Het lichaam van Anne Faber is gevonden. Nederland leeft mee. Als vader van drie mooie dochters leef ook ik intens mee. Gevoelens en gedachten buitelen over elkaar heen. Medelijden, verdriet, angst, boosheid en verontwaardiging. “Hoe kon dit gebeuren? Wie is verantwoordelijk? Hoe kunnen we dit in de toekomst voorkomen?”

Onlangs hadden we die schietpartij in Las Vegas. Door de omvang van het drama werd dat wereldnieuws. Zoveel onschuldige mensen die zonder reden werden neergeschoten. Het krampachtig zoeken naar een motief is nog niet voorbij. Bij de dader van de moord op Anne kunnen we met grote moeite wellicht nog enig begrip opbrengen voor de ziekte van hem. Onze boosheid zoekt dan verder naar een schuldige; de kliniek, de behandelend psychiater, ons tbs-systeem. De Amerikaanse schutter maakt het ons lastig. Hij was geen godsdienstfanaat, geen psychiatrische patiënt, niet iemand die persoonlijke problemen leek te kennen. Integendeel; hij was een rijke man die alles leek te bezitten wat een mens maar kan begeren.

En dat klopt. Daarnaast hadden hij en de moordenaar van Anne nog iets wat wij overigens allemaal ook hebben: geloof in afgescheidenheid, geloof in het ego. De gruwelijkheden waar we getuige van zijn houden ons een spiegel voor waarin we onszelf niet wensen te herkennen. Wij zouden immers nooit een onschuldige verkrachten of doden? Natuurlijk zijn we wel eens boos op iemand maar we houden ons in en proberen een minimum aan respect voor de ander op te brengen. En als we dan eens uithalen dan is het met een goede reden en niet richting een onschuldige persoon, zo zijn we niet.

Slecht nieuw. Zo zijn we wel. De beelden die ons tonen dat onschuldigen worden aangevallen en gedood brengen ons terug bij onze diepste verborgen en weggedrukte motieven. Elk moment opnieuw kiezen wij ervoor de onschuldige Christus in ons te doden, te kruisigen. Elk moment opnieuw vluchten wij voor de onbegrensde liefde door deze aan te vallen. Waarom werd Jezus gedood met instemming van een waanzinnige menigte? Hij toonde de mensen onvoorwaardelijke liefde en vergeving van ogenschijnlijke zondaren. Hij haalde zijn neus niet op voor zieken, tollenaars, Romeinen. Ik durf te stellen dat hij ook de moordenaar van Anne en de Las Vegas schutter zou herkennen als verdwaasde kinderen van God, als zijn broeders die schreeuwen om liefde. Hij vergaf zelfs de hand die hem aan het kruis nagelde. Hij weigerde te oordelen omdat hij zijn eigen ware aard en daarmee die van zijn broeders herkende en erkende.

Onze “oplossingen” zijn wat de Cursus noemt “magische” acties. Denken we echt dat we met een wapenwet in Amerika een volgende slachtpartij kunnen voorkomen? Denken we dat we met een snellere tbs-procedure meer ellende kunnen voorkomen? Ik wil niet beweren dat deze acties fout zijn en dat we hier niet naar zouden moeten streven. Maar onze primaire taak is het herkennen van de aanvalsgedachten in onze “eigen” denkgeest zodat we deze kunnen vergeven. Het lijkt een cliché maar er is echt maar één weg: verbeter de (denkbeeldige) wereld en begin bij je (denkbeeldige) zelf.

Zolang wij niet onderkennen dat we zelf verslaafd zijn aan het aanvallen van denkbeeldige anderen blijft de geschiedenis zich herhalen. Uiteindelijk moeten we onder ogen zien dat we weigeren de Christus in onze broeders als onschuldig te herkennen. We kiezen ervoor een schuldige vorm te zien die we wensen te veroordelen. Waartoe? Omdat het veroordelen van de grenzeloze liefde (zogenaamd) buiten ons, ons het begeerde afgescheiden-ik-gevoel geven. De bereidheid om onze ogen te laten openen door de Heilige Geest en de schuldeloosheid in onze broeders te zien jaagt ons angst aan. Als we onze ogen laten aanraken door Hem dan zien we schuldeloosheid en verstomt onze roep om aanval en wraak. Dit lijkt doodeng maar is in werkelijkheid de levensvreugde die we zo diep verlangen en die de enige bron kan worden voor een echte nieuwe wereld.

WB 287: Mijn doel bent U, mijn Vader. Wat anders zou ik mij kunnen wensen dan U? Welke andere weg zou ik kunnen wensen te gaan dan die welke leidt naar U? En wat anders dan de herinnering van U zou voor mij het eind kunnen aanduiden van dromen en vruchteloze surrogaten voor de waarheid? U bent mijn enig doel. Uw Zoon wil zijn zoals U hem hebt geschapen. Op welke andere manier dan deze zou ik kunnen verwachten mijn Zelf te herkennen en één te zijn met mijn Identiteit?