“Dit herstelt de macht van de denkgeest en maakt het hem steeds onmogelijker om uitstel te dulden, in het besef dat het de pijn slechts nodeloos vermeerdert. Hierdoor wordt de denkgeest almaar gevoeliger voor wat hij vroeger gezien zou hebben als heel kleine steken van onbehagen.”

Het is een soort conflict-antennetje. De kleinste irritatie wordt opgemerkt, het kleinste gevoel van ongenoegen. “He, ik geloof dat het echt is wat er nu gebeurt. Ik stink erin”. Voorheen was m’n primaire reactie: “wat kan IK hieraan doen?” Nu is het meer “hoe kan ik zo snel mogelijk opzij stappen en Hem Zijn ding laten doen?”.

Langzaam maar zeker groeit het vertrouwen. Steeds meer wordt gezien dat het maar zo lijkt dat er zoveel verschillende kwesties zijn. Maar belangrijker; steeds meer laat ik slechts dat ene antwoord gebeuren, de Verzoening. Dankbaar dat het niet van mij afhangt!