ECIW coach

De werkboekles van vandaag (101) lijkt een open deur. Natuurlijk willen we gelukkig zijn en het is plezierig als God ook het beste voor ons in petto heeft. Vooral de tweede alinea zou ons aan het denken moeten zetten. De Cursus lijkt zich ook hier te bedienen van cliché’s als ze stelt dat we niet hoeven vast te houden aan pijn omdat deze ons niets te bieden heeft.

Pas als we het omkeren wordt het duidelijk hoe radicaal de boodschap toch is: als we menen dat we slachtoffer zijn en op één of andere manier lijden dan hebben we een keuze gemaakt. Onze ellende wordt op deze manier een signaal dat we onbewust ons geloof hechten aan het bestaan van een buitenwereld die ervoor zorgt dat een afgescheiden ikje kan lijden. Het ego heeft de neiging om bovenop zo’n uitspraak te springen met ‘eigen schuld, dikke bult’. Een handige verdraaiing van de werkelijkheid. We zouden deze volks(on)wijsheid moeten herformuleren als ‘geloof in eigen schuld geeft een denkbeeldige bult’.

Als we ons schuldig voelen voor onze denkbeeldige afscheiding van de Liefde dan vluchten we weg in projecties van ons lichaam, de wereld en pijn. We hoeven ons hierover niet schuldig te voelen. Een ‘oeps, I did it again’ (Britney Spears) volstaat, gevolgd door opnieuw kijken onder leiding van de Heilige Geest. We zien dan dat merkwaardige fenomeen dat we alles en iedereen de schuld willen geven en de oorzaak weigeren te zoeken bij onze projecties. Dit laat zien hoe bang we zijn om ons over te geven aan de Liefde die onze ware aard is. Dit vraagt niet om (zelf)oordeel maar om compassie.

‘Heer, ik denk dat ik lijd en dat me van alles wordt aangedaan. Ik zie dat ik dit geloof niet van me af kan zetten. Ik geef het over aan U en dank U dat U één en al Liefde bent en dat Uw Wil puur geluk betekent. Ik wil mijn kleine wil aanbieden aan U en Uw Liefde door me heen laten stromen in heerlijke overgave aan U. Dank U voor Uw genade en trouw’

Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben.