Momenteel lees ik het boek “Tijdloze wijsheid” van Eric Huysmans. Hij schrijft onder meer over het ontstaan en ontwikkeling van de mens gebaseerd op info die Meester Djwal Khul zou hebben doorgegeven aan Helena Blavatsky en Alice Bailey. Lang verhaal kort: in de loop van heel lange tijd is in ons het zelfbewustzijn ontstaan, het besef dat we een ikje zijn. Natuurlijk gaat het in Een Cursus in Wonderen (ECIW) en Een Cursus van Liefde (ECvL) ook hierover. Er zijn wel nuanceverschillen. In de meeste levensbeschouwelijke tradities, zoals die waar Eric Huysmans zich op baseert, ziet men die beweging van ongedifferentieerd bewustzijn naar geïndividueerd bewustzijn niet als een probleem maar als een noodzakelijk onderdeel van onze spirituele evolutie. ECvL ligt in dit verlengde en ECIW ten diepste ook, hoewel je als lezer de indruk kan krijgen dat Jezus in ECIW erg negatief spreekt over individuatie: als een miskleun van de Zoon van God die zo snel mogelijk gecorrigeerd dient te worden waarbij we ons dienen te haasten om zo snel mogelijk op te lossen in absolute eenheid, onze bron.

Mij helpt het om strenge toon van Jezus in ECIW te zien als teken van urgentie om het stadium van zelf-gerichtheid, dat op zich niet inherent verkeerd of zondig is, achter ons te laten om vervolgens onze spirituele reis voort te kunnen zetten. In ECvL geeft hij ook aan dat de zelf-gerichtheid een stadium was dat we nodig hadden maar dat we nu achter ons kunnen gaan laten. Dat klinkt en voelt toch wat anders dan de onbewust veroordelende houding die sommige ECIW-studenten hebben aangenomen richting alles wat riekt naar individuatie en differentiatie.

Want wat vraagt nu onze aandacht, zowel volgens Eric, Jezus en volgens iedereen die onbevangen het wereldtoneel gadeslaat? Eric geeft aan dat onze persoonlijkheid die nog ik-gericht is, steeds meer benul moet gaan krijgen van het feit dat onze ziel het bredere plaatje ziet en beseft dat we verbonden zijn met elkaar en onze Bron. Ik besef dat deze opmerking sleets overkomt. Jezus beseft dat ook en schrijft in ECvL dat we ons wat gefopt voelen als we voor de zoveelste keer horen dat Liefde het antwoord is. Het lijkt een cliché van hier tot volgende week en ik denk dat het belangrijk is dat we ons oprecht afvragen hoe dit nu komt.

Voor mij is deze boodschap natuurlijk ook niet nieuw en decennia geleden, als jonge Christen, was ik idealistisch en vol elan druk doende om mijn naasten lief te hebben. En vergis je niet; deze intentie van mij toen en bij zo velen nu is oprecht en ik zie deze als een soort eerste herinnering van die diepe waarheid die onze ziel kent: we zijn veel meer één en verbonden met elkaar dan we beseffen. Maar wat ik nu zie en besef is dat ik deze waarheid maar voor een heel klein deel werkelijk ervoer en het meer als een prachtig ideaal zag waar ik naar wilde leven. In ECvL-termen gezegd: het ideaal van liefde, eenheid en verbinding bestond nog vooral in mijn hoofd. Ik geloofde dat ik lief moest hebben om er zelf uiteindelijk ook beter van te worden. Is dit dan niet waar? Jawel; het is helemaal waar, maar ik ervaarde het maar voor een klein deel. Je kunt het “lief doen” zien als schijnheiligheid en letterlijk bezien is dit waar, maar dan zonder de negatieve connotatie die dit woord heeft. Ik zie deze wat dogmatische schijnheiligheid toch wat positiever; als een opstapje naar echte heiligheid waarbij ik “heiligheid” opvat als het diepe besef van de heelheid, de eenheid, van Bron, jezelf en anderen.

Je ziet dus verschillende stadia bij jezelf en bij anderen. Je ziet totale ik-gerichtheid en als je beseft dat dit een eerste en normale stap is in de menselijke ontwikkeling dan hoef je dit niet te veroordelen en kun je er begrip voor opbrengen. Maar dat maakt dit stadium nog niet prettig. Kijk maar om je heen en naar het journaal. Dan zie je dat mensen, landen en wereldleiders denken dat hun geluk losstaat van dat van anderen. Sterker nog; je ziet de ultieme verdwazing waarbij men denkt dat het doden van anderen het ultieme geluk kan brengen.

De wereld snakt naar mensen die niet meer zo erg ik-gericht zijn en althans enig besef beginnen te krijgen van verbondenheid van alles en iedereen. Maar kennelijk moet eerst de duisternis verder toenemen. Internationaal recht en zelfs de meest elementaire humane omgangsvormen en fatsoensnormen worden overboord gegooid. Dus zelfs de wetten en verdragen, de op het verstand gebaseerde kennis van verbondenheid, worden verlaten en we kijken massaal de andere kant op als (bijvoorbeeld) de leider van Israël tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen de dood in jaagt.

Het is NU tijd, de hoogste tijd en noodzaak, dat het besef dat liefde geen sleets dogma is maar een universele wet en waarheid, verder gaat doordringen in onze harten. Dat gaat niet van de een op de andere dag en ik verbeeld me niet dat ik op dit pad een gevorderde leraar ben. Maar ik zie wel dat ik met hernieuwde blik en steeds verder opengaand hart de ogenschijnlijk bekende ECIW- en ECvL teksten lees. Het is niet langer alleen mijn hoofd dat hier nu “ja” tegen zegt, maar de waarheid ervan wordt steeds meer omarmd door het hart. Ik hoop van ganzer harte dat jij als lezer dit herkent en de transformatie meemaakt waarbij hoofd en hart de eenheid gaan vormen die in ECvL wordt aangeduid als “heelheid-van-hart”.

Je weet dan niet uitsluitend met je hoofd dat het verstandig is om “rekening met elkaar te houden” maar je voelt steeds meer diep van binnen dat in het onderkennen en beleven van de eenheid van jezelf met anderen je een ander, dieper, breder en liefdevoller perspectief ontwikkelt. Je voelt dan als het ware het wonder van de paradox: het doet jou ten diepste goed als je merkt dat je liefde voor je naasten synoniem is aan liefde voor jezelf. Dit kan hetzelfde klinken als “lief doen om in de hemel te komen” maar toch is het zoveel meer dan dat. Het is namelijk niet langer een geloof of hoop dat dit waar moet zijn, niet langer een oppervlakkig “goed doen” omdat dit nu eenmaal zo hoort, maar een diep besef van verbondenheid van waaruit liefdevol handelen als vanzelf voortvloeit.

In die boeken over de menselijke ontwikkeling kun je lezen dat het gaat over processen die miljoenen jaren duren en dit kan je moedeloos maken. Hoeveel incarnaties zul je nog nodig hebben? Maar toch; er is NU veel mogelijk en als individu en als mensheid kunnen, nee, moeten we, die perspectiefwisseling nu door ons heen laten stromen. We, en zeker ik, zijn er nog lang niet maar je kunt opmerken dat we krachtig ondersteund worden door een Kracht die er altijd voor ons is.

Daarom besluit ik deze blog door je te wijzen op de prachtige werkboekles van vandaag die me inspireerde tot deze post. Ik geef je de titel en als je zin hebt in een prachtig cadeau kun je de rest van de werkboekles lezen:

Les 181: Ik vertrouw mijn broeders, zij zijn één met mij.