De Cursus leert ons dat de wereld die we zien, inclusief ons eigen ikje, slechts een illusie is. Niet meer dan een projectie met als doel afgescheidenheid te kunnen ervaren waar deze in werkelijkheid nooit kan zijn. Dit kan een zekere afstandelijkheid bij ons oproepen jegens wat we zien verschijnen in bewustzijn. “Die vervelende persoon is niet echt, dat nare gevoel en die negatieve gedachten zullen oprijzen en weer verdwijnen”. Helemaal waar en het kan zeker de druk wat van de denkbeeldige ego-ketel afhalen.

Maar toch. Bij deze “niet dit, niet dit” houding, die ervaren kan worden als een soort achteruit lopen, blijft er heel subtiel gemakkelijk een klein ikje achter dat zo veel mogelijk gedissocieerd om zich heen zit te kijken. Zojuist las ik dat Tony Parsons sprak over een glazen huisje waarin je zit. Alles gaat prettig langs je heen en je wordt nergens door geraakt. Maar toch; zie je die “je”?

Vooral in “The Way of Mastery” geeft Jezus ons oefeningen die uitgaan van “ook dit, ook dit”. Je kunt zeggen dat er geen ikje bestaat die er voor kiest een arm op te tillen. Je zou ook kunnen zeggen dat “arm optillen” verschijnt in bewustzijn net zoals regendruppels verschijnen in bewustzijn. Je hebt wel de neiging om te zeggen “ik til mijn arm op” maar niet om te zeggen “ik regen”. Toch gebeuren beide ogenschijnlijke fenomenen zowel in als door bewustzijn. Hetzelfde bewustzijn dat we ten diepste zijn.

Het kan verfrissend zijn om wel eens in de rol van God te stappen en om met net zoveel overtuiging te zeggen “ik regen” als “ik til mijn arm op”. Merk je een vervreemdend effect? Heel raar om je even “persoonlijk” verantwoordelijk te voelen, schepper te voelen, van zaken waarvan we gewoonlijk aannemen dat ze niks met ons te maken hebben.

In hetzelfde boek staat het wondermooie:

“Love allows all things, Love accepts all things, Love trusts all things, Love embraces all things and therefore Love is transcendent of all things”

Dat voelt nogal anders dan dat je je constant distantieert van zaken die je meent waar te nemen. Je loopt nu niet achteruit maar je gaat recht op de droomwereld af. Je omhelst alles en iedereen wat/die je meent tegen te komen. Zelfs nare personen, inclusief Hitler die dikwijls ter sprake komt in dit verband, en inclusief de pijn of de erge ziekte. Alles omarm je, alles vergeef je, alles herken je als uiting van Goddelijke liefde, als uitnodiging.

In de Bijbel vragen de discipelen aan Jezus wat nu eigenlijk het belangrijkste gebod is. Zijn antwoord zal bekend zijn:

“Hij zeide tot hem: Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. Dit is het grote en eerste gebod. Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.”

Zie je het? Hoe mooi? Ik merk dat het mij veel doet. Ik herken me in de neiging tot wat klinisch analyseren. Nu word ik uitgenodigd te beminnen en het glazen huis te laten verpulveren door liefde. En dat is eng en spannend. Want een gedissocieerd ikje is ook nog een “veilig” ikje, een glazen huis lijkt nog bescherming te bieden. Maar nu mogen de ramen en armen wijd open. Wow, waar gaat dit naar toe?