De oorlogsretoriek van Trump maakt een oude belangstelling van me wakker voor voorspellingen over apocalyptische gebeurtenissen in de zogenaamde eindtijd. Zowel in de Bijbel als door Nostradamus wordt gesproken over het klinken van de trompet bij het begin van allemaal ellende. Trump, trompet?

Eerst protesteert m’n verstand. Wil ik zo’n naar beeld geloven? God die, in het geval van de Bijbel, als een klein jongetje zijn schepping als een speelgoedautootje op een tafel een flinke zet geeft en gaat zitten wachten op het moment dat het wagentje met passagiers en al naar beneden stort. Hij roept de poppetjes nog na dat degenen die in Hem geloven niks te vrezen hebben want ze zullen wonderbaarlijk gered worden. Bizar.

Dan maar naar de Cursus. Deze stelt dat we helemaal geen slachtoffer zijn van twee alfa-mannetjes die met raketten willen gooien. Alles gebeurt in de ene denkgeest waarin een nare film wordt getoond. We vergeten dat we veilig in de bioscoop zitten en we schuifelen angstig heen en weer met het angstzweet in de handen.

Met moeite neem ik een stapje terug. Ik zie de morbide neiging, verslaving haast, om mee te gaan in het rampdenken. Ik zie hoe het geloof in deze projecties mij definieert als een angstig, afgescheiden ikje. Vergeving is nodig. Hulp met de hoofdletter H is nodig. Dus ik bid:

Heer, in dit moment van angst kom ik tot U
Ik leg mijn geloof in wat ik zie in Uw hand Heer,
Liefde, mijn diepste Zelf; doet U maar wat nodig is
Ik wil niks verwachten, niks invullen, niks bepalen
Slechts vertrouwen op U, op oneindige en grenzeloze Liefde
De Liefde is het middel, en het doel
Hieraan geef ik me over.

WB 263: Mijn heilige visie ziet alles als zuiver.