Herken je dat je het soms jammer vindt dat de wereld zo weinig spiritueel is? Dit kan heel specifieke vormen aannemen, bijvoorbeeld als het mensen betreft in je naaste omgeving; collega’s, familieleden, je kinderen of partner. Je kunt het ‘jammer’ vinden dat ze helemaal niet aangesproken lijken te worden door jouw spirituele zoektocht. Dat ze zich zo lijken te verliezen in aardse zaken die er toch helemaal niet toe doen. Je kunt je een beetje een roepende in de woestijn voelen.

Het is natuurlijk ook fijn om met medestudenten samen te zijn, om ze te ontmoeten tijdens Cursus-bijeenkomsten of in FB-groepen. Ervaringen van hen kunnen zo inspirerend zijn en natuurlijk mogen we hier van genieten en ons hierdoor laten inspireren.

Toch kan er in onze houding richting ogenschijnlijk minder spiritueel geïnteresseerden een element van veroordeling sluipen. Haast ongemerkt kunnen we ons toch een beetje verheven gaan voelen, een stukje verder op de ladder, iets minder aards. Het is niet leuk om dit onder ogen te zien. Het vergt een pijnlijke eerlijkheid naar jezelf. Toch denk ik dat het goed is om dit te herkennen en te erkennen. Het ego is er, zoals gewoonlijk , als de kippen bij om dit spirituele-ego te veroordelen. Iemand die arrogant is verdient volgens ons ego een negatief oordeel. Liefst zien we die arrogantie bij een ander maar als we het bij onszelf zien volgt er hetzelfde oordeel met daarna de schaamte. We voelen ons schuldig vanwege de vermeende arrogantie.

Stapje terug dan maar. Want wat is er aan de hand als we het jammer vinden dat onze naasten ervoor lijken te kiezen om door te slapen? Als we dit veroordelen? Dit is, zoals bekend, niet meer dan een indicatie dat we de keuze om door te slapen in onszelf veroordelen. We voelen ons hier zelf schuldig over maar konden dit schuldgevoel in onze denkgeest niet verdragen. Dus projecteren we het op anderen zodat we het veilig in hen kunnen veroordelen. Dit is de klassieke manier om ons gevoel van afscheiding in stand te houden.

Sterker nog. Door dit zogenaamde slapen van anderen (dus ook het zogenaamde slapen van onszelf) te veroordelen, geven we te kennen dat we menen dat het daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. We onderschrijven het bijgeloof dat het echt gelukt is om ons van God (de Liefde) los te denken, dat we hiermee iets hebben gedaan wat fout en zondig is. Dat die ander (wij zelf dus) hiervoor veroordeling en straf verdienen.

En dit is dus niet zo. Er is niks gebeurd, we hebben ons niet los kunnen denken, wij en die zogenaamde anderen zijn onveranderd schuldeloze kinderen van God. Om dit niet te hoeven ervaren (omdat we bang voor liefde zijn), veroordelen we anderen (en daarmee onszelf) voor iets wat nooit gebeurd is.

Dus we zijn één met die slapende ander. Dit slapen is niet fout maar een tijdelijk spelletje dat hij/zij en ik verkiezen te spelen om ons even een afgescheiden ik te kunnen voelen. We hoeven het niet serieus te nemen, noch bij die ander noch bij onszelf. We mogen zien dat wat die ander of ik ook lijken te doen, hoezeer we ook in slaap lijken dat we onveranderd de totaal schuldeloze en geliefde kinderen zijn van Hem. Verbonden met elkaar, verbonden met Hem.