Moet je eens tellen hoe vaak ‘vandaag’ of ‘deze dag’ wordt gezegd in deze werkboekles en hoeveel blijdschap erin verpakt is. De neiging bestaat om de les in te voegen in ons gewone denken. Ik merkte daarbij een aantal gevoelens op. Er was sprake van hoop, verwachting, ongeduld en ook wel frustratie en angst. Ik had eerst het gevoel dat ik bezig was met een lange aanloop van 339 lessen en dat het vandaag, zondag 6 december, allemaal tot een hoogtepunt moest leiden, tot een soort climax.

Tijdens de stille tijd dwarrelt dit stof wat naar beneden en verschijnen de woorden ‘NU’, en overgave aan Gods trouw. NU kan ik vrij van lijden zijn. De onrust en het idee om van alles te moeten doen om iets in de loop van de dag te bereiken worden zichtbaar. De keuze wordt weer helder. Vertrouw ik op mijn eigen kracht en slimme inzichten zodat er iets moois kan gebeuren? Of vertrouw ik er op dat de Liefde er NU al is en dat ik maar hoef te ontspannen en te luisteren naar die zachte Stem? Ik merk de neiging op om voor het eerste te kiezen. Ontspannen en vertrouwen lijken onmogelijk. Maar dan die heerlijke sleutel die de Cursus aanreikt: vergeving. Dus breng ik mijn verwachtingen, onrust, frustratie en doe-neiging naar Hem en meer niet. Gewoon zitten in Zijn vrede. En dan blijkt het zo waar en zo mooi:

WB340: Onze Vader heeft deze dag Zijn Zoon verlost.