Het kan voor ons uiterst verfrissend zijn om te luisteren naar reacties van broeders en zusters die nog fris aankijken tegen wat de Cursus ons leert. Neem de werkboekles van vandaag:

WB 281: Niets kan mij pijn doen behalve mijn gedachten.

Want welke reactie krijg je wanneer je voorleest aan een onbevangen mens? Vermoedelijk zoiets als:

“Oh ja? Dus als ik ziek ben dan heb ik me dat maar ingebeeld? Slachtoffers van natuurgeweld of oorlogen doen zich de ellende dus zelf aan? Wat een aanmatigende onzin!”

Als ik niet oppas is mijn eerste reactie om te reageren met een metafysische verhandeling. Na wat jaartjes lezen in de Cursus en over de Cursus ben ik hier handig in geworden. Hiermee probeer ik onbewust de Cursus, mijn dierbare gedachtengoed, te verdedigen. Toch zie ik als ik oplet dat dergelijke verstandelijke antwoorden mijn gesprekspartner niet bevredigen. Gelukkig maar.

Nu stel ik hun vraag in alle eerlijkheid aan mijzelf. Want wat geloof ik ten diepste als ik heel eerlijk ben? Als ik geen poging doe om de twijfel en wanhoop in mijn denkgeest te ontwijken? Wat ik dan geloof laat zich omschrijven als:

“Wat psychische klachten als schuld, angstgevoel en boosheid betreft geloof ik wel dat het tussen mijn oren zit. Ik ervaar hierin ook de kracht van vergeving en wonderen. Maar heb ik die ervaring ook bij keihard lichamelijk leed, hetzij van mezelf of hetzij van anderen?”

Nu loop ik aan tegen twijfel. Net zoals bij nieuwe cursisten dwalen ook mijn gedachten richting “anderen” zoals de slachtoffers en de nabestaanden van de schietpartij in Las Vegas. Het is toch verdomme die verdwaasde schutter die leed toebrengt aan onschuldige slachtoffers?

Dat praten over anderen of over de situatie in de wereld waarin zoveel onheil bestaat is een handige zet van het ego. Hiermee stuurt het naar de veilige, afstandelijke, cognitief metafysische discussie waarin zogenaamde antwoorden nooit gaan bevredigen. Naar schriftgeleerdheid. Dit zijn heilloze discussies.

Dus bij mezelf blijven. Bij de pijn die ik zelf ervaar. De lichamelijke ongemakken en uiteindelijk zelfs de dood die alle twijfel in zijn voordeel lijkt te beslechten. Want wat gebeurt er? M’n ego zoekt bescherming in zijn identificatie met het lichaam. Die zogenaamd softe psychische problemen staat hij slim glimlachend af aan mij, maar die lichamelijke shit, dat echte diepe leed… die is echt en onloochenbaar, onmiskenbaar.

De inleiding in het werkboek op de lessenserie waarmee we nu begonnen zijn helpt ons verder (Wat is de Heilige Geest?). Ik beperk me hier even tot het citeren van de eerste alinea:

De Heilige Geest bemiddelt tussen illusies en de waarheid. Aangezien Hij de kloof tussen werkelijkheid en dromen moet overbruggen, leidt waarneming tot kennis dankzij de genade die God Hem gegeven heeft, als Zijn geschenk aan ieder die zich voor de waarheid tot Hem wendt. Over de brug waarin Hij voorziet worden alle dromen tot de waarheid gebracht, om ten overstaan van het licht van de kennis te worden verdreven. Daar worden beelden en geluiden voor eeuwig terzijde gelegd. En waar die tevoren werden waargenomen, heeft vergeving een vredig einde van alle waarneming mogelijk gemaakt.

Want wat staat hier niet? Hier staat niet dat onze schriftgeleerdheid ons een pasklaar en bevredigend antwoord gaat bieden. Hier staat niet dat we onze gesprekspartner of onszelf verbaal in rust kunnen wiegen. Nee, hier wijst de Cursus een andere weg, de enige weg.

We worden uitgenodigd om eerlijk te zijn naar onszelf en naar anderen. Als we oog in oog staan met ellende die onszelf of anderen overkomt dan komt rijst uit de brokstukken een heel helder beeld, een afgod op. De gedachten die onweerlegbaar lijkt luidt: “waarlijk, ik ben een slachtoffer van de wereld die ik zie; hier kan ik immers echt niks aan doen”. De diepe pijn van de beelden uit Las Vegas snijdt ons dwars door de ziel.  Moeten wij deze voorafschaduwing van Magere Hein zelf zien te overwinnen of wegredeneren? GODZIJ DANK, NEE! Wij mogen erkennen dat wij altijd maar twee keuzen zagen: het overkomt me (schuld van de wereld, de schutter) of het is mijn eigen schuld. Dat zijn de smaken, kiest u maar. Wat we ook kiezen, het ego is tevreden. Wat dan?

Laat de werkboekles klinken in je denkgeest. Zie je eigen worsteling hiertegen en leg deze aan de voeten van Hem. Belijd dat je gelooft dat je een afgescheiden lichaam bent dat diepe pijn en leed ervaart( de betekenis van “zondig” in de Cursus, zonder morele bijsmaak). Probeer deze pijn niet zelf weg te duwen. Laat maar binnen komen; rauw en ongefilterd. Maar dan. Wees stil en vertrouw. Niet op je eigen inzicht maar op de Liefde waarin we één zijn met Hem. En Hij is getrouw om je te vergeven (een wonderlijk oplossen van de strijd, wederom zonder morele betekenis). Laat Hem de tranen van je ogen wissen.