Snel nadat ik wakker word komen er wat zorgelijke gedachten naar boven die ik direct uiterst serieus neem. De inhoud hiervan doet er nu niet zoveel toe, maar het voelt direct zwaar en vervelend. De periode van ontkenning en vechten duurt steeds korter, Goddank. Langzaam maar zeker leer ik dat het beter is om direct te erkennen wat je denkt en wat je ervaart. ‘Oké dan, ik denk nu aan .. en voel me … en ik wil dit niet. Ik vecht hiertegen en wil er vanaf komen’. Ik stel me voor dat er van die kettingen met daaraan zware metalen ballen om mijn nek hangen die ik los wil rukken.

En dan leert de Cursus iets wat tegen onze gewoonte ingaat. Ze stelt dat er een keuze bestaat en dat ik er nu voor kies om deze wetten serieus te nemen. Ik moet me haast forceren om deze uitspraak ook maar enigszins serieus te nemen. Ik wil hier niet aan en merk dat alles in mij roept dat ik hier natuurlijk niet zelf voor kies maar dat dit me allemaal overkomt. Dit zijn stalen wetten van het lijden en daarin ervaar ik geen keuze.

Er komt een volgende gedachte uit de Cursus naar boven. Het ego heeft een doel met dit geloof in die loodzware gedachten. Deze bevestigen mijn ego als slachtoffer dat een zwaar gevecht moet voeren tegen enorme machten buiten mij. Het geloof in deze wetten en mijn gevecht hiertegen zijn bedoeld om mijn ik-gevoel te bevestigen. Het is niet zo dat deze wetenschap direct enorme verlichting biedt en ook hiertegen bestaat een weerstand. Toch overweeg ik de mogelijkheid dat ik kies voor geloof in kettingen en in de vechter om de illusie van een ‘ik’ in stand te houden. Maar waarom zou ik zoiets dan geloven?

En hier wordt het nog gekker. Want wat zou er gebeuren als ik dit eens niet zou geloven? Dit voelt haast als heiligschennis. ‘Mijn ik en mijn problemen niet serieus nemen? Dat kan toch niet zomaar?’ Maar de werkboekles van vandaag stelt dat ik onder geen andere wetten sta dan die van God. En die wetten stellen dat ik liefde ben, vrij en oneindig geluk. Niet iets waar je een ketting aan vast kunt maken. De Cursus wijst er op dat we angst hebben om deze liefde en vrijheid toe te laten en te ervaren. We zijn bang om als begrensd ikje de grenzeloosheid van liefde te laten gebeuren. Dat verklaart waarom de kettingen helemaal niet aan mij vast zitten maar dat ik onbewust me er zelf aan vastklamp. Ik versterk hiermee de illusie dat ik besta.

Deze mogelijkheid laat ik voorzichtig toe. De vechtende ik houdt zichzelf in stand uit angst voor liefde. Zachtjes herhaal ik ‘de liefde van God stroomt door me heen’ en ‘de liefde van God is gegeven alle macht in de denkgeest en over de projecties’. Het wonder gebeurt vanZelf omdat Hij altijd wil geven. Wat een genade.