Aan de ontbijttafel blader ik wat door de krant. In een ingezonden stukje schrijft iemand dat we niet moeten investeren in het begrijpen van zelfmoordterroristen. Er zou maar één gepast antwoord zijn; we moeten ze aanvallen en de oorlog verklaren. M’n ego gromt instemmend. Ik blader verder. De PVDA probeert zich weer te profileren door te fulmineren tegen de farmaceutische industrie. Zoals altijd een gemakkelijke prooi waartegen we ons met graagte verenigen in gezamenlijke verontwaardiging. Gelukkig hebben we altijd terroristen, farma, het bankwezen, Shell, Trump, Noord-Korea en ga zo maar door als doelwit voor onze zogenaamd gerechtvaardigde morele aanvallen.

De Cursus heeft een mooi woord voor dit fenomeen waarbij we de schuldigen buiten ons zien en waarbij we een verbale of fysieke aanval gerechtvaardigd vinden: projectie. Ze wijst ons erop dat er een reden is waarom wij zo geneigd zijn een schuldige buiten ons aan te wijzen waartegen we onze giftige pijlen van veroordeling en aanval kunnen richten. Die neiging gaat helemaal terug tot ons geloof in onze afscheiding van God, het ontstaan van ons ik-gevoel door dit nietig dwaze ik-besef serieus te nemen. Zodra we menen dat dit gelukt is, voelen we ons schuldig over deze denkbeeldige rebellie. De omvang van dit schuldgevoel realiseren we ons niet. Dat komt omdat we dit zo onverdraaglijk vinden dat we het weg willen stoppen. We willen het onderdrukken. De meest effectieve manier die we konden bedenken was genoemde projectie. Hierbij geloven we dat we de rottigheid weg kunnen projecteren uit die ene denkgeest die we ten diepste zijn en ook altijd zullen blijven. Het hele universum, ruimte en tijd is het gevolg van deze projectie. Wij hebben ons een buitenwereld gemaakt om ons afgescheiden te kunnen blijven voelen. Een klein onschuldig slachtoffer-ikje in een grote boze buitenwereld.

Ik wil niet pedant alle eerder genoemde denkbeeldige sentimenten tegen denkbeeldig onrecht-buiten-ons veroordelen en wegzetten als een stomme reactie van naïeve broeders en zusters. Daarmee zou ik in exact dezelfde valkuil stappen en me afkeren tegen denkbeeldige stupiditeit buiten me. Natuurlijk huil ook ik mee met slachtoffers van geweld en voel ik de machteloosheid die zo makkelijk omslaat in gevoelens van wraak. Maar toch;  we hebben uiteindelijk allemaal maar één weg te gaan, één les te leren. Uiteindelijk dienen we de projecties terug te nemen en te ontmaskeren als een dynamiek die we gebruiken om ons lekker “ik” en afgescheiden te voelen. Als je mij recht op mijn ego af vraagt wat we dan moeten doen tegen terroristen en zelfverrijking dan kan ik vanuit mijn kleine ikje natuurlijk ook geen enkel antwoord geven dat rekening houdt met de complexiteit van onze illusie.

Ik kan dan ook niet meer doen dan wijzen op de Goddelijke weg die ons gewezen wordt in de Cursus. De weg van vergeving door hulp te vragen aan onze innerlijke Gids. Vanuit ons kleine zelf weten we niet wat we kunnen- of moeten doen. Al onze acties blijven doorspekt met beperkte oordelen, standpunten en aanvallen. We worden echter uitgenodigd om te doorzien, nee, te doorvoelen welke verharding dit oplevert in ons binnenste, in onze denkgeest, en te besluiten dat we dit niet langer willen. Dit is het moment om opnieuw te kiezen: (138): De Hemel is een beslissing die ik moet nemen. En als we er dan voor kiezen om naar de Stem van vrede te luisteren en de oorlogstaal van het ego te negeren is er dat wonder. Onze veroordeling maakt plaats voor Zijn zegening van onze broeders en zusters die zo verdwaasd zijn dat ze menen anderen te moeten beroven of vermoorden om gelukkig te zijn. We kunnen hun geloof, wellicht in minder dramatische vormen maar van dezelfde essentie, ook in onszelf herkennen en vergeven. We worden altijd samen vergeven, samen schoongespoeld. (137) Wanneer ik genezen word, word niet ik alleen genezen.

Hoe zullen we dan reageren? Dit kunnen we vanuit ons beperkte ikje niet voorspellen. Hier komt vertrouwen om de hoek kijken. Het vertrouwen dat onze overgave aan de Liefde altijd tot iets moois leidt waarbij iedereen het beste af zal blijken te zijn. Vuisten zullen zich uiteindelijk otspannen, armen zullen gespreid worden om elkaar te omarmen. En wellicht zal dan de terrorist zijn bommen ontmantelen en zullen we elkaar met betraande ogen bezien en de Hemel zien. In elkaar, in Liefde, in Hem.