Deze titel klinkt wat kinderachtig, dat besef ik. Toch biedt deze een goede ingang tot het zelfonderzoek en de actie die nu nodig zijn. De werkboekles uit Een Cursus in Wonderen van vandaag (Les 186) opent met “De verlossing van de wereld hangt af van mij”. Deze titel klinkt niet kinderachtig, maar eerder grotesk. Als ik “de slechte ander” en “het hangt af van mij” combineer, dan kan dit stof dat nadenken geven. Want ik zie zo veel slechte anderen om mij heen. De lijst is bijna eindeloos: Poetin, Netanyahu, Trump, Rutte, Wilders + zo’n beetje alle andere politici, “de elite”, farma, de banken, de tech-miljardairs, de buurman en ga zo maar door.

Waarschijnlijk mis ik er nog wel wat en de uitnodiging is om je eigen gedachten te onderzoeken en te zien welk individu, land, partij of groepering bij je naar boven komen. Dát zijn de boosdoeners en wij zijn de onschuldigen / spiritueel gevorderden / slachtoffers / voorlopers etc. Kortweg: het zijn de goeden tegen de slechten, God tegen de duivel, licht versus duisternis. En ik behoor tot de goeden en ben degene die in de werkboekles wordt aangesproken en opgeroepen om de wereld te verlossen.

Even een andere aanvliegroute. De term “complotdenkers” is behoorlijk beladen geworden. In mijn eigen woorden worden hiermee mensen bedoeld die vermoeden dat er een kwaadwillende elite bestaat die probeert de wereldbevolking te onderwerpen en slaafs te maken en daarbij zichzelf nog meer macht toe te bedelen en te verrijken. Of zoiets. Zijn mensen die hiervan overtuigd zijn nu rare wappies of is de rest naïef en hebben de zogenaamde complotdenkers gelijk?

Ik zou het, in lijn met de werkboekles, dicht bij huis willen zoeken door te beginnen bij mezelf. De uitnodiging is dan om te zien wat er in je mind (denkgeest) gebeurt als je anderen, in de breedste zin van het woord, veroordeelt en schuldig verklaart, aan wat dan ook. Let dan vooral op je gevoel van harmonie en verbinding. Voel jij je één en verbonden met degene die je veroordeelt? Of voel je angst en boosheid?

En dit is een leuk en opwindend moment. Want nu springen onze ego’s in grote verontwaardiging omhoog en trekken alle superlatieven uit de kast. Gewoonlijk verschijnen Hitler op het toneel, (kinder-)verkrachters, moordenaars en ga maar door. Het ego doet een ultieme poging om zichzelf af te zonderen van het ultieme kwaad dat het buiten zichzelf wil houden: “Misschien ben ik niet 100% goed en onschuldig maar ik ben zeker niet zo door en door slecht als…. vul maar in”. Zie je dit gebeuren vanbinnen? Zie je hoe dit jouw gevoel van superioriteit en morele goedheid ten opzichte van die slechte ander ondersteunt? DIT, wat je nu ziet gebeuren, is de keuze voor afscheiding. DIT is de keuze voor oordeel, aanval, verdediging die als een gif rondwaart in de collectieve mind waar jij en ik onderdeel van zijn. En juist dat besef, dat we er zelf onderdeel van zijn, willen we niet zien. Het is te pijnlijk en we projecteren het op die slechte ander.

Oké, dan komt ego-verdediging nummer 2: “moet ik dan alles maar accepteren en goed vinden?” Nee, we hebben werk te doen. ECIW leert dat we ten diepste in onze wereld twee dingen kunnen zien: uitingen van liefde of de roep om liefde. En je bent niet gek als je die roep om liefde opmerkt bij een ander of in de wereld. In de werkelijkheid zoals wij die beleven (percipiëren) is nog werk te doen. ECIW spreekt van “onze functie” en noemt deze “vergeven”.

Waar brengt me dit nu? Dat wil ik eerst zo nuchter en kort mogelijk beschrijven in mijn eigen woorden met het risico dat ik wat belerend word. Het zij zo.

De grote valkuil bij het zien van slechte anderen is dat wij onszelf daarmee in gedachten afscheiden van het geheel der mensheid waar we onlosmakelijk mee verbonden zijn. Oordelen is een ego-truc die zelfvoldaanheid oplevert en het gevoel een superieur en verheven afgescheiden zelfje te zijn. Dit is afscheiding in optima forma. We moeten leren opmerken dat dit nu precies is wat we weerspiegeld zien op het wereldtoneel. ECIW zegt dat onze keuze voor afscheiding (“zonde”) een schuldgevoel oplevert dat we op die anderen projecteren. Maar: “ER IS GEEN LOSSTAAND IK, WE ZIJN ONDERDEEL VAN HET GEHEEL”. Zo; ik roep het even in hoofdletters en geef vervolgens het woord aan Jezus, mijn broeder en meester, die in de werkboekles van morgen (Les 187) ons het volgende leert:

Ik zegen de wereld, want ik zegen mijzelf,

10. Nu zijn we één in gedachte, want angst is voorbij. En hier, voor het altaar van één God, één Vader, één Schepper en één Gedachte, staan we samen als één Zoon van God. Niet afgescheiden van Hem die onze Oorsprong is, niet verwijderd van één broeder die deel uitmaakt van ons ene Zelf, waarvan de onschuld ons allen als één verenigd heeft, zijn we met gelukzaligheid gezegend en geven we zoals we ontvangen. De Naam van God ligt ons op de lippen. En wanneer we naar binnen kijken, zien we de zuiverheid van de Hemel stralen in onze weerspiegeling van de Liefde van onze Vader.

11. Nu zijn we gezegend, en nu zegenen we de wereld. Wat we gezien hebben, willen we uitbreiden, want we willen het overal zien. We willen het in iedereen zien stralen met de glans van Gods genade. We willen dat het aan niets wat we zien onthouden wordt. En om te garanderen dat dit heilige zicht inderdaad het onze is, geven we het aan alles wat we zien. Want waar we het zien, zal het ons worden teruggegeven in de vorm van lelies die we op ons altaar kunnen leggen, om het tot een huis te maken voor de Onschuld zelf die in ons woont en ons Zijn Heiligheid als de onze schenkt.