Woorden zijn maar symbolen. We hoeven ze dus niet zo serieus te nemen. Dus laten we spelen. Stel je voor dat je God bent. Niet schrikken! Het klinkt misschien wat blasfemisch maar is het niet meer godslasterlijk om te zeggen dat het je gelukt is om jezelf af te scheiden van God? Dus, jawel, je bent God. Oneindig bewustzijn, onbegrensde liefde. En dan wil je spelen. Je wilt spelen dat je wat ervaart. Dus projecteren maar! Om die projecties te kunnen maken heb je natuurlijk eerst tijd en ruimte nodig. Hopla, gemaakt en je zag dat het goed was. Nu moet er wel iets te ervaren zijn. En, oh ja, ook iemand die wat gaat ervaren. Projecteer dus maar een buitenwereld, andere mensen en als klap op de vuurpijl projecteer je ook je kleine zelf. Een zelf met gedachten, sensaties en gevoelens. Voor al dat kleiwerk gebruik je energie die je zelf als grondstof bedacht hebt. Alles bestaat ten diepste uit energie, soms lichte energie en soms wat zwaardere. In meer of mindere mate gestold. En nu kan het spel beginnen. Er lijkt van alles te gebeuren binnen dit spel.

Maar nu wil je stoppen met spelen. Je hebt ervaren wat je wilde en je bent het spel zat. Om het spel te kunnen spelen heb je deze gestolde energievormen even serieus genomen maar nu neem je alle vormen die je ziet niet langer serieus. Je kijkt er slechts naar, je ervaart het, je doorleeft het maar je neemt het niet meer voor werkelijk aan. Anders gezegd, je herinnert je weer dat je aan het spelen was en je lacht om alle vormen die je gemaakt hebt en nu voor je ziet. Je lacht om het slechte weer, om de slechte opmerkingen van anderen, en ook om de slechte ervaringen die je meemaakt. Uiteindelijk lach je zelfs om dat kleine ikje, dat klontje energie dat je tijdelijk nodig had om te kunnen ervaren. Je hoeft niets te verdringen want wat je ziet is immers niet echt.

Kijk slechts hoe deze vormen van gestolde energie hun grenzen opgeven. Ze vervagen nu en tijdens dit vervagen geven ze hun energie in de vorm van een weldadige warmte aan je terug. Deze warmte is liefde, dezelfde liefde waaruit je bestaat. En zo kom je weer thuis. Bij jezelf. Je herinnert je dat je aan alle vormen slechts tijdelijk een naampje had gegeven. Maar eigenlijk bestaan al die vormen slechts uit dezelfde substantie als jezelf; uit liefde. Het waren slechts vormen, afgeleide namen, van de oer-energie, van de ene Naam van God. En nu wordt alles weer één, onbegrensde liefde, vrede.

WB 184: De Naam van God is mijn erfgoed.