Eerst probeer ik verlichting te bereiken door iets te doen. Maar (onbewust)  versterk ik hiermee juist het gevoel van afgescheidenheid. Geloof in de doener die iets kan bereiken is een hardnekkige gewoonte geworden.

Dan besluit ik het roer om te gooien en niet langer iets actief te doen maar passief te gaan voelen. Zou zo de doener tot zwijgen kunnen worden gebracht en verlichting ervaren kunnen worden?

Maar in het actieve doen zit tegelijk een voelaspect en in het zogenaamd passieve voelen zit een actief doe-aspect.

Het is nooit 100% doen (Yang) of 100% voelen (Yin).
Nooit 100% man noch 100% vrouw.
Nooit 100% dader, noch 100% slachtoffer.

Als ik namelijk geloof dat ik jou (of de wereld) iets kan aandoen dan blijf ik slachtoffer van het geloof in dualiteit. Idem als ik geloof dat jij (of de wereld) mij iets zou kunnen aandoen waarbij jij als dader dus weer los van mij zou staan.

Wat een integrerend spel; doen en voelen, Yin en Yang, penetreren en overgave, dader en slachtoffer.  De twee zijden van dezelfde ego-medaille.

En Bewustzijn? Tao? Totaal onbewogen als de blauwe lucht waarin de wolken verschijnen. God weet nergens van. Zijn Zoon, de uitbreiding van Liefde, wilde even iets spelen dat natuurlijk niet echt kon. Het spel van afscheiding, vertrek uit het paradijs. Wie kan echter vluchten uit eenheid?

Hij heeft maar één functie; lachen om dit spel als hij het zat is. Vergeven dus. En dan? Vrolijk verder spelen, als je dat wilt, of lachend naar Huis.