<Verder praten over deze blog? Word lid van de Facebook groep Een Cursus in Wonderen – met elkaar: https://www.facebook.com/groups/1729402673955236

De woorden van de cursus landen in ons verstand. We staan er nauwelijks bij stil hoe dat proces van woorden horen en iets proberen te begrijpen in zijn werk gaat. Zo lezen we in de cursus dat God Liefde is en dat hij Zonen heeft geschapen. Dit alles, deze uitbreiding van Liefde, gebeurt in tijdloze eenheid. Zo, dat is dan tenminste helder. De toon is gezet, het uitgangspunt is bepaald. We hebben nu een “waar” referentiekader waar we al wat nog volgt aan af kunnen meten om te zien of het klopt.

Eens kijken. Zoiets als afscheiding? Kan dus niet, want in eenheid kan er geen afgescheidenheid bestaan. Logisch. Een wereld van tijd en ruimte? Aha; alles is zo overzichtelijk. Alleen tijdloze eenheid bestaat dus onze wereld en het hele universum zijn illusoir. Andere mensen? Mmmmm; dit is een lastige. De auteur van deze blog sprak in de eerste alinea over Zonen en begaf zich hiermee op het hellende vlak. Meervoudsvormen zijn taboe want die suggereren differentiatie en onderscheid en dat kan volgens ons in eenheid niet bestaan.

Ons verstand is als een mes en een vork. We kunnen dat wat op onze bord landt ermee uitpluizen, in stukken snijden zodat we er hapklare brokken van kunnen maken. Maar als we eerlijk zijn moeten we toegeven dat mes en vork al faalden in de eerste alinea. Want met dit bestek snappen we niet wat tijdloosheid is, wat God is, wat uitbreiden van Liefde in eenheid is. In een soort schuldeloze arrogantie zijn we toch aan het prikken en snijden gegaan, hebben de eerste onlogische stappen maar even aanvaard of genegeerd (Scheppen, uitbreiden in eenheid enz) maar in alinea twee slepen we onze messen en konden we los gaan. Nu snappen we het; er is geen wereld, er zijn geen Zonen, er zijn geen anderen. Joepie; wat een helderheid!

Nu kunnen we de problemen die we tegenkomen gaan oplossen. Weet God van deze wereld? Nee, kan niet want de wereld bestaat niet. Kan God ons horen en helpen? Nee; want er is niks aan de hand en een hulpvaardige God kan dus niet bestaan want daarmee zou Hij (of de Heilige Geest die eigenlijk ook maar een metafoor moet zijn) de illusie echt maken. Moet ik me iets aantrekken van mensen die in nood verkeren? Nee, natuurlijk niet, want er zijn geen anderen en hun nood is ingebeeld. We moeten één lijn trekken met God en geen hand uitsteken. We moeten slechts de illusie in onze eigen denkgeest vergeven dat er anderen zijn die in nood zouden kunnen verkeren. Heerlijk; zoveel helderheid.

En dan zie je dat een peuter in de vijver valt en schreeuwt uit angst. Je aarzelt geen moment, snelt toe en redt het kind. Je troost het en brengt het zo snel mogelijk terug naar zijn ouders. Weer veilig thuis.

Hoe zit het nu met God? Die stoïcijnse abstracte eenheid die nergens iets van af kan weten? Die niets voor ons kan betekenen? Met onze reddingsactie lijken we niet langer op één lijn te zitten met Hem. Aajjjj; wat lastig. Dit voelt niet goed. Toen het kind in de vijver lag, dachten we niet na maar we handelden. Direct, zonder aarzeling. We volgden ons hart.

We kunnen de liefde niet ontleden om te kijken hoe deze werkt of juist niet. We mogen onze mes en vork terugleggen in de besteklade. We hebben een lepel nodig; ons hart. We kunnen liefde alleen ontvangen en dat kan alleen met een lepel. Alleen door ontvankelijk te zijn kunnen we enig benul krijgen wat liefde is. En liefde volgt niet de wetten van onze logica. Liefde kan zichzelf kennen door zich uit te gieten. God kan Zichzelf kennen door Zich uit te gieten in Zijn Schepping, in ons, Zijn Kinderen. Allemaal woorden, ik weet het, maar VOEL het en verheug je in dit wonder. Je wordt gedragen in de armen van Liefde. Je bent geborgd in Zijn Hart.

Wij kunnen ervoor kiezen om ons af te sluiten voor deze stromende Liefde. En op wonderbaarlijke wijze wordt dit geweten door Liefde, door God. Ons verstand schiet tekort. Want nee, er zit geen oude man op een wolk die denkt; hé, wat gebeurt daar nou, het loopt allemaal in de soep. Nee; intrinsiek aan de liefde zit die wonderlijke, warme betrokkenheid en verbondenheid. Die onbegrijpelijke liefdevolle heilige relatie. Wij zijn geen aparte, losstaande wezens. Een Cursus van Liefde (ECvL) zegt het prachtig: wij zijn relatie. Wij “zijn elkaars eigen”. We vervullen de Vader en elkaar door liefde te laten stromen, door te geven en ontvangen als één. Door liefde te laten stromen weten we dat we liefde zijn. Ons hart juicht, weet en aarzelt niet.

Wij zien de gebeurtenissen in de geest, van stromende liefde of van de (onmogelijke) keuze voor afscheiding, weerspiegeld in de wereld. Liefde, God, “voelde” op wonderbaarlijke, intrinsieke wijze, dat Zijn Liefde niet stroomde toen wij kozen voor afscheiding. Hij respondeerde onmiddellijk, vanuit Zijn Hart, en manifesteerde (onder andere) in het fysieke domein Een Cursus in Wonderen. Maakte Hij daarmee onze illusie niet echt? Moest Hij daar niet eerst even rustig over nadenken? Nee; als Liefde niet stroom dan is er een onmiddellijke respons die wij gemanifesteerd zien in het fysieke domein. En wat een prachtige en troostrijke woorden lezen wij over de Liefde van onze Vader in ECIW:

Txt 4: VII:6:

Maar zolang jij je rol in de schepping niet vervult, is Zijn vreugde niet compleet omdat de jouwe incompleet is. En dit weet Hij. Hij weet het in Zijn eigen Wezen, en in de ervaring daarvan van Zijn Zoons ervaring. Het voortdurend uitvloeien van Zijn Liefde wordt belemmerd wanneer Zijn kanalen gesloten zijn, en Hij is eenzaam wanneer de denkgeesten die Hij geschapen heeft niet ten volle met Hem communiceren.

Sta toe dat je hart juicht en overstroomt van dankbaarheid! Halleluja; we worden gedragen door een liefdevolle Vader. Pak het Nieuwe Testament erbij en je leest een biografie van iemand die als mens, als onze broeder Jezus, rondliep op aarde en die deze liefde zichtbaar maakte in de wereld. Wat sprak hij tegen de hongerige menigte? Zei hij: “jullie zijn geen lichaam dus stel je niet aan?” Nee, hij verrichte een wonder, hij liet liefde stromen, en vervulde de behoefte van zijn broeders en zusters.

De Cursus zegt het zo mooi. Er zijn maar twee uitingen die we om ons heen zien: uitingen van liefde of een roep om liefde. Dus ja, het klopt. Onze diepste behoeften zijn niet eten, veiligheid, zekerheid en zelfs niet de overleving van ons lichaam. Maar onder dit alles ligt die roep om liefde. In ECvL lezen we dat wij als menselijke wezens deze behoeften delen. We mogen hier bij een roep om liefde van onze naasten, in welke vorm dan ook, deze liefde laten stromen. Zo leren we dat we liefde zijn. Zo doen we de Wil van onze Vader Die Liefde is.

Ik sluit af met woorden uit het Handboek voor leraren van Een Cursus in Wonderen. Prachtige woorden.

1. WIE ZIJN GODS LERAREN?

1. Een leraar van God is ieder die ervoor kiest er een te zijn. Zijn geschiktheid bestaat louter hierin: ergens, op een of andere manier, heeft hij een doelbewuste keuze gemaakt, waarbij hij zijn belangen niet los zag van die van iemand anders. Als hij dat eenmaal heeft gedaan, is zijn weg gebaand en zijn richting zeker. Een licht is de duisternis binnengegaan. Het kan één enkel licht zijn, maar dat volstaat. Hij heeft een overeenkomst met God gesloten, zelfs als hij nog niet in Hem gelooft. Hij is een brenger van verlossing geworden. Hij is een leraar van God geworden.