Als we aan alle lezers van dit forum zouden vragen wie in het schitterende licht van de waarheid alle illusies zouden willen vergeten, dan zouden we naar ik aanneem allemaal staan te popelen. Natuurlijk willen we dat; we doen deze Cursus JUIST omdat we meer vrede willen ervaren en omdat we gelukkiger willen zijn dan nu. Maar ja, het valt allemaal niet mee en het lijkt ons een hele toer om zo ver te komen. En wat zegt deze werkboekles ons dan? ‘De sleutel ligt in mijn hand, en ik heb de deur bereikt waarachter het eind van dromen ligt. Ik sta voor de Hemelpoort, en vraag me af of ik naar binnen zal gaan om thuis te zijn’. Wat een vraag; natuurlijk willen we thuis zijn, toch? Wat houdt ons tegen, omdraaien die sleutel en het feest kan beginnen!

Kennelijk is dit te simpel gedacht. Wij interpreteren het omdraaien van de sleutel op het niveau van de illusie. Wij willen sleutelen aan nare omstandigheden en nare gevoelens om er vanaf te komen en te vervangen door hun positieve tegenhangers. We willen niet alleen de sleutel maar ook de touwtjes in handen houden. Het klopt dat we een feestje willen, maar dan wel het feest dat WIJ voor ogen hebben. En daar missen we de boot want zo werkt het niet. We staan te ongeduldig te trappelen met die sleutel om iets te vinden wat aan onze verwachtingen voldoet.

Het sleutelwoord in deze les is ‘vergeving’. We hoeven ons niet schuldig te voelen als onze motivatie ontstaat uit onvrede met onze huidige situatie. Maar de Heilige Geest vraagt ons om te komen met lege handen en niet met een verlanglijstje. Heer, ik zie de ellende die ik projecteer en serieus neem en ik weet: ‘zo is het niet’. Dus hier ben ik, met lege handen, stil en in vertrouwen op U. En wat blijkt? Dit kleine beetje bereidheid ís de sleutel. In die openheid is daar een stille Kracht die de sleutel voor je omdraait. En schitterend licht straalt ons tegemoet. Het is ons dikwijls nog te vreemd en te overweldigend, we hebben drempelvrees. Dan mogen we de deur weer een beetje dicht doen. Volgende keer kijken we wel weer verder en doen we de deur pas iets later dicht. Hij wacht op ons.

WB342: ..terwijl de herinnering van U tot mij terugkeert.