Het is wel eens aardig om een stapje terug te doen en onze activiteiten rondom de Cursus van een afstandje te bekijken. YouTube en Facebook zijn hiervoor een prima uitgangspunt. De basis is steeds de tekst van de Cursus zelf maar vanaf hier lopen de uitingen van de verschillende vertegenwoordigers sterk uiteen. Mijn persoonlijke favoriet blijft Ken Wapnick. Zowel zijn boekjes als zijn toespraken vind ik zwaar indrukwekkend; doorspekt met een diep begrip van de metafysica van de Cursus. Het kost wellicht wat moeite om door de vorm heen te kijken. Je ziet een wat oudere man die statisch op een stoel zit en stotterend de meest mooie uiteenzettingen geeft.

Sta me toe even een klein ommetje te maken richting Tony Parsons. Hij hanteert geen Cursus-terminologie maar qua inhoud komt het natuurlijk op hetzelfde neer. Ook hier een oudere man, veel stiltes tijdens zijn toespraken en een zaal vol serieuze zoekers hoewel Tony een goed gevoel voor humor heeft.

Wat opvalt bij zowel Ken als Tony is dat hun focus op de inhoud gericht blijft en niet zozeer op de vorm die al dan niet het gevolg kan zijn van hun inzicht. Ze schermen niet met een happy de peppie, hiep-hiep-hoera-stemming, met lichamelijke gezondheid, met aantrekkelijke successen die je te wachten staan als je het pad volgt. Tony is heel realistisch ten opzichte van de grootte van het publiek dat hij met deze ingetogen boodschap bereikt: “deze boodschap zal nooit populair worden”.

Hoe anders profileren andere leraren zich. Sommigen hebben een duidelijk charisma, een haast magnetische aantrekkingskracht. Iemand met een serene of juist positief energetische uitstraling heeft een grote aantrekkingskracht op ons. Dat willen we ook, knellende banden afwerpen, een einde aan de pijn, ons diepste verlangen volgen, ons ego afbreken en onafgebroken geluk!

Ik merk dat ik wat weerstand voel tegen deze ambassadeurs van de gelukkige droom. Dit is niet erg als ik dit maar onderken als een onderdeel van mijn persoonlijke voorkeur en als een uitnodiging tot vergevingswerk. Dit houd me de laatste maanden bezig en is een mooi oefenterrein. Eerste stap hierin is het onderkennen van mijn eigen beperkte oordeel gebaseerd op een uiterlijke vorm. Hoezo is een metafysisch, serieus en doortimmerd verhaal beter dan een aanpak die sterk neigt naar haast Amerikaans positief denken? Zoals altijd lost deze verstandelijke beschouwing mijn vooroordeel niet echt op.

Ik word uitgenodigd te voelen. Als ik zwijg, kijk en voel dan merk ik dat ik mijn oordeel als het ware koester. Mijn ego roep: “het is toch zo? Ze hebben het helemaal niet over vergeven! Ze lijken te vergeten dat de werkboeklessen de weg wijzen en niet hun eigen slappe aftreksels hiervan!”. Ik kijk toe en zie dat mijn geloof in mijn mening haast “lekker” voelt; de verstandige ik tegen de rest. De ik die gelijk wil hebben. Vervolgens is daar die oncomfortabele uitnodiging; wil ik gelijk hebben of vrede ervaren. “Maar het voelt helemaal niet als vrede om mild te zijn richting die positivisten”. Weer kijken naar dat gevoel en Hulp inroepen. Ik mag mijn oordeel op Zijn altaar leggen. Alstublieft Heer, hier houd ik kennelijk aan vast om me lekker afgescheiden, speciaal en superieur te voelen. Kennelijk is het te eng voor me om het aan U over te geven en de vrede te ervaren die het loslaten van mijn oordeel biedt.

En in die stilte komt steeds meer ruimte voor het wonder, voor het oplossen van mijn oordeel. Ik zie de veelkleurigheid, ons zoeken naar de gelukkige droom. En het is goed zo. We spartelen allemaal, met elkaar, naast elkaar, met elkaar verbonden, serieus of juist lachend. In Hem, in de Liefde.