Tijdens de stille tijd kwebbelt B nog even door. Maar dan gebeurt er iets raars. Hij wordt zich op een of andere manier bewust van zichzelf. Het babbelen wordt waargenomen, maar door wie of door wat? Zodra de B hiermee aan de slag wil raakt dit besef weer op de achtergrond. Maar moeiteloos verschijnt het weer als hij wat rustiger wordt. Wat dan ervaren wordt is onbekend en tegelijk toch zo vertrouwd. Zo dichtbij dat het niet meer gezien kan worden terwijl er toch een weten is dát het er is. Dat Bewustzijn wordt in de Cursus God of Liefde genoemd. Het is er altijd, zo intiem en zo dichtbij. Als we B geloven met zijn verhalen over het lichaam, de wereld, jij en ik, gisteren, morgen, goed en fout dan raken we ‘de ervaring’ van die Liefde kwijt.

De Cursus reikt ons vergeving aan. Vergeving leert ons dat B uit z’n nek kletst met al zijn verhalen over de buitenwereld met daders en slachtoffers. Het leert ons dat B geen echte wil noch macht heeft. Hij doet zo druk omdat het druk doen de illusie van zijn bestaan bevestigt. Maar B blijkt een nep figuur. Er is maar één echte macht, er bestaat maar één echte Wil. De Wil die we gewoonlijk buiten ons zien als God. Maar er is geen God buiten ons. Die woordeloze oergrond van Liefde, dat stille Bewustzijn is Hét. Zo dichtbij dat het woord ‘dichtbij’ niet meer klopt; het implodeert. Die Liefde dat ben ik, dat ben jij.

WB331: Hoe zou ik kunnen denken dat Liefde Zichzelf verlaten heeft? Er is geen andere wil dan de Wil van de Liefde.