De werkboekles van vandaag gaat over angst. Angst speelt een centrale rol in Een Cursus in Wonderen (ECIW), net als zonde en schuld. Waar zonde en schuld niet iedere ECIW-student direct aanspreken, geldt dit niet voor angst. Iedereen is wel eens bang en herkent angst als een onaangenaam gevoel. Schijnbaar speelt het thema angst in het leven van de één een grotere rol dan in het leven van een ander. Voor mij is angst een oude bekende. Het is interessant om na te gaan hoe diep de wortels van angst reiken. Ik heb gehoord dat mijn oma van moeders kant heel angstig was in de oorlog. Mijn moeder was, zoals zoveel moeders, ook erg bezorgd om het wel en wee van haar kinderen, nu, op 89-jarige leeftijd, nog steeds. Mijn vader leek heel stoer en dapper maar terugkijkend is het niet moeilijk om te zien dat deze houding gebruikt werd om angstgevoelens af te dekken. Een paar maanden geleden sprak ik met mijn dochter en zij vertelde dat ze last ondervond rond de thema’s eten en geld waarbij ze had ontdekt dat haar problemen in haar beleving te herleiden waren tot mijn bezorgdheid over haar eetgewoonten en haar financiële uitgaven. Ik zag haar punt en verbaasde me over het feit dat de “beste bedoelingen”, het willen beschermen van je kinderen tegen vermeend gevaar, zo diep doorwerken en kunnen leiden tot een angstige houding.

Maar ECIW leert ons dat de wortel nog verder terug reikt, nog dieper verborgen zit in ons wezen. De kern ervan komt voort uit ons geloof in zonde, in afgescheidenheid van onze Bron. Deze serie blogs gaat over onze ware identiteit; we zijn tijdloze, onkwetsbare Scheppingen, Kinderen, van de Vader. Sta er eens bij stil wat deze uitspraak zou betekenen als we deze daadwerkelijk tot in onze diepste vezels zouden erkennen en ervaren. Als je echt zou beseffen dat je niet dit kwetsbare lichaam zou zijn dan verandert daarmee je blik op ziekte en op alle ellende in de wereld. Vergelijk het met het wakker worden uit een nare droom. In één klap verdwijnt bij het ontwaken uit die droom alle angst en je beseft: “ach, het was maar een droom”. Jezus vertelt in ECIW dat wat wij ons normale leven noemen hier op aarde, in de fysieke “werkelijkheid”, ook slechts een droom is die plaatsvindt in de mind. Al onze angsten, jawel, AL onze angsten, zijn herleidbaar tot onze existentiële vergissing waarbij we menen een kwetsbaar en sterfelijk lichaam te zijn. We vergissen ons hierin. Lees met dit in gedachten eens de werkboekles van vandaag:

“Les 323

Ik breng graag het ‘offer’ van de angst.

Hier is het enige ‘offer’ dat U van Uw geliefde Zoon vraagt: U vraagt hem alle lijden, alle gevoel van verlies en verdriet, alle verontrusting en twijfel op te geven, en in zijn bewustzijn vrijelijk Uw Liefde te laten binnenstromen, die hem van pijn geneest en hem Uw eigen eeuwigdurende vreugde geeft. Dat is het ‘offer’ dat U van mij vraagt, een dat ik gaarne breng, de enige ‘prijs’ voor het herstel van Uw herinnering in mij, voor de verlossing van de wereld.

En wanneer we de schuld betalen die we aan de waarheid zijn verplicht – een schuld die alleen bestaat uit het loslaten van zelfmisleidingen en van beelden die we ten onrechte aanbaden – keert de waarheid in heelheid en in vreugde tot ons terug. We worden niet langer misleid. Liefde is nu tot ons bewustzijn weergekeerd. En we zijn opnieuw in vrede, want angst is verdwenen en alleen de liefde blijft.”

Deze les gaat heel diep en vergt zorgvuldig lezen. Als we namelijk bang zijn dan zijn we geneigd om te bidden, ons te richten tot God, de Heilige Geest of Jezus, met het verzoek om de angst van ons weg te nemen. Dit lijkt zo’n goede aanpak maar toch is het dikwijls niet echt behulpzaam. Hoe kan dit toch? Waarom blijven we bang terwijl we God bidden om moed en het einde van angst?

Dit komt omdat God, de Bron van Liefde, onze keuze om te geloven in afgescheidenheid “respecteert”. Wij hebben de macht om te geloven dat we ons succesvol hebben afgescheiden van de Vader en angst is het gevolg van deze keuze. Overigens net als “schuldgevoel” en de neiging om onszelf te straffen, maar daar zal ik voor nu niet verder op ingaan. Dus hoewel wij angst ervaren als ongenode “gast” is het toch het gevolg van onze keuze om afgescheiden te zijn, om ons niet af te stemmen en laten leiden door Liefde maar om zelf keuzes te maken, te bepalen wat goed en fout is en op eigen beentjes te staan. Liefst willen wij transformeren van een bang IK naar een dapper IK. Zolang het maar een IK blijft.

Daarom hamert Jezus zo op een klein beetje bereidwilligheid. Bereidwilligheid waartoe? Om dapperder te worden? Om te mediteren en angst te zien verschijnen in bewustzijn en verdwijnen? Om angst te ontkennen? Nee; bereidheid om het “offer van angst” te brengen door ons af te stemmen op liefde. Om deze te laten binnenstromen. En zo zijn we terug bij het hoofdthema van deze serie blogs: liefde is middel en doel. Door ons in vertrouwen over te geven aan Zijn Wil die Liefde is, valt uiteindelijk de bodem uit onze illusie van afgescheidenheid, van zonde, schuldgevoel en angst. Dit stemt me dankbaar en blij.