Neem eens iemand in gedachten waar je nu een probleempje mee hebt. Het hoeft niet over iets groots te gaan. Een lichte irritatie is genoeg. Stel je die persoon levendig voor, hoe hij (of zij) tegenover je staat en datgene doet of zegt waar je niet blij van wordt. Probeer je vervolgens voor te stellen dat die ander eigenlijk een levensgrote pop is. Niet zomaar een pop, nee, zo’n buikspreekpop die jij zelf bestuurt met je arm. Stel je nu voor dat wat die pop doet of zegt in werkelijkheid wordt ingegeven door jou! Je doet dit zo onzichtbaar mogelijk door bijvoorbeeld je eigen lippen niet te bewegen. Kijk nog eens naar die ander, naar zijn gedrag of naar zijn mimiek. Luister naar zijn stem en naar wat hij voor lelijks zegt. En probeer dan de afstand tussen die ‘pop’ en jezelf te doorzien. Stel je voor dat jij (onbewust) de bewegingen en uitlatingen van de pop aanstuurt. Merk je de weerstand tegen dit idee?

Toch is dit wat de Cursus, en elke non-duale visie, stelt. Alles wat ons lijkt te overkomen is een illusie. We zien slechts wat we uit onszelf projecteren. Dat gaat overigens heel ver. Als voorbeeld nam ik een persoon die iets naars tegen je deed. Maar het geldt voor de hele buitenwereld die je meent te zien. De huizen, de bomen, dat vliegtuig; allemaal marionetten van jou.

Deze gedachtesprong is vrijwel niet te nemen voor ons. Dat komt omdat ook onze voorstelling van de poppenspeler veel te beperkt, veel te klein is. “Hoe kan ik nou al die ingewikkelde dingen buiten me bedacht hebben?”. Goede vraag. Dat kun jij ook helemaal niet. Als klein mensje met je beperkte hersenen denk je dat je heel knap bent en aardig wat kunt bedenken maar dat valt inderdaad erg tegen. Jij als klein ikje kan helemaal geen cellen, moleculen of ruimte en tijd maken met je gedachten. Maar weet je Wie dat wel kan? Jij als Zoon van God. Jij als onbegrensde creatieve Goddelijke bron.

En dan een grote verrassing. Jij als Heilige Zoon van God kunt niet alleen de buitenwereld bedenken maar je hebt ook je ik-gevoel bedacht. Dat ik-gevoel roep je juist op door een zogenaamde buitenwereld te projecteren. Dit ikje waar we zo blindelings vanuit gaan is echter net zo goed een bedenksel als de schutting in je tuin. De Heilige Zoon van God heeft bij wijze van spelletje een heel poppenspel bedacht en zit hier nu heel geconcentreerd en serieus mee te spelen om zichzelf bag, boos, verdrietig, blij, afgescheiden, sterfelijk enzovoorts te kunnen voelen. De Cursus is een ruwe verstoorder van dit spel. Het is een bijdehand kind in de zaal dat plotseling roept: “He, grapjas; je houdt jezelf voor de gek; je doet het allemaal zelf!”.

Als Heilige Zoon van God willen we ons een klein afgescheiden ikje in een buitenwereld voelen. Maar nu zijn we het zat. We willen naar huis en zijn bereid die pop van ons hand te trekken en te zien dat we hier niet van gescheiden zijn. We zijn één. Vanuit ons ikje durven we dat niet. We denken dat door het ontmaskeren van de illusie ook wij als ene toeschouwer zullen verdwijnen. Lees nu WB les 221 en voel hoe de liefde van Jezus, van ons diepste Zelf, ons tegemoet komt. Lees en word stil: “Aanvaard mijn vertrouwen, want het is dat van jou. Onze denkgeest is één ”. Of les 222: God is met mij. Ik leef en beweeg in Hem. Wow, mind blowing..