorlijke menselijke gevolgen. Ja ik weet ..er zijn geen gevolgen. Als dit een afgescheiden wijze van denken is, het zij zo. Als dit een andere metafysische laag van bewustzijn is dan is dat zo.
Velen, waaronder ik zijn in het leven nog niet goed door stap 1 gewandeld na tig jaren spirituele boeken en belevenissen gehad te hebben. Waarom zouden we eerst de theorie leren in plaats van ervaren, vertellen, vragen zoals: wat wordt exqct bedoeld met ik projecteer mijn lichaam. Ik heb zelf geen flauw idee alleen al hiervan letterlijk. En ik vermoed velen met mij:)
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een terechte vragen! Even voor de duidelijkheid, ik moedig waar nodig professionele therapeutische hulp van harte aan om trauma’s te verwerken. Wist je dat er ook zoiets bestaat als non duale coaching?
Als ik jou opmerkingen lees dan komt bij mij de vraag naar boven wat je ervaren hebt bij de intensieve beoefening van de 365 werkboeklessen. Kun je daar iets over zeggen?
LikeLike
Dag Simon dank je wel voor je reactie.
Nee dat wist ik niet dat er zoiets bestaat als non duale coaching bij trauma. Als je een adres weet in Amsterdam, graag:)
ik begrijp je vraag maar merk ook dat deze me naar mn hoofd brengt.
ik zou dus willen reageren vanuit mn hart.ik zou willen dat het allemaal heel simpel was gewoon als wat echt telt is Liefde, hoe het allemaal zit, wat waarheid is…t is zo ingewikkeld geworden in t brein hoe alles te verstaan vind je niet? Ego en ik, ik en Mij, God weet nergens van, jaren mee geworsteld alleen al. Ik ga ervan uit dat we allemaal goed verdwaald zijn en er een behoorlijke dobber aan hebben te weten te beseffen dat we liefde zijn.
je vraag wat heb ik gehad na intensieve beoefening van 365 lessen per jaar kan ik als volgt beantwoorden. Ik lees de les iedere dag nu 15 jaar maar ik beoefen het niet intensief. Ik hoor je al denken..
Ik heb het hele boek gelezen in 2021
Mn denken splits zich in b.v. thema’s als me schuldig voelen dat Mij die vreugde is, immers Mij bevind zich in de gedachte v God, tot dit niet kunnen voelen. Dat kan door v alles komen en komt het ook. Mijn ik als persoon weet dat en ervaart dat. Ik ben dus meer ego ik dan Mij.
zo loopt de hele mensheid erbij m.i.
De grote verwijdering tussen Mij in God en ik iedere dag is een pijnlijke constatering op deze wijze..een ongelukkige ik die zich als topje manifesteert van mijn eigen heiligheid die ook nog eens in een illusie leeft.
zo te bezien is er geen uitweg. En toch mijn lichaam ervaar ik iedere dag, geeft signalen waar t geestelijk wel of niet goed gaat, heel echt vleselijk, dat ontkennen is alleen maar zeer eigenaardig. Ik kan denken dat dit een illusie is maar diepe angst, trillend in een brandend lichaam of grote wijdse liefde ervarend vanuit mijn hart verruimend vertelt mij iets heel anders. Itt wat ik mentaal begrijp. Diepe alchemie procrssen spelen zich af in ik of Mij..
Waarom ik niet echt zeer degelijk de indtructies volg v d lessen is omdat ik niet kies om om de zoveel uur de les te boefenen. Waarom ik niet kies hiervoor als dit mijn redding zou zijn weet ik niet. Ik ben mij pas bewust v een zeer streng naar godsbeeld die Mij uit mijjn kracht zet. Ik ben me bewust hoe moeilijk ik het vind echt autthenriek op eigen benen te staan een verheven Mij in nieuwe vorm.
Hiermee zie ik de de treden die ik heb overgeslagen. Vanuit onveiligheid ga ik zoeken op t spirituele pad. Een eindeloze zoektocht die uiteindelijk nu leidt naar begriploze herkenning v woorden sfeer in ecvl. Maar…hier kom ik er niet mee.
Dus ja nu na 70 levensjaren, kan ik bijna geen spiritueel boek meer zien dit jaar in deze fase alleen maar voelen, ervaren, bidden, god vetgezelt mij waar ik ook ben hethalen.
LikeGeliked door 1 persoon
Hi Corine, ik hoor wat je zegt en herken dit bij mezelf en bij vele anderen. Mijn vraag over de beoefening van de werkboeklessen is niet bedoeld als verholen kritiek. Het punt is dat onze “gewone” aanpak van iets doorlezen, het willen begrijpen en het zodoende als het ware te vatten niet werkt. Wij zijn geconditioneerd om het doel dat we ons voorstellen op deze wijze te willen bereiken. De werkboeklessen van ECIW zijn wat mij betreft een goede methode om iets te gaan ervaren van dat wat eigenlijk via geen enkele methode te bereiken is omdat we het al zijn. Heel paradoxaal, dat besef ik. Het is een manier van deconditioneren waardoor steeds meer ruimte kan ontstaan om glimpen te gaan opvangen van dat wat ons kleine ik overstijgt. Ik wil niet beweren dat dit per se voor jou ook de aangewezen weg is. Je besluit je bericht met het beschrijven van een grondhouding van vertrouwen die mij ook dierbaar is. Misschien vind je het fijn om werkboekles (360-)365 te gebruiken als heerlijk anker:
Dit heilig ogenblik wil ik U geven.Neemt U het in handen. Want U wil ik volgen, in de zekerheid dat Uw leiding mij vrede geeft.Hartegroet,SimonPS: Mogelijk geeft deze link een ingang richting non-duale coaching: https://www.artoflife.nu/trainingen/non-duale-coaching-en-therapie-opleiding/
LikeLike