Vandaag vertrek ik voor een zakenreisje voor een paar dagen naar Finland. Ik verbaas me altijd over collega’s die dol zijn op dit soort reizen. Kennelijk heb ik binnen de illusie een iets minder optimistische en luchtige programmering meegekregen. Ik maak me zorgen over zaken die fout kunnen gaan en probeer krampachtig alles goed van te voren te bestuderen en te regelen zodat ik me wat zekerder voel. Ik schaam me voor deze angstige houding en doe er richting anderen zo luchtig mogelijk over. Maar toch; ik ervaar dus gewoon angst. Punt uit. Angst voor het onbekende, voor het onzekere. En wat ik ook investeer in een optimale voorbereiding, het blijft dweilen met de kraan open.

Deze angst laat me pijnlijk duidelijk zien hoezeer ik geloof hecht aan mijn denkbeeldige afgescheidenheid. Ik meen dat ik een machteloos entiteitje bent dat is overgeleverd aan de grillen van de wereld. Binnen deze wereld moet alles gaan zoals ik wil. Ik zie bedreigingen van mijn ikje die ik meen te moeten voorkomen. Alles moet optimaal verlopen en anders denk ik dat ik ongelukkig word. Ik verlang de vrede van God (WB 185) maar heb hier een heel eigen voorstelling van. Ik geloof dat deze vrede van God een situatie is waarin mijn ikje onbedreigd is en van alle kanten optimaal gepamperd wordt. Maar dit verlangen leidt niet naar de hemel maar naar een hel vol van zorgen en angst.

De gevaren die ik in de denkbeeldige toekomst meen te zien zijn slechts projecties van het gevaar dat ik meen te zien in de liefde van God. Onbewust meen ik weggevaagd te worden als ik mijn hart open voor de liefde van Hem. Ik vecht hiertegen, kies voor de denkbeeldige bunker van mijn ikje dat ik meen te kunnen beschermen tegen denkbeeldige gevaren buiten mij en in de toekomst. Er lijken legio gevaren in de wereld te zijn maar het gaat allemaal terug op die ene vergissing: ik besta los van God en moet me tegen Hem verzetten.
God is geen vijand, anderen zijn geen vijand, er is geen vijandige wereld en er is geen vijandig en onwillig lichaam met kwalen. Ík kies ervoor om me dit in te beelden, om dit te geloven. Maar nu wil ik stil zijn en mijn angst voor liefde zien en aan Zijn voeten leggen. Ik wil de projecties van angst in de vorm van angst voor onbekende gebeurtenissen samen met Hem doorzien als angst voor onbegrensdheid, voor liefde. En dan stop ik met vechten en geef me over. Aan Hem, in vertrouwen dat Hij me allang gegeven heb wat ik zo naarstig buiten me zoek. Zijn Liefde, Zijn vrede. Ik verlang om niet meer te vechten tegen de vrede van God. Hier ben ik Heer.