We menen dat we ons los gedacht hebben van God (zonde) en daarmee schuldig zijn. We denken dat we Hem iets hebben aangedaan (dus dader zijn) en dat Hij ons slachtoffer is. We vermoeden dat Hij ons wel terug zal willen pakken (dan wordt Hij weer dader) en dan zijn wij zelf het haasje (slachtoffer). Dit wordt ons te spannend dus vluchten we ‘naar buiten’ en projecteren we dit hele circus in een door ons bedachte wereld. Omdat we denken dat we afgescheiden zijn doordat we ons een lichaam bedacht hebben, kan er in onze ogen van alles met dit lichaam gebeuren. Een jeukende muggenbult, slecht vakantieweer, boze blik van onze partner, rumoerige buren etcetera. En ‘it takes two to tango’, dus er is ook altijd een schuldige in het spel. Die rot mug, de elementen, de partner, de buren etcetera. Het omgekeerde gebeurt natuurlijk ook, dat wij menen anderen van alles aan te kunnen doen. In de illusie klopt dit natuurlijk ook. Maar deze illusie hebben we dus zelf bedacht om het spel van dualisme te kunnen spelen.

We kunnen ook kiezen om dit niet te doen. We nemen de projecties terug en laten Zijn stille Liefde hierop schijnen. Vergeving dus. Nu even het ego in de gaten houden. Die kan namelijk een gevoel van schuld aanbieden omdat we ‘zo stom waren’ om van alles te projecteren. Maar er is niks gebeurd in werkelijkheid en dus zeker niks stoms. Maar nog waarschijnlijker is dat het ego moord en brand schreeuwt dat er wel dégelijk slechteriken zijn die ons van alles aandoen en dat we daar toch echt niet om gevraagd hebben. Binnen de illusie wel maar in werkelijkheid dus niet. Gelukkig kan ik hier zeggen: don’t shoot the messenger. Lees maar mee:

WB330:
Vader, Uw Zoon kan niet worden gekwetst. En als we denken dat we lijden, verzuimen we slechts onze ene Identiteit te kennen, die we delen met U. We willen daar vandaag naar terugkeren om voorgoed van al onze vergissingen te worden bevrijd, en te worden verlost van wat we dachten dat we waren.