Er zijn van die werkboeklessen die een hoog open-deur-gehalte lijken te hebben. Zo ook die van vandaag (116): “Gods Wil voor mij is volmaakt geluk / Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben”. Nogal wiedes en triviaal, appeltje-eitje; zou je zeggen. De neiging bestaat om deze plezierige opsteker in je zak te stoppen, tevreden te glimlachen en er de rest van de dag niet meer aan te denken. Morgen weer zo’n fijn tekstje. Een soort dagelijkse horoscoop met goed nieuws.

Als dit de impact is die de Cursus op ons heeft dan kunnen we ervan uitgaan dat we met ego-oortjes hebben geluisterd. Niet fout of zondig en zelfs een goed begin. Vanuit ons ego denken we echter altijd in termen van afgescheidenheid. We geloven dat er een ikje bestaat dat redelijk tevreden kan zijn of een tekort aan iets kan hebben. We kunnen meer geld, vrije tijd, gezondheid, mooie ervaringen enzovoorts willen hebben. Dán zijn we pas echt- of nog meer gelukkig. Nogmaals, dit is niet zondig en als het je ten deel valt: geniet ervan!

Dit aards geluk is echter nogal vergankelijk. Nu eens hebben we het, dan weer ontglipt het ons en zijn we het kwijt. Als we het hebben dan moeten we het koesteren en verdedigen en als we het missen moeten we knokken om het weer te bemachtigen. We beoordelen anderen naar de mate waarin ze ons kunnen geven wat we denken nodig te hebben of naar mate ze een bedreiging vormen voor ons “geluk”. Dit is de basis van de speciale liefdes- en speciale haatrelaties waar de Cursus over spreekt.

Zoals zo vaak is de waarheid van de Cursus hieraan diametraal tegenovergesteld. En zelfs deze uitspraak dekt de lading niet. Alleen in onze duale denkbeeldige wereld heb je “tegenovergestelden”. Het is beter om te zeggen dat de waarheid van de Cursus onze ideeën over geluk totaal overstijgt. Jezus leert ons in de Cursus dat juist ons geloof in afgescheidenheid en in een ikje dat geluk kan hebben of geluk kan kwijtraken het denkbeeldige probleem voor ons is. Hij legt uit dat dit ons nooit het geluk en de vrede gaat opleveren waar we zo op hopen en die we ons ergens vaag herinneren. Niet in dit leven, niet in de hemel, noch in een volgende incarnatie, voor wie in deze concepten gelooft. Het zogenaamde ego-geluk is broos, het fluctueert in de tijd en kan nooit volledig zijn omdat ons ego niet volledig is.

Volledigheid is een eigenschap van God. Hij is de complete paradox van Volle Ledigheid. Hij is Alles en Hij is Niets. Grenzeloze Liefde, hoewel ook slechts woorden met symboolwaarde, komt er nog het dichtste bij, om het maar eens duaal uit te drukken. Als Zijn schepping, als Zonen van God, hebben we reeds dezelfde “eigenschappen”. Nee, meer dan dat, wij zijn reeds deze volledigheid, net als onze Vader, maar we zijn het vergeten. We hebben onze eigen compleetheid verdrongen uit onze denkgeest omdat we wilde kiezen voor de illusie van afgescheidenheid en daarmee voor de illusie van armoede.

Tegelijkertijd met het ontstaan van deze onzinnige wil van ons, ontstond direct de roep terug naar de vrede die we verkozen te verliezen. Dit is die herinnering waar ik eerder over sprak. Dit is die Stem van de Heilige Geest waar de Cursus ons op wijst. Deze liefdevolle Stem spreekt altijd tot ons, van moment tot moment. We hoeven maar één ding te doen om onze Bron weer te herinneren en echt geluk, echte vrede te ervaren en dat is ernaar luisteren en ons eraan overgeven. Hieraan refereert het tweede deel van de werkboekles: “ik deel mijn vaders Wil voor mij..” Wij menen een klein willetje te hebben, ons ego-willetje dat afgescheiden wil zijn en daarna meer wil hebben om ooit gelukkig te zijn. Maar onze echte Wil, met hoofdletter W, delen we met God en deze Wil zijn we nooit kwijt geweest.

We mogen een stapje terugdoen en toezien op het gespartel van het ego. We mogen zijn afkerend oordeel over wat er is of wat er ontbreekt opmerken en dit vergeven door het naar het Licht te brengen.

“Heer, ik ervaar mezelf als ongelukkig, als gespannen klein ikje. Dit is niet fout, niet zondig. Dit kleine dorstige lammetje hoort nu de Stem van U, van de Herder. Ik luister en laat me vinden door U. Ik laat me optillen door U en me terugbrengen naar de groene weide, naar het ware geluk, de ware vrede. Dank U Heer, dank U Liefde”.