Onbewust zijn we dikwijls bezig met wat anderen van ons vinden. Meest in het oog springende voorbeeld is “aardig gevonden willen worden”, maar aardig kan ook vervangen worden door eerlijk, integer, intelligent en ga maar door. Biologen leggen ons uit dat de mens binnen de droom slechts een sociaal dier is. Evolutionair gezien is het immers handig als je niet door de groep die jou bescherming biedt wordt uitgekotst.

Het kan echter doorslaan waarbij we zó met de mening van anderen bezig zijn dat we als het ware een afgod van hen maken. We kijken hen dan naar de ogen en wachten angstig hun oordeel over ons af. We proberen ons dusdanig te gedragen, door bijvoorbeeld te pleasen, dat het oordeel positief wordt. Natuurlijk bereiken we hiermee makkelijk het tegenovergestelde; men vindt ons een slappe figuur, zonder ruggengraat, zonder eigen mening.

De ego-oplossing die ik ergens las luidt, niet geheel onverwacht: “heb maar schijt aan de mening van anderen”. Misschien kan dit tijdelijk wat opluchting geven maar als je goed kijkt zie je dat de verharding die je hiermee over jezelf afroept helemaal niet fijn voelt. Door schijt te hebben aan anderen plaats je jezelf in een denkbeeldige bunker van waaruit je minachtend op de minkukels neerkijkt. De angst is hierbij verder gestold en onbereikbaar gemaakt voor wat werkelijk helpt; liefde.

Hoe dan wel? Begin bij het begin en kijk nog eens goed naar de neiging om je ogen te richten naar die ander, om goedkeuring te oogsten. Zie dan dat je hier zelf voor kiest. Dat keuzeaspect is lastig te onderkennen. Wees maar gewoon stil en bedenk eens wat er nu, terwijl je bijvoorbeeld in je eentje rustig op de bank zit, aan de hand is. Stel je dan eens zo’n bedreigende “ander” voor. Iemand (of een instantie) wiens oordeel je vreest, iemand die jou gewoon aardig of slim moet vinden, volgens jou.

Besef dan dat jij van die ander een afgod maakt. Die ander is geen afgod maar jij geeft hem al die macht om voor jou een afgod te zijn. Daarmee kies je er zelf paradoxaal genoeg voor om je bang en afgescheiden van die ander te voelen. Je kiest voor afhankelijkheid waarbij je smacht naar surrogaat liefde die jou door die ander in de vorm van goedkeuring gegeven zou moeten worden. Zie je het? Zie je dat keuze aspect en dat je, gek genoeg, jezelf zo wilt voelen?

Houd vervolgens die gekke, haast masochistische, verslaving aan goedkeuring tegen het licht. Merk de weerstand om er zo naar te kijken en om dit zo helder voor ogen te zien. Wat zou er gebeuren als je het verlangen naar goedkeuring gewoon zou loslaten? Dat voelt eng en haast ongepast om te doen. Als een schending van ongeschreven sociale regels. Zie je bezorgdheid over wat men van je vindt in feite niks met die ander te maken heeft maar alleen met jouw keuze om deze afgod te aanbidden? Dit is wat de Cursus bedoelt met het streven naar surrogaat liefde binnen een zogenaamde speciale relatie. Je wendt je tot een beperkte en weinig voorspelbare bron om je iets te geven waarvan je denkt dat je het bent kwijt geraakt: onvoorwaardelijke liefde en acceptatie.

Er is echter een 100% betrouwbare, echte Bron. Richt je smachtende hart op Liefde, op Hem in het besef dat je Zijn goedkeuring helemaal niet hoeft te zoeken. Het is slechts een overgave aan de grenzeloze liefde die je zelf bent. Alleen dit kan je de vrede doen ervaren die je zo intens zoekt. Voel maar hoe naakt en kwetsbaar dat je denkt te zijn. Sla je ogen op naar de Liefde die nooit oordeelt. Naar de Liefde die tegen jou met zachte stem zegt : welkom thuis kind; Ik houd van jou precies zoals je denkt te zijn. Laat mijn vrede je omarmen.

WB 274: Vandaag behoort aan liefde toe. Laat me niet bang zijn.