Inleiding

De wijze waarop mensen de wereld beschouwen verschilt sterk per religie, filosofie en spirituele stroming. Sommigen zien de wereld als een heilige schepping, anderen als een illusie, en weer anderen als een plek van beproeving of groei. Dit artikel verkent de houding jegens de wereld in verschillende levensbeschouwingen, waaronder christendom, hindoeïsme, boeddhisme, islam, anthroposofie en spirituele stromingen zoals Een Cursus in Wonderen en Een Cursus van Liefde.

Christendom: Schepping en Verlossing

In het christendom wordt de wereld in Genesis beschreven als door God geschapen en oorspronkelijk goed. De zondeval heeft de wereld echter gecorrumpeerd, waardoor lijden en kwaad een rol spelen. Toch blijft de wereld een plaats waar Gods liefde en genade zichtbaar zijn. Jezus roept op tot naastenliefde en belooft een vernieuwde schepping, waarin hemel en aarde samenkomen (Openbaring 21:1). De wereld is dus niet alleen een plek van beproeving, maar ook een heilige plek waarin Gods liefde ervaren kan worden.

Hindoeïsme: Samsara en Maya

In het hindoeïsme wordt de wereld gezien als samsara, de cyclus van geboorte en wedergeboorte, waarin zielen gebonden zijn door karma. Tegelijkertijd wordt maya, de illusie van de materiële wereld, genoemd als een kracht die ons verblindt voor de ware werkelijkheid: Brahman, het goddelijke principe. De wereld is dus zowel een plaats van ervaring als een begoocheling die doorzien moet worden om moksha (bevrijding) te bereiken.

Boeddhisme: Lijden en Onthechting

Het boeddhisme beschouwt de wereld als dukkha, een plek van lijden dat voortkomt uit verlangen en gehechtheid. Door het Achtvoudige Pad te volgen kan men verlichting bereiken en ontsnappen aan de kringloop van wedergeboorte. De wereld wordt dus niet zozeer als kwaad gezien, maar als een tijdelijke manifestatie waarin men zich niet dient te verliezen.

Islam: De Wereld als Beproeving

In de islam wordt de wereld (dunya) gezien als een test en een tijdelijke fase in de reis naar het hiernamaals. Allah heeft de wereld geschapen als een plek waarin mensen hun geloof en karakter kunnen ontwikkelen. Hoewel wereldse zaken niet worden afgewezen, wordt gewaarschuwd tegen overmatige gehechtheid eraan, omdat de uiteindelijke realiteit in het hiernamaals ligt.

Antroposofie: De Wereld als Spiritueel Ontwikkelingsveld

De door Rudolf Steiner ontwikkelde antroposofie beschouwt de wereld als een spiritueel evolutieveld. De materiële wereld is niet slechts een illusie, maar een noodzakelijke fase in de ontwikkeling van de mensheid. Door bewustzijnsgroei en morele ontwikkeling kan de mens bijdragen aan de transformatie van de wereld en het realiseren van een hogere spirituele werkelijkheid.

Een Cursus in Wonderen: De Wereld als Leermiddel

Een Cursus in Wonderen (ECIW) stelt dat de wereld zoals wij die waarnemen een projectie is van de denkgeest van de Zoon van God, voortkomend uit een geloof in afscheiding. De wereld is niet door God geschapen, maar wordt beschouwd als een illusie. Toch wordt in sommige passages van de Cursus gesuggereerd dat tijd en ruimte een doel dienen in het leerproces van verzoening en vergeving. De wereld functioneert als een klaslokaal waarin we kunnen leren vergeven en ontwaken uit de droom van afscheiding. Dit betekent dat hoewel de wereld geen uiteindelijke realiteit heeft, ze wel een waardevolle rol speelt in onze spirituele groei. Hierdoor ontstaat een meer genuanceerd beeld waarin de wereld niet per definitie negatief hoeft te worden beschouwd, maar een middel kan zijn voor genezing en verlossing.

Een Cursus van Liefde: De Wereld als Manifestatie van Liefde

Een Cursus van Liefde (ECVL) bouwt voort op het idee dat de wereld een klaslokaal is, maar voegt eraan toe dat de wereld niet alleen een illusie is, maar ook een plek waar het goddelijke zich kan manifesteren. Waar ECIW de nadruk legt op het ontwaken uit de illusie, richt ECVL zich op het omarmen en transformeren van de wereld door middel van liefde. De perceptie van de (nieuwe) wereld wordt niet langer als een obstakel gezien, maar als een heilige ervaring waarin waarheid en liefde zichtbaar kunnen worden. Opgemerkt moet worden dat ook in ECIW frequent melding wordt gemaakt van de echte- of nieuwe wereld. Het bereiken hiervan is het doel van onze vergevingslessen want die laatste stap, de overgang naar de hemel, is aan God.

Conclusie

De houding ten opzichte van de wereld varieert sterk per levensbeschouwing. Waar sommige tradities de wereld als illusoir of misleidend zien (zoals in het hindoeïsme, boeddhisme en sommige interpretaties van Een Cursus in Wonderen), benadrukken andere tradities de wereld als een betekenisvolle schepping en ontwikkelingsplaats (zoals in het christendom, islam en anthroposofie). Een Cursus van Liefde biedt een middenweg door de wereld niet af te wijzen, maar haar juist als een plek te zien waar liefde en waarheid geopenbaard kunnen worden. Door de nuance binnen Een Cursus in Wonderen zelf te erkennen – dat de wereld ondanks haar illusoire aard een leermiddel is – ontstaat er een logische continuïteit naar Een Cursus van Liefde, waarin diezelfde wereld wordt gezien als een plek van transformatie en manifestatie van het goddelijke. Uiteindelijk is de manier waarop men de wereld beziet sterk verbonden met de spirituele doelen en het wereldbeeld van elke traditie.