Ik ben gewend de draad pas laat op te pakken. Pas als ik écht in de problemen zit kom IK in actie om te proberen het wat beter naar m’n zin te krijgen. De situatie lijkt dan al vastomschreven: ik moet wat doen. Geeft niks maar het is interessant om te proberen het begin te onderscheiden; the first move.

Want wat is er aan de hand als ik bijvoorbeeld net wakker word uit m’n slaap? Als ik goed oplet kan ik zien dat m’n eerste waarneming, bijvoorbeeld ik lig in bed naast mijn vrouw, al niet meer het begin, niet meer t=0, is. Ik zit al in de film. Op het moment dat ik me bewust word dat ik ook maar iets waarneem is de boel gedefinieerd; “ik” is geboren, dualiteit is als waarheid aanvaard, ik geloof dat de afscheiding heeft plaatsgevonden. Ik geloof vanaf mijn eerste waarneming dat er een ikje is en een ander, in dit geval mijn vrouw.

En nu het wonderlijke radicale van de Cursus. Ze stelt dat ik die waarneming Zelf gemaakt heb juist met de intentie om dit spel van afscheiding te kunnen gaan spelen. Anders gezegd; ik projecteer de wereld met daarin denkbeeldige anderen met de intentie op hen te kunnen gaan reageren en me daardoor afgescheiden te voelen. In de dramatische beeldspraak van een revolvergevecht: ik verbeeld me dat er een andere cowboy tegenover me staat die de eerste beweging gemaakt maar ik kijk slechts in de spiegel, naar mijn projectie. Lukt het me om zo precies en gevoelig te zijn, zo oplettend te zijn, dat ik voel dat ik eerst beweeg voordat ik dit meen te zien in mijn spiegelbeeld? IK projecteer en start de droomfilm.

Maar goed. Zoals gezegd, ik ben vrijwel altijd te laat en krijg pas een vaag gevoel van gefopt te worden als de show al begonnen is. Wat dan? Dan geeft de Cursus ons een machtige sleutel. We vergeven onze projectie, we gooien ons pistool op de grond en omarmen de revolverheld in de spiegel. In onze verdedigingsloosheid ligt onze vrede en veiligheid. We zegenen onze eerste waarneming; het gevoel dat we gedragen worden door een bed, de ademhaling ban onze partner. We zegenen alles, zonder uitzondering en doorbreken zo de illusie. We vallen samen met wat we menen te zien, we zijn niet meer afgescheiden, geen lichaam meer. We geloven niet meer in ons eigen gewicht en zweven vrij omhoog. Boven het slagveld, als een vrije vogel.