Enige tijd geleden ging ik lunchen met een goede studievriend van vroeger. Plotseling verexcuseerde hij zich omdat hij even op zijn mobiel opdracht moest geven om aandelen te kopen. Hij rommelde even en legde vervolgens glunderend uit dat hij afgelopen half jaar al meer dan 50.000 euro had verdiend door elke dag eventjes op hetzelfde tijdstip zo’n transactie te plegen. Hij had het al aangeraden aan vrienden en familie en bij allemaal was het grote geld verdienen begonnen.

Het klonk te mooi om waar te zijn en mijn ervaring is dat het dan ook gewoonlijk niet pluis is. Maar toch. Mijn vriend vertelde enthousiast verder en ik moet bekennen dat ik het gevoel kreeg een enorme kans te missen als ik ook niet zou instappen. Er zou bijna niks mis kunnen gaan en aangezien mijn pensioen nu ook weer niet heel indrukwekkend is, klonk het verleidelijk.

Thuisgekomen besloot ik zijn informatie te checken en al snel vlogen de waarschuwingen me om de oren: “pyramidespel, geblokkeerde accounts, identiteitsfraude etc”. Ik besloot mijn vriend te waarschuwen maar hij verzekerde me dat deze berichten afkomstig waren van de klassieke banken en overheden die niet wilden dat de gewone man rijk zou worden. Ik wenste hem alle wijsheid en voorspoed die hij begeert en liet het verder rusten.

Gisteren kreeg ik weer bericht van hem. Hij was nu de 100.000 euro gepasseerd en gunde mij ook deze financiële welvaart. Weer was daar die verlokking van het makkelijke, grote geld maar ik besloot stil te worden en te zien wat naar boven kwam. Eerst sprak mijn hoofd en wees me nogmaals op de gevaren. Maar ja; is angst dan een goede raadgever of is dit juist het ego dat niet kan geloven in overvloed? Weer naar de stilte. Wat zou ik allemaal gaan doen met die bergen geld? Het antwoord was grappig. Niks. Althans, niks voor mezelf. Ik woon mooi, mijn 6 jaar oude Kia rijdt prima en ik hoef niet meer zo nodig op grote, verre reizen. Ik zou het extra geld aan mijn dochters geven of aan een goed doel. Maar zou dit dan een motivatie moeten zijn om aan het beleggingsavontuur te beginnen? Nee, het voelt niet goed en niet als mijn pad.

Over reizen gesproken. Vrienden en familie reizen wat af en ik wordt overspoeld met foto’s en reisavonturen. Ik heb voor mijn werk vroeger veel gereisd en dat voelt als een voorrecht. Na een hersenoperatie, jaren geleden, ben ik steeds meer op gaan zien tegen verre reizen. Of je maar om 5:00h ’s ochtends op Schiphol wilt verschijnen. Als ik dat weet slaap ik sowieso niet meer die nacht en begint de vakantie al met een kater. Toch geniet ik wel van een andere omgeving maar ik ben erg gelukkig als ik, na een goede kop koffie, twee fietsen op de trekhaak van genoemde Kia plaats en naar een gezellige B&B in Nederland of hooguit België of Noord-Frankrijk tuf. Voor deze zomer heb ik nog helemaal geen plannen en geniet ik van een duik in de zee (na 20 minuten fietsen) of van een gezellige wandeling met vrienden.

Anderen gun ik hun winst en hun prachtige vakanties. Toch knaagt het soms licht bij me en vraag ik me af of ik niet meer zou moeten willen. Er is een mooi acroniem hiervoor: “FOMO: Fear of Missing Out”; angst om de boot te missen. Ik voel me haast schuldig dat ik tevreden ben met mijn huidige financiële situatie en achtertuin. Ik voel me bevoorrecht dat ik geen geldzorgen heb en mooi woon. “Tevredenheid” is haast een vies woord geworden dat getuigt van weinig ambitie of avontuurlijkheid. Maar mijn reizen en avonturen vinden ergens anders plaats: in de mind. Wat gebeurt daar? Waar gaat de levensreis eigenlijk ten diepste over, waar kom ik vandaan en wat is de bestemming? Wat is leven en wat is dood? En dan nog het avontuur van de relatie! Wie ben je en wat zijn we samen? Wow! Zelfs als ik dit schrijf merk ik dat ik opveer, dat mijn bloed sneller gaat stromen.

Het is zo gaaf dat Jezus in Een Cursus van Liefde (ECvL) laat zien dat hij diep in ons binnenste kan kijken. In de eerste Verhandeling zegt hij in hoofdstuk 10.2:

Je zult je verwonderen over het gebrek aan uitersten in je gevoelens en deze uitersten terug willen hebben. Je zult dit verlies van uitersten als een gemis ervaren. Je zult denken dat er iets mis is. Dit zul je vooral voelen als anderen om je heen extreme gevoelens ervaren. Een vriend ervaart gevoelens van een extreem niveau en dit lijkt jou te vertellen dat deze vriend werkelijk leeft. Of het nu vreugde is of verdriet, het zal werkelijker lijken op een manier waarop vrede dat niet doet. Het zal zo menselijk lijken dat een golf van verlangen om volledig menselijk te zijn je zal overspoelen. Je zult denken dat deze medemens die je aandacht heeft getrokken, volledig betrokken is en het huidige moment volledig ervaart. Je zult denken dat dit is wat je wilt. En ik zeg je nogmaals dat het niets zal uitmaken of het vreugde of verdriet is, want je voelt je aangetrokken door beide om dezelfde reden, de reden om volledig betrokken te willen zijn bij de menselijke ervaring.”

En verderop, in 10.6 t/m 10.9, wordt duidelijk gemaakt dat je deze uitersten al hebt ervaren en dat ze als leermiddel hebben gediend, maar dat je ze nu niet meer nodig hebt:

“Je hebt deze ervaringen niet meer nodig om je van de goddelijke tegenwoordigheid bewust te worden. Als je eenmaal hebt leren lezen hoef je ook niet keer op keer opnieuw te leren lezen, zelfs als jij je gehele leven zou blijven lezen.”

Dit gaat verder dan het najagen van positieve gevoelens maar resoneert in dit verband sterk bij mij. Vooral deze passage: “Een vriend ervaart gevoelens van een extreem niveau en dit lijkt jou te vertellen dat deze vriend werkelijk leeft.”.

Ik dank Jezus voor zijn wijze woorden en sluit af met het volgende citaat dat me raakt:

“Je zult je aangetrokken blijven voelen tot hen die vanuit extremen leven […] Maar je hoeft er niet aan deel te nemen en dat zal ook niet gebeuren wanneer je de Vrede van God in jou gaat dragen”