Stel je eens voor dat je de keus had om aan al je lijden in één keer een eind te maken. Pats, boem, vrede. Zou je daar dan voor kiezen? Sta hier eens bij stil.

Wat doet deze suggestie met je? Merk je ongeloof bij jezelf? Merk je de overtuiging dat dit misschien ooit voor je is weggelegd, na één of meerdere levens druk in de weer te zijn geweest met spirituele oefeningen? Als dat zo is dan nodig ik je uit om deze aarzeling eens te onderzoeken. Hoe kom je aan dit vooroordeel?

Ons ego vertoont op deze suggestie typerende reacties. ‘Ik ben gewoon nog niet ver genoeg’, ‘Zo makkelijk kan het gewoon niet zijn’ of ‘Hij heeft gelijk, wat ben ik toch een trage sukkel’. Echte ego praat; ontwijkend, defensief en beschuldigend maar op zich gelukkig ook weer totaal onschuldig.

Toch heb je in elk moment waarin je gelooft dat je iets vervelends overkomt precies die keuze; geloof ik dat me in deze situatie iets overkomt tegen mijn wil (slachtoffer) of geloof ik dat ik NU vrede kan ervaren, ongeacht de omstandigheden waarin ik me lijk te bevinden? Ik zelf geloof met grote regelmaat de eerste optie. Deze manier van naar situaties kijken sluipt er telkens ongemerkt in. Het voelt zo gewoon, zo vertrouwd. Vooral bij nare situaties komt de laatste tijd de keuze echter wat sneller in m’n bewustzijn. Er gebeurt iets naars of ik zie op tegen een bepaalde gebeurtenis en plotseling zie ik mezelf ervoor kiezen om dit serieus te nemen. Vervolgens is er een kleine ruimte, een kleine opening, een moment van twijfel waarin ik besef ‘dit hoef ik niet perse zo te ervaren’.

Direct daarop volgt het protest. ‘Ik heb écht geen keuze, het gaat toch weer net zo slecht verlopen als altijd enzovoort’. Ik blijk haast verslaafd aan ellende en durf bijna niet de mogelijkheid te overwegen dat ik echt iets te kiezen heb. Als ik dan toch pas op de plaats maak, even stil ben en zodoende ruimte maak voor de Heilige Geest dan verschrompelt het doembeeld dat ik stiekem koesterde. Het voelt als een gespannen ballon waar de lucht uit wegloopt. Ik gebruik hier graag de omschrijving voor dat het ‘haast ongepast’ voelt om de ellende niet te adopteren en voor de liefde diep in jezelf te kiezen. Ik aanvaard de verlossing en liefde voor mijzelf.

Het is ook simpelweg een kwestie van oefenen. Het is niet moeilijk om een paar keer de affirmatie ‘ik ben niet het slachtoffer van de wereld die ik zie’ te herhalen. Een prima begin, maar om contact te maken met dit gevoel van slachtofferschap en het dan niet te geloven vergt iets meer. Het vergt geen prestatie, maar een vertrouwen in Liefde. Een vertrouwen dat alleen de waarheid waar is en niks anders. Ik geef iets op dat weliswaar onplezierig was maar tevens heel vertrouwd, het oude harnas van angst, verdediging en schuld. Hierdoor kan de liefde binnen stromen. Een beetje vreemd, haast ongepast, zo licht en zo blij.

Ik wens jullie een ongepast vreugdevol weekend!