De wereld die we om ons heen menen te zien is ons leslokaal. Zo ziet de Cursus dat. We krijgen keer op keer de gelegenheid om onze Les met hoofletter L te leren. Toen m’n jongste dochter een keer verheugd vertelde dat ze een uur vrij had omdat de docent ziek was probeerde ik haar uit te leggen dat dit aantrekkelijk lijkt maar dat ze op uiteindelijk meer had aan een gezonde leraar en een les die gewoon door gaat. Pakje boter op m’n hoofd want in m’n eigen leventje zit ik ook niet altijd te springen om onderwezen te worden. Ik wil vrij zijn, onbekommerd leven met zo min mogelijk vervelende gebeurtenissen (leraren) die me lastig vallen.

Ook binnen onze illusoire wereld bestaat een leerplicht. Je ontkomt gewoon niet aan situaties die je niet aanstaan, die je wanhopig probeert te controleren en aan de frustratie die hierop volgt als dit niet lukt. Meesmuilend moet ik dan erkennen dat ik toch maar beter wat lessen kan volgen en begin ik met de Cursus. Ik wil dat de Cursus me leert wat ik moet doen om vervelende ervaringen uit mijn leven te bannen zodat ik vrij en vredig kan zijn. Zo praktisch en zo simpel is het.

Een eerste verbluffende les is dat de Cursus ons leert dat de ellende die we buiten ons zien niet anders is dan een projectie in de denkgeest. We krijgen informatie waarom we projecteren en daarbij stuiten we op de radicale non-dualistische kern van de Cursus; je bent liefde, één met God en geen afgescheiden individu. Uit angst voor de eenheid projecteren we een afgescheiden ikje in de grote boze buitenwereld. Onbewust willen we vechten en verdedigen om ons zo 100% echt te voelen.

In de bovenbouw van de Cursus krijg je dit redelijk in de gaten. Onlangs kocht ik het super heldere boekje van Van Aalst, Wonderen of waan waarin hij alle concepten binnen de Cursus uitlegt. En ja, ik “begrijp” wat hij schrijft. Afgelopen anderhalf jaar ontrafel ik met plezier de alledaagse gebeurtenissen die me lijken te overkomen; lees, die ik projecteer. Prima natuurlijk en het is meen ik ook het doel van het Tekstboek van de Cursus om deze vaardigheid bij ons te ontwikkelen.

Maar op zich lost deze vaardigheid niets op. Het slimme ego kan je er zelfs toe verleiden om eindeloos door te gaan met analyseren. Je bent als een wetenschapper die met microscoop en pincet op zoek gaat naar bewustzijn in de hersenen en al het materiaal haarfijn weet te ontleden. Zo kan ik steeds beter herkennen dat ik zelf de projector ben van wat me overkomt en het wordt ook steeds helderder waartoe ik dit allemaal doe; ik kies elk moment opnieuw voor de afscheiding.

Wat moet ik dan doen? Het stellen van deze vraag laat zien dat de kern van de kwestie nog niet is blootgelegd. Die kern zit verstopt in het gevoel dat er een ikje is die nog iets moet doen om een bepaalde situatie te bereiken.

In een virtuele huiskamergroep zegt een dierbare broeder geregeld “geef het aan de Heilige Geest, het is Zijn job!” En dit is zo kernachtig en zo waar. Het is prima als de meer theoretische kennis van de Cursus je brengt tot op dit punt. Deze kennis kan je verwachtingspatroon zuiveren. Je beseft dat je geen slachtoffer bent van de wereld die je ziet, dat je projecteert en dat iedere actie die je meent te moeten ondernemen alleen maar de illusie van afgescheidenheid versterkt. Stop, haal adem, zit stil en ontspan. Het is vanaf nu Zijn job. Maar dus ook manier, Zijn aanpak en Zijn uitkomst. Niet de mijne. En deze simpele woorden “Het is Zijn Job” zeggen alles. Wat een zegen.

WB302: Onze Liefde wacht ons nu we naar Hem toegaan, en vergezelt ons om ons de weg te wijzen. Hij schiet in niets tekort. Hij het Einddoel dat we zoeken, en Hij het Middel waardoor we tot Hem gaan.