Op een gegeven moment krijg je een beetje in de smiezen dat je vanuit je drukke “ikje” niet echt een bijdrage aan je gevoel van vrede kunt leveren. Als je ergens door van streek bent en je wilt iets in de situatie veranderen dan staat ons ego direct klaar met goede adviezen en een strijdplan. Het heeft de arrogantie dat het denkt de situatie te kunnen overzien, beoordelen, te bepalen welke kant het op moet en daarvoor de noodzakelijke stappen te zetten. Natuurlijk tuin ik hier zelf ook met regelmaat in. Het kan dan even duren maar uiteindelijk moet ik erkennen dat ik alleen maar drukte en bezigheid ervaar en niet bepaald vrede. Pas dan besef ik dat het roer om moet. Laat ik het preciezer zeggen; ik moet het roer aan Iemand anders geven, aan de Heilige Geest. De tekst uit WB 361-365 echoot na in mijn hoofd: “Want U wil ik volgen, in de zekerheid dat Uw leiding mij vrede geeft”.

Gaat dit van harte? Nee, gek genoeg niet. Ik blijk een eigenwijs ventje dat het allemaal goed lijkt te weten. Al mijn beperkte opvattingen gaan echter uit van de illusie van afgescheidenheid. Ze zijn erop gericht om het ego te dienen. Om zijn denkbeeldige leventje te beschermen, te koesteren en belangrijk te maken. Alles wat uit dit kleine kokertje voorkomt is per definitie beperkt en onjuist.

Zojuist las ik uit het Tekstboek Hoofdstuk 9 III. Het corrigeren van vergissingen. Dit gaat over onze kritische houding ten opzichte van anderen. Regel 2 is verhelderend: “Voor het ego is het aardig en juist en goed om op fouten te wijzen en ze te ‘corrigeren’. Dit is volkomen zinnig voor het ego, dat geen besef heeft van wat fouten zijn en wat correctie is”.

Het is één en hetzelfde; we weten niet wat we zelf moeten doen en we hebben ook geen flauw benul van wat goed of fout is in een ander. Het is onmogelijk om zelf vrede te ervaren en door te gaan met het beoordelen van anderen. De Cursus stelt dat ideeën de denkgeest niet verlaten. We kunnen niet met twee maten meten. Als we ons vermogen tot oordelen van anderen serieus nemen zullen we altijd het gevoel hebben zelf ook be-/veroordeeld te worden. Ergo; geen eenheid, geen liefde, geen vrede. Het is alsof we een mes willen hanteren zonder handvat met alleen maar scherpe kanten. Zodra we gaan snijden in een ander, snijden we net zozeer in ons eigen vel.

Je kunt hier een soort gevoel voor krijgen. Zodra je iemand slechter (of beter) vindt dan jezelf voel je dat je de denkbeeldige afscheiding van de liefde koestert. Dit dient een signaal voor ons te worden. Een signaal om Hulp in te roepen Die voor ons het wonder van verzoening kan verrichten. Die Hulp is er altijd, 100% betrouwbaar en bereidwillig.

Als je niet uit de startblokken komt om jezelf of een ander aan te pakken maar je onwetendheid erkent en hulp vraagt dan kun je je weerstand hiertegen opmerken. De neiging om wél te oordelen en te sturen is haast niet te weerstaan. Goddank is er dus Hulp. Zeg: “Omdat ik mezelf wil kennen zie ik jou als Gods Zoon en mijn broeder (T H9 II-12)” Vertrouw, en richt je op Hem. Weiger mee te gaan in die makkelijke stroom om te oordelen die je een misleidend gevoel van kracht geeft. “De Heilige Geest vergeeft alles, omdat God alles heeft geschapen. Neem Zijn functie niet over, of je zult de jouwe vergeten (III-8)” Dat is het wonderlijke; je voelt de Liefde van God pas door jezelf stromen als je toestaat dat deze Liefde door jou heen naar een ander stroomt. Vanuit ons kleine ikje kunnen we niet echt liefhebben. Dat hoeft ook niet. We hoeven liefde niet te zoeken, ze is. We hoeven slechts te stoppen met tegenwerken en dan stroomt ze vanZelf, overvloedig en vol van vrede.

Geef in vertrouwen het roer uit handen.