Onlangs postte ik in de Facebook-groep “Een Cursus in Wonderen-met elkaar” een video met de titel: “In Uw handen beveel ik mijn geest”. Hierin probeerde ik de toehoorder mee te nemen in de innerlijke worsteling die ik ervaar als ik last heb van slapeloosheid. Die worsteling gaat gepaard met een gevoel van onmacht en wanhoop. Tijdens zo’n nachtelijke strijd breng ik mij het kruisigingsverhaal van Jezus te binnen zoals beschreven in de Bijbel. Ik ervaar op zo’n moment grote verbondenheid met hem die deze weg voor mij is gegaan. Met Jezus bereik ik na innerlijke strijd het moment van overgave, de titel van de video, “Vader in Uw handen beveel ik mijn geest”. En dan, in dat moment van volledige overgave aan Liefde, ervaar ik verlossing en de vrede die alle verstand te boven gaat.

Het delen van deze video is niet bedoeld als een vorm van exhibitionisme maar als een poging behulpzaam te zijn voor broeders en zusters die worstelen met hun eigen leed. Om hen uit te nodigen zich in te leven in het kruisigingsverhaal om zo de verlossing van het leed zelf te mogen ervaren.

Een zuster reageerde boos en haast furieus: “Jezus had niet geleden!”. Vervolgens ontsponnen er discussies over die vraag: “Had Jezus geleden?”. Waar ik geprobeerd had iets van mijn innerlijke strijd en verlossing door Liefde te tonen opdat anderen die zouden kunnen herkennen en de vreugde met mij delen, ontstond er een theologische / metafysische discussie die al eeuwenlang aan de gang is. Kort gezegd kan men niet begrijpen dat de Goddelijke Jezus ook menselijke emoties en gevoelens had. Jezus, die tenslotte begreep dat alles illusoir was, speelde slechts alsof hij mens was, als een soort Goddelijke toneelspeler of, in mijn beeldspraak, een geestelijke versie van superman.

Ergens kan ik me inleven in deze felle reacties. In de eeuwen na het leven van Jezus heeft men het lijden van Jezus verheerlijkt en stelde men dat God dit lijden nodig had om de zondige mensheid te vergeven. Dit nare beeld van een wraaklustige God maakte dat ik nauwelijks meer kon luisteren naar de preek die tijdens Pasen werd gegeven in de kerk. Pasen hoort een verhaal te zijn waarin de opstanding wordt gevierd en niet een verhaal van wraak.

In eerder blogs schreef ik dat het meest eerlijke antwoord is dat Jezus de enige is die weet hoe hij alles beleefde. Andere broeders en zusters in de Facebook-groep beseften dit en wilde Jezus via mediums raadplegen. Dit is een onderwerp op zich maar ik stel vast dat verschillende mediums tot verschillende uitspraken komen die net zo uiteenlopen als onze meningen.

En weer is dit niet waar het mij om gaat. Ik wil niet aangeven wat jij moet geloven maar ik geef aan wat voor mij behulpzaam is. Voor mij, en voor talloze christenen, is Jezus als menselijke broeder een bron van herkenning en inspiratie. Hij was mens en leefde onder ons. Wat maakte hem dan zo bijzonder? Hij was een mens die leefde vanuit liefde en vanuit een diep besef van verbondenheid met de Vader en daardoor met zijn broeders en zusters. We leren hem in de Bijbel kennen als warm en bewogen mens. En de Liefde van waaruit hij leefde overwon uiteindelijk de dood. En dit is zijn nalatenschap voor ons. Door in zijn voetsporen te treden, door ons te vereenzelvigen met hem, door te herkennen dat zijn leven symbool mag staan voor ons eigen leven, ervaren we de verlossing met- en door hem. Wat ben ik hiervoor dankbaar!

Jij, als lezer van deze blog, hoeft niet mee te gaan in hoe ik mijn leven ervaar als een opeenvolging van kruisigingen waarin ik besef dat ik deze mezelf aandoe maar me toch onmachtig voel en eenzaam (“Vader, waarom hebt U mij verlaten”) totdat ik, samen met Jezus, roep: “Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest”. In deze laatste uitroep herken ik de woorden van Jezus in de laatste werkboeklessen:

Les 361-365

Dit heilig ogenblik wil ik U geven.
Neemt U het in handen. Want U wil ik volgen, in de zekerheid dat Uw leiding mij vrede geeft.

En dan ervaar ik dat het doek dat in de tempel het Heilige der Heilige afschermde scheurt en de bodem uit het lijden valt. Licht breekt door en er is verlossing met een vrede die alle verstand te boven gaat.

Was mijn lijden hiervoor nodig? Nee, God wil niet dat wij lijden, maar mijn zelfverkozen leed, de kruisiging van mijzelf, brengt mij bij de Bijbelse Jezus die mij de “lijdensweg” tot voorbij het lijden toont. Zo draagt mijn broeder mij en is hij mijn steun en toeverlaat waarvoor ik dankbaar ben. Noem mij een slechte cursusstudent, noem mij onzuiver in de leer en voel je vrij om Jezus anders te zien als dat jou helpt. Ik geniet van zijn ogen vol liefde en medeleven. Dankbaar.